Ένα Σαββατοκύριακο ήρθαν να κρατήσουν το μωρό οι γονείς μου και η γυναίκα μου με συνόδεψε σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Τορόντο.
Στη διάρκεια της πτήσης συζητήσαμε πολλή ώρα πόσο θα θέλαμε να είναι αλλιώς η ζωή μας. Στο δικό μας όραμα για το μέλλον, θα έχανα πολύ λιγότερο χρόνο σε ταξίδια και θα μπορούσαμε να συνεργαζόμαστε στα γονικά μας καθήκοντα.
Εκτός από τις μητρικές της υποχρεώσεις, η γυναίκα μου θα συνέχιζε να εργάζεται με μειωμένη απασχόληση. Θα ταξιδεύαμε μαζί, σαν οικογένεια, και θα ζούσαμε τη ζωή μας με τους δικούς μας όρους. Το όραμά μας ήταν θαυμάσιο, αλλά έμοιαζε πολύ ιδανικό και πολύ απρόσιτο.
Στα μισά της πτήσης, η γυναίκα μου με ρώτησε αναπάντεχα: «Τι θα έλεγες αν μετακομίζαμε για ένα χρόνο στην Ευρώπη; Εκεί θα μπορούσαμε να ζήσουμε και το όραμά μας και μια απίστευτη οικογενειακή περιπέτεια».
Νόμιζα ότι αστειευόταν. «Έχουμε νεογέννητο μωρό, σκύλο, υποθήκη, πληρώνουμε δύο αυτοκίνητα και τα οικονομικά μας είναι περιορισμένα», της θύμισα.
«Αυτά είναι σοβαρά εμπόδια», απάντησε. «Αν βρίσκαμε όμως έναν τρόπο να τα ξεπεράσουμε όλα αυτά, θα το έκανες;»
Ήξερα ότι μιλούσε σοβαρά και, όσο παλαβή κι αν ακουγόταν η ιδέα της, ήμουν πρόθυμος να το κάνουμε αν βρίσκαμε κάπως τον τρόπο να καλύψουμε τα οργανωτικά και τη χρηματοδότησή μας.
Δεν χρειαστήκαμε ούτε ένα μήνα για να καταστρώσουμε το σχέδιό μας. Εστιάζοντας στην υλοποίηση του οράματός μας αντί στα εμπόδια που στέκονταν στον δρόμο του, μπορέσαμε να βρούμε δημιουργικές λύσες.
Για παράδειγμα, νοικιάσαμε το σπίτι μας και υπενοικιάσαμε τα αυτοκίνητά μας. Η κουνιάδα μου, που εκείνη την εποχή σπούδαζε στο Λονδίνο, προσφέρθηκε να μας βοηθήσει με τη φροντίδα του μωρού.
Τα κανόνισα έτσι με τους πελάτες μου ώστε να αρκεί να επιστρέφω στις ΗΠΑ για λίγες μέρες κάθε μήνα.
Μετά, αγοράσαμε τα φτηνότερα εισιτήρια χωρίς επιστροφή που βρήκαμε για το Λονδίνο και ξεκινήσαμε με το μωρό μας το ταξίδι για την πιο καταπληκτική χρονιά της ζωής μας. Κάναμε δυνατό το αδύνατο μετατρέποντας το όραμά μας σε πραγματικότητα.
Εκείνη την εποχή ταξιδέψαμε σε καμιά εικοσιπενταριά χώρες στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Η κόρη μου έφαγε το πρώτο της μπισκοτάκι στη Βενετία, κοιμήθηκε στο Κολοσσαίο της Ρώμης, περπάτησε στη Νορβηγία, έβγαλε το πρώτο της δοντάκι στην Ελλάδα, βρέθηκε στο Τείχος των Δακρύων, επισκέφτηκε τις Πυραμίδες στην Αίγυπτο, και μασούλησε ένα τεράστιο πρέτσελ στο Οκτόμπερφεστ του Μονάχου.
Η γυναίκα μου γέμισε με εμπνεύσεις κι άρχισε να σχεδιάζει την επόμενη κίνηση στη σταδιοδρομία της. Ζήσαμε πραγματικά το οικογενειακό μας όραμα και δεν είχαμε καμία τύψη. Ήταν μια αναζωογονητική και αλησμόνητη εποχή.
Δεν χρειάζεται να μετακομίσετε ή να ταξιδέψετε στο εξωτερικό για να αρχίσετε να ζείτε το όραμά σας, αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε να έχετε ξεκάθαρη εικόνα για το πού κατευθύνεστε.
Πώς θέλετε να είναι το αύριο;
Τι θα χρειαστεί να κάνετε για να το πραγματοποιήσετε;
Αντί να επικεντρώνεστε στους φραγμούς που εμποδίζουν να κάνετε πραγματικότητα το όραμά σας, σκεφτείτε πώς θα είναι η επιτυχία χωρίς τα εμπόδια αυτά.
Βρείτε καινούργιους τρόπους για να αλλάξετε την τωρινή σας κατάσταση. Ζήστε το όραμά σας και αφήστε πίσω σας τις τύψεις. Μην το ονειρεύεστε απλώς· κάντε το.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Marc Muchnick «Δεν μετανιώνω ξανά!» από τις εκδόσεις Θέσις
