Η Κική Δημουλά κατάφερε μέσα από τις λέξεις της να μας μυήσει εκ νέου στη σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, απομακρύνοντας από μέσα μας τις αντιστάσεις και τους φόβους που μας αρπάζουν κατά καιρούς -μπορεί για αιώνες- και μας κρατούν μακρυά από τις εμπειρίες του πνεύματος. Το δίχως άλλο, η ανάγνωση ενός ποιήματος, είναι μία αυτούσια πνευματική εμπειρία η οποία ως τέτοια μας αποκαλύπτει τα ανώτερα πεδία της διάνοιάς μας που δεν είμαστε βέβαιοι πως υπάρχουν. Και η Κική Δημουλά, ως σύγχρονη Ιέρεια κάποιων “ποιητικών” μυστηρίων που λαμβάνουν χώρα παράλληλα με την πεζή μας πραγματικότητα, εδώ, στην ίδια κουζίνα που πλένουμε τα πιάτα, στο ίδιο σαλόνι που σκουπίζουμε κάθε Σάββατο, μας μυεί με απλότητα σε μια διαφορετική ματιά της πραγματικότητάς μας. Τίποτα δεν παραμένει ίδιο, σαν απαγγείλουμε ένα ποίημά της δυνατά στον χώρο.
ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.
Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.
