Η ουσία είναι ότι βρίσκεσαι στη Γη για να αναπτυχθείς πνευματικά και για να προσφέρεις τα δώρα που μόνο εσύ είσαι ικανός να προσφέρεις.
Αυτά τα δώρα δεν προέρχονται από τον εξωτερικό κόσμο αλλά από τις βαθύτερες πτυχές του εαυτού σου.
Είναι οι δυνατότητές σου που περιμένουν να βλαστήσουν και να καρποφορήσουν σαν σπόροι μέσα στη Γη. Η «γη» σου είναι το εσωτερικό σου τοπίο.
Όσο περισσότερη σημασία του δίνεις, τόσο πιο οικείο σου γίνεται, και όσο πιο οικείο σου γίνεται, τόσο οξύνεται η ικανότητά σου να δεις τι θέλεις να καλλιεργήσεις και τι θέλεις να αφαιρέσεις.
Το εσωτερικό σου τοπίο αλλάζει διαρκώς. Τη μια στιγμή μπορεί να είσαι ικανοποιημένος, την άλλη να θυμώσεις, έπειτα να ζηλέψεις, ύστερα να χαρείς και έπειτα να ξαναθυμώσεις.
Σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου, το εσωτερικό σου τοπίο παρουσιάζεται μπροστά σου τακτικά. Η παρουσίασή του συνεχίζεται ώσπου να πεθάνεις – ώσπου η ψυχή σου να πάει στο σπίτι της.
Μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις το περιεχόμενο αυτής της παρουσίασης και μόνο αφού μάθεις τι είναι.
Τότε θα μπορείς να το παρατηρείς καθώς ρέει μέσα σου. Όταν δεν το γνωρίζεις, τα συναισθήματά σου σε χαροποιούν, σε ενοχλούν, σε ηρεμούν και σε αναστατώνουν. Σε φοβίζουν, σε ευχαριστούν και σε μπερδεύουν.
Τα συναισθήματά σου είναι το ενεργειακό πεδίο της ψυχής σου, δεν προέρχονται από ορμόνες, ένζυμα και νευροδιαβιβαστές. Είναι οι εμπειρίες που εμφανίζονται με ένα δραματικά οικείο τρόπο από μέρη της ψυχής σου.
Τα επώδυνα συναισθήματα – όπως ο θυμός, ο φόβος, η ζήλια και η εκδικητικότητα – είναι εμπειρίες από μέρη της ψυχής σου τα οποία η ψυχή σου επιθυμεί να θεραπεύσει.
Τα συναισθήματα που σε θρέφουν, όπως η ευγνωμοσύνη, η ικανοποίηση και η εκτίμηση, είναι εμπειρίες από μέρη της ψυχής σου τα οποία είναι ήδη υγιή.
Το να επικοινωνήσεις με την ψυχή σου μπορεί να είναι πολύ δύσκολο και υπερβολικά επώδυνο μερικές φορές, ειδικά σε εκείνες τις περιπτώσεις που είναι πιο εύκολο να αποφύγεις την επικοινωνία παρά να ακούσεις.
Όταν σε πονά το στομάχι ή το στήθος ή και τα δύο, είναι δύσκολο να ακούσεις τι σου λέει η ψυχή σου. Τότε είναι που οι άνθρωποι βάζουν τις φωνές σε κάποιον άλλο ή σε κάποιο κατοικίδιο, πετούν ένα πιάτο, κλείνονται στον εαυτό τους πικραμένοι, χτυπούν το μαξιλάρι τους, αποφασίζουν να πάρουν διαζύγιο, πηγαίνουν για ψώνια, ανοίγουν την τηλεόραση, τρώνε, στρέφουν την προσοχή τους αλλού με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Οι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους, επειδή είναι πιο εύκολο να πιστέψουν ότι για την κατάστασή τους φταίει κάποιος άλλος παρά να αντιμετωπίσουν τον πόνο που επιφέρει η κατάστασή τους ή η πραγματικότητα γύρω τους.
Αυτή η φυγή μέσα στις σκέψεις είναι σαν να βάζεις αναισθητικό πάνω σε μια πληγή. Η πληγή δεν κλείνει. Δεν παύει να χρειάζεται θεραπεία.
Τίποτα δεν αλλάζει εκτός από το γεγονός ότι για μερικές στιγμές δε νιώθεις πόνο. Ότα σταματήσει η επίδραση του αναισθητικού, η πληγή θα είναι εκεί που ήταν – το ίδιο και ο πόνος.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Gary Zukav & Linda Francis «Η Καρδιά της Ψυχής» από τις εκδόσεις Κέδρος
