Το σύμπαν δημιουργήθηκε
για να μας διδάξει,
όχι για να μας κρίνει.
Κι όμως, εμείς κρίνουμε
τον εαυτό μας και τον κόσμο.
Εκείνοι που βιάζονται να κρίνουν,
αργούν να συμπονέσουν.
Εκείνοι που αργούν να συμπονέσουν
έχουν ξεχάσει ότι οι άνθρωποι που πληγώνουν
δεν πάνε στην κόλαση
είναι ήδη στην κόλαση,
γι’ αυτό φέρονται όπως φέρονται.
Τελικά, κανένας δεν γλυτώνει από τίποτε.
Η μνησικακία που νιώθουμε για κάποιους ανθρώπους,
απλώς τους επιτρέπει
να ζουν μέσα στο κεφάλι μας
χωρίς να πληρώνουν νοίκι.
Και, παρά την κριτική,
η πραγματικότητα συμβαίνει έτσι κι αλλιώς.
Έτσι, αν κρίνουμε,
ας κρίνουμε με συμπόνια
μέχρι να ανακαλύψουμε τελικά
ότι το πρωταρχικό μας έργο
δεν είναι να συγχωρούμε τους άλλους
αλλά να ζητάμε συγχώρεση.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Dan Millman ” ποιος είναι ο σκοπός σου;” από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
