Σύμφωνα με μια μελέτη από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Μινεσότα και του Πανεπιστημίου της Φλόριντα, το να βάζουν τους συμμετέχοντες να κάνουν έναν κατάλογο με θετικά πράγματα στο τέλος της ημέρας – αναφέροντας και για ποιο λόγο τα πράγματα αυτά τους έκαναν ευτυχισμένους-, χαμήλωνε τα επίπεδα του στρες τους, όπως οι ίδιοι τα είχαν προσδιορίσει, και τους έδινε μεγαλύτερη αίσθηση ηρεμίας τη νύχτα.
Έχω ανακαλύψει ότι δεν είμαι ευγνώμων μόνο για όλες τις ευλογίες της ζωής μου, είμαι επίσης ευγνώμων για όλα αυτά που δεν συνέβησαν – για όλες εκείνες τις φορές που πέρασα ξυστά από τη μια ή την άλλη «καταστροφή», για όλα τα κακά πράγματα που παραλίγο να συμβούν αλλά δεν συνέβησαν. Η απόσταση ανάμεσα στο να συμβούν και να μη συμβούν είναι η κατάσταση χάριτος.
Μου αρέσει να λέω την ευχαριστήρια προσευχή πριν από κάθε γεύμα – ακόμα και σιωπηλά. Στα ταξίδια μου σ΄όλο τον κόσμο παρατήρησα διάφορα έθιμα. Όταν ήμουν στο Τόκιο το 2013 για τα εγκαίνια του HuffPost Japan, μου άρεσε που έμαθα να λέω «παντακιμάσου» πριν από κάθε γεύμα. Σημαίνει απλώς «δέχομαι».
Όταν ήμουν στη Νταραμσάλα, στην Ινδία, το κάθε γεύμα άρχιζε με μια απλή προσευχή.
Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα, είχα συνηθίσει μια απλή ευλογία πριν από κάθε γεύμα, καμιά φορά σιωπηλή, παρότι η οικογένειά μου δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκα.
«Η κατάσταση χάριτος δεν είναι κάτι που επιδιώκεις, αλλά μάλλον κάτι που επιτρέπεις», έγραψε ο Τζον-Ρότζερ Χίνκινς, ο ιδρυτής του Κινήματος Πνευματικής Εσωτερικής Επίγνωσης. «Ωστόσο ίσως δεν καταλαβαίνεις ότι η χάρη είναι παρούσα, επειδή έχεις καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο θέλεις να συμβεί, για παράδειγμα, σαν βροντή ή αστραπή, με όλα τα μελοδραματικά στοιχεία, τα μπουμπουνητά και άλλα τέτοια. Στην πραγματικότητα η χάρη έρχεται φυσικά, σαν την αναπνοή».
Διαβάστε επίσης: Η νευροεπιστήμη αποκαλύπτει ότι η ευγνωμοσύνη αλλάζει τη μοριακή δομή του εγκεφάλου
Αυτό που απέδειξαν οι μεγαλύτεροι ερευνητές στον τομέα της ευγνωμοσύνης, ο Ρόμπερτ Έμονς του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, ο Ντέιβις, αλλά και ο Μάικλ ΜακΚάλα του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι, είναι ότι «η ευγνωμοσύνη ως κεντρικό στοιχείο της ζωής μας αποτελεί πανάκεια για τις ακόρεστες λαχτάρες και τα δεινά που μας τυχαίνουν…
Στον ακρογωνιαίο λίθο της ευγνωμοσύνης βρίσκεται η σκέψη ότι κάτι κερδήθηκε αδικαιολόγητα. Το ευγνώμον άτομο αναγνωρίζει ότι δεν έκανε τίποτα για να αξίζει το δώρο ή το όφελος: του δόθηκε ελεύθερα».
Η ευγνωμοσύνη λειτουργεί ως αντίδοτο για τα αρνητικά συναισθήματα. Είναι σαν τα λευκά αιμοσφαίρια για την ψυχή, που μας προστατεύουν από τον κυνισμό, τον ναρκισσισμό, την οργή και την απάθεια.
Συνοψίζεται σε μια φράση που αγαπάω (και που αποδίδεται στον Ιμάμ Αλ Σάφι, έναν μουσουλμάνο νομικό του 8ου αιώνα):
«Η καρδιά μου είναι ήρεμη, γιατί ξέρει ότι αυτό που προοριζόταν για μένα δεν θα με προσπεράσει ποτέ κι ότι αυτό που θα με προσπεράσει δεν προοριζόταν για μένα».
Απόσπασμα από το βιβλίο της Arianna Huffington «Δες τη Ζωή Αλλιώς» από τις εκδόσεις Διόπτρα
