Μια μεγάλη μορφή της σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης -και αγαπημένη του Νίκου Καζαντζάκη που ήταν καρδιακός φίλος των γονιών της- που δεν έχουμε ακόμα ξετυλίξει τα δώρα της καλά καλά. Γιατί τα δώρα – ποιήματα της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ είναι για όλους μας κι εμείς καλά καλά δεν έχουμε σταθεί όρθιοι ούτε πάνω σ’ ένα στίχο κι όχι την Ποίηση ολόκληρη.
Και δεν έχουμε και πολλά να φοβηθούμε έτσι όπως μένουμε ασφαλής μέσα σε τρεμάμενες σχέσεις που δεν έχουν τίποτα να χάσουν αν μας χάσουν. Μπορεί όμως να φοβηθούμε βγαίνοντας έξω τη νύχτα μ’ ένα κλεφτοφάναρο, αυτό που φωτίζει τον κίνδυνο. Προς τα εκεί έχουμε να πάμε και να κυλιστούμε. Όχι πως θάμαστε ασφαλείς μα κάτι απ’ τη ζωή, ίσως σταλάξει μέσα μας.
Μη φοβάσαι
δεν κινδυνεύεις πια
τ’ απερίσκεπτα δάχτυλα του έρωτα
να χωθούν στις παλιές πληγές
και να πονέσεις πάλι.
Ηρέμησε
δε θα ξαναφωτιστεί
με κλεφτοφάναρα οράματα
της μόνιμης πια νύχτας ο ουρανός.
Δε θα μπλέξουν τα μαλλιά σου
στ’ αγριόχορτα…(Α, τι τέλεια δικαιολογία
για να μένεις κάτω εκεί
και ν’ αγκαλιάζεις!)
Ο τρόμος έρχεται
με το παχύ του σώμα
και θα ‘ναι πια η μόνη
γνήσια συγκίνηση της μέρας.
Δε θα καταστραφείς
υπακούοντας σ’ ένα πολύγλωσσο «έλα»
παίρνοντας για λιβάδια τους κοφτερούς γκρεμούς.
Είσαι τώρα ασφαλής
στο κέντρο μιας αστόλιστης ζωής.
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
