Είναι Πέμπτη πρωί και πριν καλά καλά το πιστέψεις είσαι κι όλας στις κυλιόμενες και κατεβαίνεις τρέχοντας για την αποβάθρα. Πέφτεις πάνω στο υπέρογκο πια πλήθος που περιμένει να βγάλει την κάρτα μηνιαίων διαδρομών. Κάπου στο βάθος, πίσω από τον κόσμο, είναι ο ένας και μοναδικός υπάλληλος που θα τους εξυπηρετήσει, με το ένα και μοναδικό μηχάνημα φωτογραφιών κάρτας που έχει ο κάθε σταθμός! Δηλαδή… ένας ένας!
Ανασηκώνεσαι στις μύτες των ποδιών σου καθώς περνάς (μα ποιος θεός σε φώτισε και πήγες τον προηγούμενο μήνα;) Και βλέπεις στο βάθος εκείνο τον υπάλληλο. Τον υπάλληλο του Μετρό, που μέχρι χτες ήταν ένας από μας, τώρα μοιάζει σα να είναι το άτομο που έχει την εξουσία μιας και όλοι περιμένουν να εξυπηρετηθούν απ’ αυτόν. Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας γίνεται εύκολα μέσα από την απίστευτη αμηχανία των αρχών της υπόθεσης. Κυριολεκτική αμηχανία μιας και ξεκάθαρα δεν υπάρχει μηχανισμός που να ξεμπλοκάρει αυτή την κατάσταση ώστε να μην πάρει διαστάσεις μαζικού διασυρμού. Ο κάθε ένας που φτάνει στο κισσέ για να βγάλει την κάρτα μετά από τόσες ώρες είναι ήδη εκνευρισμένος και ταλαιπωρημένος. Και χωρίς να μπορεί να σκεφτεί καθαρά, θεωρεί πως φταίει ο υπάλληλος που αργούν τόσο πολύ… ή πως φταίνε αυτοί του Μετρό που δε βάζουν άλλους υπαλλήλους για εξυπηρέτηση… ή πως ο υπάλληλος έχει τα μέσα να πιέσει τον Υπουργό, να φέρουν ένα ακόμα μηχάνημα για κάρτες, για να τελειώνουν… ή απλά θα τ’ ακούσει ο υπάλληλος, αυτός βρέθηκε μπροστά μας.
Δε γίνεται να μη στενοχωρηθούμε φτάνοντας εκεί και γνωρίζοντας πως θα πρέπει να περιμένουμε ίσως και όλη τη μέρα για να βγάλουμε την κάρτα. Αυτή είναι φυσιολογική αντίδραση. Και ίσως να χρειαστεί να το μοιραστούμε με τους γύρω μας οι οποίοι βασανίζονται το ίδιο ή με κάποιον δικό μας στο τηλέφωνο πριν το πάρουμε απόφαση ότι δε θα προλάβουμε ν’ ανοίξουμε το μαγαζιά μας σήμερα, ότι πρέπει να ειδοποιήσουμε στη δουλειά ότι δε θα πάμε, ότι δε θα πάμε τα παιδιά στο σχολείο. Και σίγουρα κάποιοι φταίνε για όλο αυτό…
Ο συνειρμός όμως ότι φταίει ο υπάλληλος μπροστά μας ή ότι αυτός θα μπορούσε να κάνει κάτι είναι άκυρος! Αν υπάρχουν κάποιοι αυτή τη στιγμή στη χώρα που προσπαθούν να μας εξυπηρετήσουν όσο πιο καλά και γρήγορα γίνεται είναι οι υπάλληλοι στο κισσέ των εισιτηρίων. Πώς όχι; Ποιος άλλος; Η πίεση του καθημερινού αγανακτισμένου πλήθους είναι κάτι για το οποίο δεν έχουν εκπαιδευτεί. Αν για τον κάθε ένα από εμάς είναι δύσκολο που θα βρεθούμε σε αυτή την ανεπίτρεπτη κατάσταση για μία μέρα, γι’ αυτούς που το ζουν καθημερινά θα πρέπει να είναι τουλάχιστον επικίνδυνο.
…Μπαίνεις στο τρένο και θυμάσαι το Ho’ oponopono*. Ίσως η ιδανική τεχνική απ’ αυτές που μαθαίνεις σ’ εκείνα τα πολύ space σεμινάρια που πας τα Σαββατοκύριακα, που να μπορείς να χρησιμοποιήσεις σε αυτή την κατάσταση. Είναι μία τεχνική η οποία αποσυμφορίζει οποιαδήποτε κατάσταση καθώς εσύ διορθώνεις ό,τι σου αναλογεί από το «μπέρδεμα» που βλέπεις, σε διανοητικό επίπεδο. Φαίνεται πολύ μικρό το δικό σου μερίδιο εδώ αλλά είναι καλύτερα από το τίποτα.
Όπως και να ‘χει, η Πέμπτη έχει ξεκινήσει…
Γράφει η Ελένη Καιγή
*Πληροφορίες για το Ho’oponopono θα βρείτε εδώ:
