Ήταν μια φορά μια πάπια που γέννησε τέσσερα αυγά.
Ενώ τα κλωσούσε, η αλεπού επιτέθηκε στη φωλιά της και την έφαγε. Για κάποιο λόγο, όμως, δεν πρόλαβε να φάει τα αβγά της, κι έτσι έμειναν εγακταλελειμμένα στη φωλιά.
Μια κότα πέρασε από εκεί και βρήκε τη φωλιά παρατημένη. Το ένστικτό της την έκανε να καθίσει επάνω στ’ αβγά και να τα κλωσσήσει.
Γεννήθηκαν τα παπάκια και, όπως ήταν λογικό, πέρασαν την κότα για μητέρα τους και περπατούσαν σε γραμμή πίσω της.
Η κότα, ικανοποιημένη με τα παιδιά της, τα οδήγησε στο αγρόκτημα.
Κάθε πρωί, μετά το λάλημα του πετεινού, η μαμά κότα σκάλιζε το χώμα και τα παπάκια πάσχιζαν να τη μιμηθούν. Όταν τα παπάκια δεν κατάφερναν να βγάλουν από το χώμα ούτε ένα σκουληκάκι, η μαμά έδινε τροφή σε όλα. Έκοβε σε κομμάτια ένα μεγάλο σκουλήκι και τάιζε τα παιδιά της στο στόμα.
Μια μέρα σαν τις άλλες, η κότα βγήκε περίπατο με τα πουλάκια της γύρω στο αγρόκτημα. Τα παιδιά της, υπάκουα, την ακολούθησαν στη γραμμή.
Ξαφνικά, όμως, όταν έφτασαν στη λίμνη, τα παπάκια πήδηξαν μονομιάς και κολύμπησαν με φυσικότητα, ενώ η κότα κακάριζε απελπισμένη και τους ζητούσε να βγουν.
Τα παπάκια κολυμπούσαν χαρούμενα και τσαλαβουτούσαν, ενώ η μαμά τους χοροπηδούσε κι έκλαιγε γιατί φοβόταν πως θα πνιγούν.
Ήρθε ο κόκορας που είχε ακούσει τις φωνές της κότας, και αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί.
«Δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στους νέους» αποφάνθηκε. «Είναι άμυαλοι».
Ένα παπάκι που άκουσε τον κόκορα, πλησίασε στην όχθη και τους είπε:
«Μη ρίχνετε το φταίξιμο σ’ εμάς για τις δικές σας αδυναμίες».
«Μη νομίζεις, Ντέμιαν, ότι η κότα έκανε λάθος.
Ούτε να κατακρίνεις τον κόκορα.
Μη θεωρήσεις υπεροπτικά και προκλητικά τα παπάκια.
Κανένα από τα πρόσωπα της ιστορίας δεν σφάλλει. Απλώς, βλέπουν την πραγματικότητα από διαφορετική οπτική γωνία. Το μόνο λάθος, σχεδόν πάντα, είναι να πιστεύω ότι η θέση όπου βρίσκομαι είναι η καλύτερη για να διακρίνω την αλήθεια.
«Ο κουφός, πάντα νομίζει ότι όσοι χορεύουν είναι τρελοί».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Να σου Πω μια Ιστορία» από τις εκδόσεις opera/animus
