Πόσες φορές έχετε πέσει θύμα στην παγίδα των αναμνήσεων του παρελθόντος; Πόσες φορές έχετε αναλογιστεί το παρελθόν σας, τις όμορφες στιγμές που ζήσατε ή τα πράγματα που κάνατε, αφήνοντας το παρόν να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια σας;
Δεν είναι λίγες οι φορές επίσης που και να θέλουμε και εμείς οι ίδιοι να “ξεκολλήσουμε” από τις αναμνήσεις του παρελθόντος, μας τραβάν σαν “σειρήνες” φίλοι και γνωστοί: “Θυμάσαι τότε που…”, “Τι ωραία που ήταν τότε που ήμασταν εκεί…”, “Πριν λίγα χρόνια κάναμε αυτό, τώρα τι γίνεται…”
Πόσες τέτοιες ή παρόμοιες φράσεις ακούμε από τους άλλους ή σκεφτόμαστε και εμείς οι ίδιοι. Ως ένα σημείο, το να αναπολούμε τα περασμένα δεν σημαίνει ότι είναι κακό, αντιθέτως είναι θεμιτό, φυσιολογικό και ανθρώπινο. Ανατρέχουμε ηθελημένα σε θετικές αναμνήσεις και συγκεκριμένα στις αναμνήσεις εκείνες που θα μας προκαλέσουν το συναίσθημα ευφορίας που αποζητάμε.
Πολύ συχνά λοιπόν ανακαλούμε στην μνήμη μας κάτι παρελθοντικό, το οποίο μπορεί να μην είναι απαραίτητα μία στιγμή, αλλά ένα σύνολο στιγμών συνδεδεμένων με κάποιο άτομο ή κάποιο συγκεκριμένο συμβάν που μας στιγμάτισε θετικά ή αρνητικά, ή ακόμα και μία ολόκληρη χρονική περίοδος της ζωής μας. Συνήθως αναπολούμε μια παρελθοντική περίοδο συνδυασμένη με κάποια ηλικία που πέρασε και δε θα ξαναέρθει (τα νιάτα μας, τα σχολικά/φοιτητικά μας χρόνια, η παιδική μας ηλικία), με μια άλλη πτυχή του εαυτού μας, η οποία ίσως να κρύφτηκε καλά στα χρόνια που ακολούθησαν (πχ πώς ήμασταν πριν γίνουμε γονείς) ή ίσως και έναν άλλο εαυτό (πχ πώς συμπεριφερόμασταν πριν αναλάβουμε μια πιο υπεύθυνη θέση στην δουλειά μας, πριν μείνουμε άνεργοι κλπ).
Ακόμα και εμείς να μην έχουμε αλλάξει, έχουν αλλάξει οι καταστάσεις (οικονομική κρίση) και οι σχέσεις με τους γύρω μας (δημιουργία οικογένειας, παιδιών), δίνοντάς μας αφορμή να επιστρέψουμε στη θαλπωρή του “γλυκού” παρελθόντος και να ξεφύγουμε από το “κουραστικό” τώρα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανατρέχουμε στο παρελθόν, κάποιες φορές ασυνείδητα, φέρνοντας στη μνήμη μας εικόνες με κάποιον τυχαίο συνειρμό, συναντώντας κάτι από το παρελθόν στην μετεξέλιξή του στο τώρα, προσπαθώντας να ξεπεράσουμε κάποιο έντονο βίωμα, συνηθέστερα αρνητικό, αλλά και κάποιες φορές συνειδητά, βάζοντας τον εαυτό μας στη διαδικασία να θυμηθεί, να αναβιώσει, να ξαναέρθει σε εκείνη τη θέση που ήταν κάποτε.
Και δεν είναι απαραίτητο ότι αυτή η θέση μπορεί να προκαλεί θετικά συναισθήματα, αν σκεφτούμε πόσες και πόσες φορές επιμένουμε να αναλωνόμαστε σε καταστάσεις στενάχωρες βάζοντας τον εαυτό μας εσκεμμένα σε μια διαδικασία ψυχικού πόνου, τιμωρώντας τον που δεν έχει τη δύναμη να μην πονά.
Πρέπει να αντιληφθούμε όμως ότι παρελθόν ανήκει πίσω μας και ενώ μπορεί να είναι χρήσιμο εργαλείο για να μας δώσει ώθηση να προχωρήσουμε μπροστά με πίστη, δύναμη και αισιοδοξία για το μέλλον, μπορεί ταυτόχρονα να βάλει φρένο στην πορεία υλοποίησης του οράματός μας.
Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε πώς θα αξιοποιήσουμε το παρελθόν, για να μην χάσουμε το παρόν και το μέλλον, να μην παρεκκλίνουμε από την υλοποίηση των στόχων μας και, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, να φτάσουμε στην πραγμάτωση του οράματός μας.
Δείτε την Νέα Ομάδα: Σχέση, Έρωτας και Επικοινωνία της Αδαμαντίας Καζάκου που ξεκινά 24 Ιουνίου εδώ
