Είναι δύσκολο να βρεις χαρά αν είσαι άνθρωπος που ενοχλείται και εξάπτεται με το παραμικρό.
Είναι, επίσης, δύσκολο να βρεις χαρά αν έχεις μπερδέψει τη χαρά με τον ενθουσιασμό.
Αν, για να νιώσεις χαρά, πρέπει να σου φέρουμε ένα καινούργιο αυτοκίνητο ή να γίνει κάτι το συγκλονιστικό, τότε είναι φυσικό να έχεις σπάνια αυτό το συναίσθημα.
Η χαρά είναι κάτι απλό που το ζεις στη διάρκεια της ημέρας.
Φέρε στο νου σου πώς ξυπνάς το πρωί αν περιμένεις μέσα στην ημέρα να σου συμβεί κάτι ευχάριστο, και πώς ξυπνάς όταν δεν περιμένεις τίποτε ή αν περιμένεις κάτι δυσάρεστο.
Η ενεργητικότητα είναι εντελώς διαφορετική σ΄αυτές τις δυο περιπτώσεις. Για να βρεις, λοιπόν, χαρά, χρειάζεται να μάθεις να χαίρεσαι με απλά πράγματα.
Τα παιδιά χαίρονται με πολύ απλά πράγματα. Μια σβούρα μπορεί να κάνει ένα παιδάκι πολύ χαρούμενο. (Βέβαια, σήμερα τα παιδάκια θέλουν πολύ πιο πολύπλοκα πράγματα από μια σβούρα, αλλά αυτό οφείλεται στο ότι οι γονείς δεν έχουν χρόνο και ενέργεια ν΄ασχοληθούν με το παιδί. Έτσι του παίρνουν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι και το…. ξεφορτώνονται.)
Χαρά μπορείς να αντλήσεις κι από δραστηριότητες με φίλους.
Αυτό μπορεί να είναι τόσο απλό, όσο το να πάτε σε μια ταβέρνα, να δείτε ένα ματς στην τηλεόραση παρέα ή να έχετε δημιουργήσει μια μικρή ομάδα και να παίζετε κάποιο παιχνίδι.
Η χαρά, όμως, δεν απαιτεί πάντοτε παρέα.
Μερικοί άνθρωποι αντλούν χαρά από κάποια δημιουργική δραστηριότητα: ζωγραφίζουν, κάνουν κατασκευές, αλλάζουν τη διακόσμηση του χώρου τους και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου.
Ακόμα και η δημιουργική μαγειρική μπορεί να δώσει χαρά.
Εννοείται ότι οι εμπειρίες που μας κάνουν να γελάμε είναι κι αυτές πολύτιμες διότι ενισχύουν τον οργανισμό μας. Δε μ΄ενδιαφέρει αν ο διπλανός μου ισχυρίζεται ότι το θεατρικό έργο που βλέπουμε είναι αφελές, εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι γελάω.
Άλλη πηγή χαράς είναι και το παιχνίδι. Όταν λέμε παιχνίδι, δεν εννοούμε το τζόγο ούτε το να είναι κανείς απομονωμένος μπροστά σ΄έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και να ΄χει αφιερωθεί ολοκληρωτικά σ΄ένα «παιχνίδι». Αυτό δεν είναι παιχνίδι. Είναι ψυχαναγκασμός!
Το παιχνίδι προϋποθέτει τουλάχιστον δύο. Τέτοια παιχνίδια είναι το τάβλι, το σκάκι, το τένις κι ένα σωρό άλλα.
Τα επιτραπέζια είναι ένα καλό παράδειγμα. Ακόμα και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όταν τα παίζεις ομαδικά, δίνουν κι αυτά μεγάλη χαρά.
Μάλιστα, στο σημείο αυτό θα ανοίξουμε μια παρένθεση.
Αν έχεις έφηβο 13 με 17 ετών και δεν μπορείς να τον πλησιάσεις με τίποτε, άρχισε να ενδιαφέρεσαι για τα ηλεκτρονικά του παιχνίδια. Αν το καταφέρεις αυτό, έχεις κάνει το πρώτο βήμα για να αποκαταστήσεις τη μεταξύ σας επαφή.
Δεν μπορείς, όμως, να παίξεις αν έχεις χάσει την επαφή με το εσωτερικό σου παιδί (εκείνο που εμφανίζεται το πρωί μόλις ξυπνάμε).
Είναι δύσκολο ο σημερινός ενήλικος να έρθει σε επαφή με το παιδί που ήταν κάποτε.
Όμως, όπως αναφέραμε πιο πριν, αυτό το παιδί ελέγχει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ενεργητικότητά μας.
Όταν σεβόμαστε το παιδί που έχουμε μέσα μας και του δίνουμε τα «παιχνίδια» του, εκείνο μας δίνει την ενεργητικότητα ώστε να του πάρουμε κι άλλα παιχνίδια.
Αν, όμως, έχουμε ξεχάσει τελείως το εσωτερικό παιδί, μας ξεχνάει κι αυτό.
Και τότε αρχίζει να μας θυμάται η κατάθλιψη.
Χαρά η καλύτερη θεραπεία Γιώργος Πιντέρης εκδόσεις Ψυχογιός
