Το “μαγεμένο κρασί”, αρωματισμένο με λουλούδια και βότανα έκανε καλά τη δουλειά του, όπως θυμούνται όσοι γνωρίζουν την τραγική ιστορία παράνομης αγάπης της Ιρλανδής πριγκίπισσας Ιζόλδης και του Τριστάνου, του ιππότη από την Κορνουάλη που, χωρίς να ξέρει, ήπιε το κρασί, που προοριζόταν για το θείο του, βασιλιά Μαρκ.
Έχοντας γίνει γνωστό από τη γαλλική μεσαιωνική ποίηση, η καταδικασμένη αγάπη του Τριστάνου και της Ιζόλδης, που πυροδοτείται από ένα αφροδισιακό ποτό, είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα της δύναμης των μαγικών ερωτικών φίλτρων που μας έχει κληροδοτήσει η ιστορία.
Ο μεσαιωνικός θεολόγος και αποκρυφιστής Αλβέρτος ο Μέγας, έγραψε για ένα παρασκεύασμα από μυαλό πέρδικας, πυρωμένο μέχρι να γίνει σκόνη, που έπρεπε να το πιεί κανείς με κόκκινο κρασί.
Ο Γαληνός, γιατρός του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου, συνιστούσε ένα ποτήρι πηχτό μέλι πριν τον ύπνο, μαζί με αμύγδαλα και εκατό σπόρους από κουκουνάρι.
Ο Ερρίκος ο 6ος προτιμούσε το μπράντι από την περιοχή Αρμανιάκ της νοτιοδυτικής Γαλλίας.
Η Κλεοπάτρα ορκιζόταν στο όνομα ενός ροφήματος από μαργαριτάρια διαλυμένα σε ξύδι και ο Αρωματισμένος Κήπος, ένα αραβικό εγχειρίδιο ερωτικής τέχνης γραμμένο τον 16ο αιώνα από τον σεΐχη al-Nefwasi, εξυμνούσε μια συνταγή που περιλαμβάνει πράσινα φασόλια βρασμένα με κρεμμύδια και ενισχυμένα με κανέλλα, πιπερόριζα και σπόρους κάρδαμου, καλά κοπανισμένα.
Ένα άλλο αραβικό φίλτρο περιλαμβάνει την ινδική ρίζα γκαλάνγκα (φυτό της οικογένειας του τζίντζερ), αναμεμειγμένη με κουμπέμπα (γηγενές μούρο της Ιάβας που μοιάζει με κόκκους πιπεριού), “σπουργιτόχορτο” (θαμνώδες φυτό γηγενές στο Ισραήλ), κάρδαμο, μοσχοκάρυδο, άνθη από γαρίφαλο, ινδικό γαϊδουράγκαθο, σπόρους δάφνης, μοσχοκάρφι και περσικό πιπέρι, και λαμβάνεται δύο φορές την ημέρα πρωί και βράδυ, σε ζωμό περιστεριού ή άλλου πουλερικού, με νερό πριν και μετά την κατάποση.
Και ίσως το πιο απωθητικό από όλα είναι η συνταγή που μας κληροδότησε ο Ρωμαίος ποιητής Προπέρτιος και η οποία περιλαμβάνει κόκκαλα φιδιού, ένα βατράχι και φτερά από κλαψοπούλι.
Από την άποψη της βιοχημείας, η αγάπη έχει να κάνει με “φίλτρα”. Αλλά με κάθε σεβασμό στο θρύλο του Τριστάνου και της Ιζόλδης, καθώς και στα πολύπλοκα φίλτρα της αγάπης που δημιουργήθηκαν σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, τα φίλτρα για τα οποία μιλάω τώρα είναι απείρως πιο εξελιγμένα, εξαιρετικά κοκτέιλ νευροχημικών ουσιών και ορμονών που ρέουν στο σώμα μας όταν ερωτευόμαστε, αλλά και όταν ο έρωτας αυτός πεθαίνει.
Ναι, αυτό που λέω είναι ότι, σε ένα επίπεδο το Φαινόμενο του Μήνα του Μέλιτος είναι ένας εθισμός σε χημικές ουσίες, γι’ αυτό άλλωστε και τα πράγματα μπορούν να γίνουν τόσο απογοητευτικά, τόσο γρήγορα, όταν τελειώνει.
Να προσέχετε πολύ όταν το αντικείμενο του πόθου σας δώσει τέλος στη σχέση σας όταν ακόμα πλέετε στα ουράνια από τη βιοχημεία του σώματός σας.
Μπορεί να καταλήξετε σαν εμένα, αποξενωμένος, σε μια πολυθρόνα ενός άδειου σπιτιού να θρηνείτε για τη χαμένη σας αγάπη.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Bruce H. Lipton Το Φαινόμενο του Μήνα του Μέλιτος” από τις εκδόσεις ΛΙΝΚ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΠΕ
