Ο κόσμος μας περιέχει και ομορφιά και ασχήμια, και καλοσύνη και σκληρότητα.
Το ερώτημα είναι, πού θα εστιάσουμε την προσοχή μας;
Όπως έγραψε κάποτε ένας ανώνυμος ποιητής: ” Δύο άνθρωποι κοιτούσαν έξω από τα κάγκελα της φυλακής· ο ένας έβλεπε λάσπες και ο άλλος αστέρια”.
Ενώ νιώθεις συμπόνια για τα βάσανα της ανθρωπότητας, άσε την ομορφιά, την ελπίδα και το χιούμορ που υπάρχουν σε τούτο τον κόσμο να γλυκαίνουν τις πληγές της ευαίσθητης καρδιάς σου.
Αν βλέπουμε τον κόσμο μόνο μέσα από το φίλτρο των ιδανικών μας, ποτέ δεν θα είναι αντάξιος των κριτηρίων μας. Σκέψου την επίδραση που έχουν οι προσδοκίες πάνω στην αντίληψή μας για τη ζωή, μέσα από την πιο κάτω ιστορία:
Ένας αγρότης είχε χάσει ένα τσεκούρι από την αποθήκη που έβαζε τα εργαλεία του. Υποψιαζόταν το νεαρό γιο του γείτονά του. Ο μικρός έμοιαζε με κλέφτη, φερόταν σαν κλέφτης και μιλούσε σαν κλέφτης.
Όταν ο αγρότης βρήκε τελικά το τσεκούρι του, που το είχε βάλει κάπου αλλού κατά λάθος, ο γιος του γείτονα του φαινόταν ότι φερόταν και μιλούσε σαν κάθε άλλο αγόρι της ηλικίας του.
Το γεγονός ότι υπάρχουν σκιές, στον κόσμο και μέσα μας, δεν πρέπει να μα κάνει τυφλούς στο φως. Κατάλαβε λοιπόν τούτο και έχε ελπίδα: όπως δεν ήταν εύκολο για μας να ωριμάσουμε περνώντας από την εφηβεία στην ενηλικίωση, όμοια και η κοινωνία δεν είναι εύκολο να ωριμάσει.
Όσο κι αν ευχόμαστε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, ο κόσμος ξεδιπλώνεται με το δικό του τρόπο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υψώσουμε το βλέμμα μας για να βρούμε σκοπό στον πόνο που υπάρχει και που ολοένα μεγαλώνει.
Στο μεταξύ, παίρνε θάρρος από κάθε πράξη γενναιότητας και συμπόνιας που συναντάς στο δρόμο σου ( πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου λίγες, παρ’ όλο που δεν διατυμπανίζονται) και άφηνε αυτά τα παραδείγματα να σε στηρίζουν όταν ακούς όλες αυτές τις ειδήσεις που μιλούν για ωμότητες, πολέμους και ανθρώπινη παραφροσύνη.
Τα προβλήματα και ο πόνος που προκαλούμε και υπομένουμε είναι τέλεια, όχι με την έννοια ότι είναι “εντάξει”, αλλά όπως είναι τέλεια η έκρηξη ενός ηφαιστείου ή ενός αστεριού – επειδή τέτοιου είδους πράγματα συμβαίνουν στο σύμπαν του Θεού.
Είμαστε άραγε τόσο αλαζόνες ώστε να πιστεύουμε ότι ξέρουμε πώς θα έπρεπε να εξελιχθεί ο κόσμος ή πώς τελικά θα εξελιχθεί;
Οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής. Όμως το αν θα τη βλέπεις τραγική ή ηρωική, εξαρτάται από την προοπτική σου. Ο νους σου μπορεί να δημιουργήσει νόημα ή παραφροσύνη, να ανάψει ένα κερί ή να καταριέται το σκοτάδι – η επιλογή είναι δική σου.
Δεν μπορείς να γιατρέψεις τον πόνο του κόσμου, μόνο το δικό σου. Και γιατρεύοντάς τον, όλος ο κόσμος κάνει ένα βήμα προς τη γιατρειά.
Δέξου τη ζωή με τους δικούς της όρους. Αν θέλεις έναν κόσμο με μεγαλύτερη καλοσύνη, φέρσου εσύ με μεγαλύτερη καλοσύνη· αν θέλεις έναν ειρηνικό κόσμο, σύναψε ειρήνη μέσα σου.
Ο πόνος σου δε χρησιμεύει σε κανένα. Παραιτήσου λοιπόν από τις προσδοκίες και ελευθέρωσε τη ζωή σου. Μόνο από τη θέση της δικής σου ελευθερίας μπορείς να ελευθερώσεις άλλους.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Dan Millman “Ποιος είναι ο σκοπός σου;” από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
