Για το βιβλίο «Από καρδιά σε καρδιά όλα είναι δυνατά!»
Συγγραφή, εικονογράφηση: Ζωή Νικητάκη
Cd με ζωντανή αφήγηση παραμυθιών: Ζωή Νικητάκη
Τραγούδι, σύνθεση – ερμηνεία : Στέλιος Καρπαθάκης
Μουσική – σύνθεση: Νίκος Κριτσέλης
Επιμέλεια: Άννα Σαλιβέρου
Εκδόσεις Αλφάβητο Ζωής
Υπάρχει ένας κόσμος μαγικός που ολοένα και περισσότερο λησμονούμε την ύπαρξή του, το παραμύθι. Το παραμύθι μπορεί να μας λυτρώσει από το βάρος της ζωής. Το παραμύθι μπορεί να βαστάξει τα αβάσταχτα. Από καρδιά σε καρδιά κυλάει το παραμύθι και γνωρίζει πως να λιάνει τις γωνίες, πώς να στρογγυλέψει τις ευθείες, πώς να μαλακώσει τον πόνο, πώς να παρηγορήσει τη θλίψη, πώς να ενθαρρύνει και να προτρέψει για το μεγάλο ταξίδι στο Άγνωστο και Ανείπωτο, πώς να μας πάρει απαλά και τρυφερά από το χέρι και να μας οδηγήσει μαζί του στο μαγικό κόσμο του. Εκεί όπου όλα είναι δυνατά, ακόμα και τα θαύματα, που σαν μικρές σταγόνες μέσα μας αναπαύονται και περιμένουν…
Ένα πρωτοποριακό έργο για έμπνευση, ενεργοποίηση και πίστη στη ζωή, μια ιδιαίτερα ασυνήθιστη και πρωτότυπη εκδοτική πρόταση αποτελούμενη από ένα βιβλίο με ένα παραμύθι για μεγάλους και ένα παραμύθι για παιδιά και μεγάλους, 19 εικαστικά έργα και 2 cd με ζωντανή αφήγηση παραμυθιών με μουσική κι ένα τραγούδι. Γνωστή για τη γόνιμη ενασχόλησή της με τον κόσμο των παραμυθιών, η ζωγράφος, αφηγήτρια παραμυθιών και ψυχοδυναμική χρωματοθεραπεύτρια, ζωντανεύει μέσα από τις εικόνες, τον λόγο και τη ζωντανή αφήγηση δυο παραμύθια.
Ένα παραμύθι από την προφορική λαϊκή παράδοση που πρωτοζωντάνεψε στην παραμυθοπαράσταση “Ταξίδι στον κήπο με τα παραμύθια και στης καρδιάς μας την αλήθεια” για τους ασθενείς ογκολογικού νοσοκομείου και στη συνέχεια έγραψε από την αρχή με μαγικό βοηθό τον Σάτζαν, το μικρό ραφτόπουλο που δεν ράβει ρούχα, αλλά παραμύθια και ζει πίσω από την κλειδαρότρυπα ενός σεντουκιού. Ένα παραμύθι που μας υπενθυμίζει πως από εμάς εξαρτάται αν η ζωή μας έχει νόημα, μιας και το νόημα δεν είναι δοσμένο, μα εμείς καλούμαστε να το δημιουργήσουμε. Αυτό που μας έχει δοθεί είναι ο Σπόρος μοναχά, η πιθανότητα,
η δυνατότητα, η ευκαιρία. Μπορούμε να ανθίσουμε σε μιαν ύπαρξη γεμάτη νόημα ή μπορούμε και να μαραθούμε.
Το δεύτερο παραμύθι ξεκίνησε από μια εικόνα και στη συνέχεια δομήθηκε πάνω στα χρώματα και τις δυναμικές που εμφέρουν, σύμφωνα με την ψυχοδυναμική χρωματοθεραπεία, αλλά και τις ιστορίες που τα ίδια τα χρώματα αφηγούνται στη δημιουργό. Εκεί που τελειώνει η Θαυματοχώρα, που οι άνθρωποι πιστεύουν στα θαύματα και τα δημιουργούν, από την άλλη πλευρά του τείχους αρχίζει η Σκιοχώρα, εκεί που τα όνειρα κι η πίστη για τα θαύματα έχουν χαθεί, τα χρώματα έχουν εξαφανιστεί και όλα έχουν βαφτεί γκρι, από τη στιγμή που η Κρίση έχει εμφανιστεί…
Ένα κορίτσι εφτά χρονών, η Λουλουδένια, αναρωτιέται τι μπορεί να υπάρχει εκεί που ο κόσμος τελειώνει. Ρωτάει λοιπόν, τον Δεντροφιλόσοφο που ζει πάνω σε ένα Ανθρωποδεντρόσπιτο, τη Συννεφογιαγιά και τον Παλαιό των Ημερών ή τον Για πάντα Νέο, που είναι Σοφός μαζί και Παιδί. Έτσι μαθαίνει για την Σκιοχώρα και για τον τρόπο για να φτάσει εκεί. Η Σκιά έχει απλωθεί στην πολιτεία αυτή, μα και στων ανθρώπων την καρδιά. Ο αυτοκράτορας Φόβος κυβερνά, που έχει κλέψει τα χρώματα, τα όνειρα και τη χαρά. Πώς θα μπορέσει η Λουλουδένια τα χρώματα στην Σκιοχώρα να φέρει ξανά; Ποιους θα ΄χει πολύτιμους μαγικούς της βοηθούς στην σπουδαία αυτή αποστολή;
Ανάψτε το φαναράκι σας κι ελάτε να ταξιδέψουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στη Θαυματοχώρα και πίσω από αυτή, στην κρυμμένη Σκιοχώρα.
Οδηγός μας θα είναι ένα πουλάκι τόσο δα
που μέσα στη χούφτα του χεριού χωρά,
που έρχεται από μακριά
και για τα Αόρατα τραγουδά.
Τα παραμύθια είναι λένε σαν τα πουλιά
Έρχονται από μακριά
Κάθονται πάνω στον ώμο σου και σου μιλάνε.
Τα πουλιά αυτά λένε πως τ΄ακούνε μόνο τα παιδιά
Και όσοι έχουν καθαρή καρδιά.
Απόσπασμα από την εισαγωγή:
«…Yπάρχει ένα μονοπάτι που τους πόνους αλαφρώνει και τις πληγές γιατρεύει, Το μονοπάτι των παραμυθιών, το μονοπάτι της καρδιάς.
Η μεγάλη δύναμη των παραμυθιών έγκειται μεταξύ άλλων, στο γεγονός ότι μιλούν για περάσματα, για πύλες, για μεταβάσεις, που καλούν τον ήρωα να ξεπεράσει τον παλιό εαυτό του, να ξεπεράσει τα όρια κάθε είδους, να υπερβεί τη ζώνη ασφαλείας, το οικείο και το γνωστό και να μεταβεί στο Άγνωστο, στο Ανοίκειο και Απροσδόκητο, στο Ανείπωτο. Ο Άγνωστος κόσμος προκαλεί φόβο, καθώς καλεί τον ήρωα να ξεβολευτεί από τα ήρεμα και ατάραχα νερά της ασφαλούς ζωής του, καλεί τον ήρωα να μετατοπιστεί, να διευρυνθεί εσωτερικά και να μεγαλώσει.
Όμως μεγαλώνω, σημαίνει αναλαμβάνω την ευθύνη της ζωής μου, του εαυτού μου, της ανέλιξής μου και αυτή η ευθύνη συνεπάγεται μια δέσμευση πρωτίστως απέναντι στον εαυτό και κατά συνέπεια και απέναντι στον κόσμο, στην ανθρωπότητα, στον πλανήτη. Μεγαλώνω σημαίνει με εντιμότητα και ειλικρίνεια, άφοβα τολμώ να με κοιτάξω κατάματα, να με διερευνήσω στα βάθη και στα ύψη της ύπαρξης, να με δω, έτσι όπως στα αλήθεια είμαι, να μπω στις αχαρτογράφητες περιοχές της μυστικής ψυχογεωγραφίας μου και να τις ταξιδέψω ως την εσχατιά τους, ως τις κορυφές των βουνών της και ως τα βάθη των θαλασσών της.
εγαλώνω σημαίνει διευρύνω τον εσωτερικό χώρο μου, μπορώ να χωρώ όλα τα πληγωμένα κομμάτια του κόσμου που με περιβάλλει, κατανοώντας ότι ο κόσμος είμαι εγώ και ότι οι ψηφίδες του συνθέτουν ένα ψηφιδωτό που το μόνο που χρειάζεται είναι να συμπονέσω και να συγχωρέσω κι έτσι να μετασχηματίσω, να μεταμορφώσω. Μεγαλώνω σημαίνει συνειδητοποιώ πως εγώ είμαι ο δημιουργός του κόσμου, πως μπορώ να αλλάξω, να μεταμορφώσω την σκιερή πραγματικότητα που κάνει την ύπαρξη να ασφυκτιά και να πλαντάζει. Μεγαλώνω σημαίνει λαμβάνω την τολμηρή απόφαση να αποτινάξω την υλική ασφάλεια και να ξεβολευτώ, να ανοιχθώ, να μάθω να Αγαπώ. Μεγαλώνω σημαίνει θέλω κι αποφασίζω να εξελιχθώ και να οδηγήσω στην εξέλιξη και όλους όσους στο διάβα μου συναντώ. Μεγαλώνω σημαίνει λαμβάνω την απόφαση να αγωνιστώ για έναν κόσμο δίκαιο και φωτεινό, ωραίο και αληθινό, χωρίς στη φυλακή του νου και χωρίς στα δίχτυα του φόβου να εγκλωβιστώ και να συμβιβαστώ. Μεγαλώνω σημαίνει αναλαμβάνω να δώσω χρώμα στο γκρι και υπόσχομαι να νικήσω το σκοτάδι και να αγωνιστώ τη φλόγα την εσώτερη, άσβεστη να διατηρώ.
Μεγαλώνω σημαίνει τα σκλαβωμένα λεφτερώνω
Ό,τι σκιερό το μεταμορφώνω
Και στην καρδιά μου φτιάχνω εργαστήρι μαγικό
Που το αδύνατο κάνει δυνατό.
Για το ταξίδι του μεγαλώματός μου, χρειάζεται να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με τον φόβο μου, όπως κάνει και η Λουλουδένια, η ηρωίδα της Θαυματοχώρας που αποφασίζει να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της στο Άγνωστο, από τη στιγμή που διερωτάται τι υπάρχει εκεί που ο γνωστός κόσμος τελειώνει.
Το ίδιο το ταξίδι στο Άγνωστο εμπεριέχει φόβο, καθώς δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων τι θα συναντήσουμε, δεν μπορούμε να ελέγξουμε, να προγραμματίσουμε και να διευθετήσουμε από πριν τα βήματά μας, δεν γνωρίζουμε καν το μονοπάτι και τι κινδύνους ή τι θαυμαστά συναπαντήματα μπορεί να εμπεριέχει.
Μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να κινούμαστε στη ζώνη ασφαλείας του γνωστού, προβλέψιμου και ελεγχόμενου κόσμου, μα η αληθινή ζωή έχει μια κίνηση δυναμική και διαρκή, είναι σαν το κύμα που δεν μπορείς να προβλέψεις, καθώς ανάλογα με την ένταση της κίνησής του και το εύρος του μπορεί να σε ταξιδέψει σε διαφορετικά βασίλεια κάθε φορά.
Όπως ο αξιοσημείωτος μελετητής μύθων και ίσως ο σπουδαιότερος θρησκειολόγος του 20ου αιώνα, Mircea Eliade, επισημαίνει:
«Ο κάθε άνθρωπος θέλει να βρεθεί σε κάποιες επικίνδυνες καταστάσεις, να αντιμετωπίσει εξαιρετικές δοκιμασίες, να χαράξει τον δρόμο του μέσα στον άλλο κόσμο. Τα ζει όλα αυτά μέσα στη φαντασία του, ακούγοντας ή διαβάζοντας παραμύθια.»
Ζωή Νικητάκη
Θαυματοχώρα 2019
