Ή αλλιώς “μαμασίτα” όπως την τραγούδησε ο μικρός Jason τα Χριστούγεννα του 2006, καθώς έφαγε όλο του το βράδυ να ψάχνει τον Άγιο Βασίλη ο οποίος, τι περίεργο… δεν εμφανίστηκε ποτέ μέχρι που, και ο μικρός Jason ν’ αποκοιμηθεί!… όπως όλοι όσοι περιμέναμε, ξενυχτούσαμε και στήναμε ενέδρες στον συμπαθέστατο μα πάντα αργοπορημένο Άγιο Βασίλη.
Που να ξέραμε τότε πως ο κοκκινοφορεμένος παππούλης, ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι των γονιών, και περίμενε βλέποντας τηλεόραση και διασκεδάζοντας με το να μας παρακολουθεί να κουτουλάμε στην άκρη του σαλονιού, κρυμμένοι πίσω από τον καναπέ, για να τον δούμε να μπαίνει από την καμινάδα, ή την μπαλκονόπορτα έστω.
Περίμενε μέχρι να αποκοιμηθούμε και να μας πάρει αγκαλιά, να μας πάει στο κρεβάτι κι έπειτα να βάλει τα δώρα κάτω από το δέντρο, προσέχοντας τις ενέδρες μας, τρώγοντας τον κουραμπιέ που του είχε αφήσει η μαμασίτα και… πέφτοντας κι αυτός επιτέλους για ύπνο.
Για όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες στιγμές που κάνουν τα παιδιά και τους γονείς να παίζουν με το πιο όμορφο πνεύμα του χειμώνα· το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Σ’ ευχαριστούμε μαμασίτα… και μπαμπασίτο!
