Υπήρξε μια σειρά από θαυμάσια γεγονότα, που με οδήγησε από εντελώς απένταρη δασκάλα διαλογισμού που ήμουν, στο να ακολουθήσω το όνειρό μου και να γίνω κεντρική ομιλήτρια σε μεταμορφωτικά σεμινάρια.
Μια μέρα άνοιξα ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από κάποιον που δεν ήξερα, κάτι που δεν συνήθιζα. Έλεγε: «Αγαπητή Τζάνετ Μπρέι Άτγουντ, είμαστε μια ομάδα γυναικών από το Μαϊάμι. Οργανώνουμε μια εκδήλωση, όπου θα φέρουμε με λεωφορείο διακόσιες άστεγες γυναίκες σε ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων.
Θα τους προσφέρουμε γεύμα σε πορσελάνινα πιάτα, θα τους δώσουμε δώρα και θα θέλαμε πολύ να σας έχουμε μαζί μας και να είστε η κεντρική ομιλήτρια. Και, παρεμπιπτόντως, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αμοιβή».
Με κατέλαβε μια βαθιά εσωτερική βεβαιότητα πως έπρεπε να δεχτώ την πρότασή τους. Άναψε ένα φως μέσα μου, και καθώς καθόμουν διαβάζοντας το μήνυμα, ήθελα να βάλω τα κλάματα. Ήξερα πως έπρεπε να δεχτώ.
Έλαβα ένα ακόμη μήνυμα από το Πνεύμα, κατά τη διάρκεια της πτήσης μου: «Μην ανοίξεις την ομιλία σου προς τις γυναίκες αυτές όπως συνήθως».
Όταν έφτασα, βγήκα για φαγητό με μία από τις οργανώτριες και τη ρώτησα πώς ήταν οι γυναίκες από τα άσυλα. Είπε πως «Έχουν μέγιστη διάρκεια συγκέντρωσης πέντε έως δέκα λεπτά, πολλές από αυτές είναι σε φάση αποτοξίνωσης, θα πηγαινοέρχονται συνεχώς στο μπάνιο για να καπνίσουν και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι το χειρότερο κοινό που είχες ποτέ». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ λυπημένη. Δεν ήθελα να απογοητεύσω εκείνες τις γυναίκες, δεν είχα όμως ιδέα για το πώς να κερδίσω τις καρδιές τους.
Διαβάστε επίσης: Δαλάι Λάμα: Χρειαζόμαστε μια εκπαίδευση της καρδιάς
Εκείνο το βράδυ, πριν πάω για ύπνο, είπα μια προσευχή: «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να βρω τι να πω στις γυναίκες αυτές αύριο».
Όταν ξύπνησα, πήγα απευθείας στον υπολογιστή μου και ξεκίνησα να γράφω.
Όταν ανέβηκα στη σκηνή, έβγαλα ένα κομμάτι χαρτί και τους το διάβασα. Ξεκινούσε έτσι:
«Ήταν κάποτε ένα κοριτσάκι και είχε μια σχέση μαγική».
Στη συνέχεια εξιστόρησα πώς το κοριτσάκι κακοποιήθηκε, πήρε ναρκωτικά, ανέβηκε στη μηχανή με τον πρόεδρο των Αγγέλων της Κολάσεως και μετά συνειδητοποίησε πως έπρεπε να αλλάξει τη ζωή της για να μην καταλήξει σαν τη μητέρα της.
Τότε σώπασα εντελώς, κοίταξα το κοινό, πήρα βαθιά ανάσα και είπα:
«Και αυτό το κοριτσάκι ήμουν εγώ».
Οι γυναίκες τότε σηκώθηκαν όρθιες και χειροκρότησαν. Είχαν όλες δακρύσει.
Ξαφνικά κατάλαβα γιατί το Πνεύμα με είχε οδηγήσει εδώ. Καθώς κοίταζα μία προς μία τις άξιες αυτές γυναίκες, είδα τη μητέρα μου.
Τη στιγμή εκείνη ένιωσα ίαση στην καρδιά μου, τόσο μεγάλη που δε θα ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Ήξερα, πέρα από κάθε αμφιβολία, πως ό,τι έπρεπε να θεραπεύσω σχετικά με τη μητέρα, είχε θεραπευθεί εκείνη τη στιγμή.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Keidi Keating «Το Φως» από τις εκδόσεις Ιβίσκος
