Οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι. Προσπαθούν μέσα από την καθημερινότητά τους να ερμηνεύσουν τις προσωπικές διαθέσεις που αφορούν το περιβάλλον και τον εαυτό τους.
Έτσι πολλές φορές αισθάνονται ότι μέσα από τη συμπεριφορά τους ενοχοποιούν τον εαυτό τους για κάτι που έχουν κάνει ή ότι παραβιάζουν έννοιες και αρχές που τους διακρίνουν.
Όταν παραβιάζουμε τις αρχές αυτές αισθανόμαστε μια άρνηση απέναντι στον εαυτό μας και γινόμαστε περισσότερο σκληροί μ’ εμάς.
Έτσι μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο να κατηγορήσουμε, να ενοχοποιήσουμε αυτό που έχουμε κάνει, με αποτέλεσμα να εκδηλώσουμε πολύ έντονα το συναίσθημα του θυμού.
Αυτός ο θυμός στρέφεται ενάντια στον εαυτό μας γιατί αποδίδουμε ευθύνη σε αυτό που κάνουμε και θεωρούμε ότι θα μπορούσαμε να εκδηλώσουμε καλύτερη συμπεριφορά.
Θυμός, λοιπόν, με τον εαυτό μας σημαίνει ότι αμφισβητούμε τη συμπεριφορά που εκδηλώσαμε. Θέλουμε να τιμωρήσουμε τα στοιχεία αυτά που έχουμε μέσα μας και δεν μας αρέσουν. Θέλουμε να συγκρουστούμε με πράγματα που πιστεύουμε ότι δεν μας αντιπροσωπεύουν απόλυτα.
Προσπαθούμε να αναδείξουμε τα αρνητικά μας στοιχεία με μια διάθεση «αυτοτιμωρίας», γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας υπεύθυνο για ό,τι αρνητικό κάνουμε και έτσι προσπαθούμε να νιώσουμε ότι ευθυνόμαστε για οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά.
Θέλοντας να δούμε τι φταίει μέσα μας κάνουμε αυστηρή αυτοκριτική και σχεδόν επιπλήττουμε τον εαυτό μας για μια λάθος συμπεριφορά.
Έτσι, παρατηρώντας και κριτικάροντας την όποια συμπεριφορά μας, γεμίζουμε θυμό, γιατί κρατάμε μέσα μας όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, καθώς πιστεύουμε ότι φταίμε εμείς για ό,τι έγινε.
Στρέφοντας το θυμό προς τα μέσα μπορεί να θεωρούμε θετικό ότι δεν συγκρουστήκαμε με το περιβάλλον, ωστόσο είναι εντελώς αρνητικό, μιας και αυτός ο θυμός που δημιουργείται μέσα μας μας κάνει να αμφισβητούμε έντονα τον εαυτό μας και έτσι μας οδηγεί σε χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Προσπαθώντας να ελέγξουμε τις φορτίσεις που προκαλεί ο θυμός ενάντια στον εαυτό μας, έχουμε την τάση να απορρίπτουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Πρέπει να βάλουμε τις συναισθηματικές μας επιλογές σε μια τέτοια διαδικασία ούτως ώστε να μπορούμε να δικαιολογούμε μέσα μας αυτό το οποίο μας έφερε σε αδιέξοδο.
Χρειάζεται, λοιπόν, να ερμηνεύουμε αυτό που μας κάνει να αυξάνουμε τον θυμό μας, έτσι ώστε να δίνουμε τη δυνατότητα σε οποιαδήποτε φόρτιση να βρίσκει λόγους στήριξης του εαυτού μας κα της προσωπικότητάς μας.
Με δυο λόγια, πολλές φορές έχουμε την ανάγκη να οδηγούμε τον εαυτό μας σε μια διέξοδο, ορίζοντας μέσα μας ποιο είναι το θετικό και ποιο το αρνητικό, δίνοντας έτσι απάντηση σε ό,τι εκείνη τη στιγμή μας φορτίζει αρνητικά.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Δανιά «Όσο πιο πολύ μ’ αγαπάς τόσο πιο πολύ σε θέλω» από τις εκδόσεις Καστανιώτη
