Τις περισσότερες φορές επιμένουμε στις αντιλήψεις μας σαν να πρόκειται για αδιαμφισβήτητες αλήθειες.
Δεν σας έχει τύχει όμως κάποιες μέρες, ενώ όλα γύρω σας μοιάζουν στραβά, να αλλάζει κάτι μέσα σας και να καταλήγετε να τα βλέπετε με άλλο μάτι;
Κάτι ανάλογο ισχύει τόσο για τους ανθρώπους – τους βλέπουμε μέσα από το δικό μας βλέμμα, που «χρωματίζεται» από τις εμπειρίες και τις αντιλήψεις μας – όσο και για τις σχέσεις – αντί να τις δούμε «καθαρά», προβάλλουμε σε αυτές τις άλυτες υποθέσεις που μεταφέρουμε από το παρελθόν μας (π.χ. με γονείς, αδέλφια, πρώην συντρόφους κ.λ.π.)
Το να εκνευριζόμαστε ή να θυμώνουμε είναι φυσιολογικό. Τέτοια συναισθήματα αποτελούν στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και οφείλουμε να τα αναγνωρίζουμε και να τα «τιμούμε».
Διαβάστε επίσης: Ας αναλάβουμε την ευθύνη για τα πρόσωπα που επιλέγουμε στη ζωή μας
Όταν όμως συνειδητοποιούμε ποιες είναι οι συνέπειες της προβολής του θυμού μας στους άλλους, τότε είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι γι΄αυτές τις προβολές. Με άλλα λόγια, αντί να προσπαθούμε μάταια να αλλάξουμε τους άλλους, είναι καλύτερο να αρχίσουμε να αλλάζουμε τις σκέψεις μας, ώστε κάποια στιγμή να βρούμε γαλήνη στο μυαλό μας.
Ας παραδεχτούμε την αλήθεια: τα μυαλά συνδέονται μεταξύ τους και οι επιθετικές σκέψεις που στρέφουμε προς τους άλλους είναι στην πραγματικότητα επιθέσεις που κάνουμε στον εαυτό μας.
Η διήγηση της Αμαλίας για τη μητέρα της αποτελεί ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Η μητέρα μου κι εγώ είμαστε πολύ κοντά και πολλές φορές μου λέει πόσο μ’ αγαπάει και τι υπέροχο δώρο ήμουν στη ζωή της. Ίσως όμως τελικά το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή της να ήταν η αδελφή της, η Ελένη.
Η μητέρα μου προέρχεται από μια οικογένεια με 8 παιδιά. Η θεία Ελένη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα, ενώ η μητέρα μου ένα από τα μικρότερα. Δεν τα πήγαιναν όμως καθόλου καλά μεταξύ τους και συχνά έκαναν ακόμη και μήνες να μιλήσουν στο τηλέφωνο. Μια μέρα έκανα στη μαμά μου μια ερώτηση που κάνω και στον εαυτό μου όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες με τις σχέσεις μου: «Τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει καθόλου στη θεία Ελένη;»
Η μητέρα μου άρχισε να μου αραδιάζει τα χειρότερα, κατά την άποψή της, χαρακτηριστικά της αδελφής της. Στη συνέχεια τη ρώτησα τι δεν της άρεσε στον εαυτό της. Το σκέφτηκε για λίγο και μετά, προς μεγάλη μου έκπληξη – αλλά και δική της -, μου είπε ότι τα πράγματα που δεν της άρεσαν στον εαυτό της ήταν τα ίδια ακριβώς με αυτά που είχε απαριθμήσει προηγουμένως για την Ελένη!
Η ιστορία της μητέρας της Αμαλίας δείχνει ότι κάποιοι άνθρωποι μας κάνουν ένα πολύτιμο δώρο: έναν «καθρέφτη» ο οποίος αντανακλά τις αντιλήψεις και τη συμπεριφορά μας και μας επιτρέπει να τις δούμε. Το δώρο αυτό μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τον εαυτό μας και να βρούμε σιγά σιγά τρόπους να τον συγχωρήσουμε, να θεραπεύσουμε τις πληγές του και να κατακτήσουμε τη γαλήνη και την αρμονία, τόσο με εμάς τους ίδιους όσο και με τους άλλους.
Μας βοηθά να λέμε κάθε μέρα: «Σήμερα θα κοιτάξω τις αντιλήψεις μου για τους άλλους σαν να ήταν αντανακλάσεις στον καθρέφτη των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. Θα τους δω όπως εμφανίζονται στο παρόν μου, και όχι σαν να είναι σκιές από το παρελθόν μου….»
Απόσπασμα από το βιβλίο της Τένιας Μακρή «15 + 7 πολύτιμα «μαθήματα» & βήματα για καλύτερες σχέσεις» από τις εκδόσεις Μέλινο
