Τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, αναπτύχθηκε μία ψυχολογική θεώρηση που ονομάστηκε Νευρογλωσσικός Προγραμματισμός, το περίφημο NLP.
Η βάση του Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού είναι η απόδειξη της ύπαρξης των περίφημων νευροσυσχετισμών. Τι είναι όμως αυτοί οι νευροσυσχετισμοί, πώς δημιουργούνται και τι ρόλο παίζουν στην ανθρώπινη συμπεριφορά;
Όταν παίρνουμε μια οποιαδήποτε πληροφορία, την παίρνουμε από μία ή περισσότερες από τις πέντε αισθήσεις μας. Η πληροφορία αυτή είναι είτε ακουστική είτε οπτική είτε γευστική είτε οσφρητική. Κάποιες φορές, μπορεί να συλλαμβάνουμε την πληροφορία από δύο ή και τρεις ταυτόχρονα αισθήσεις.
Η κάθε πληροφορία που δεχόμαστε, ακολουθεί μια διαδρομή μέσα στον εγκέφαλό μας, από νευρώνα σε νευρώνα, μέχρι να καταλήξει στον τεράστιο αποθηκευτικό χώρο της μνήμης. Αποδείχτηκε λοιπόν πως, όταν κατά τη μεταφορά της πληροφορίας από έναν νευρώνα σε άλλον νευρώνα υπάρχει (έχει δημιουργηθεί) κάποιο συναίσθημα τότε, δημιουργείται και ένα ίχνος, σαν μια λεπτή κλωστή, το οποίο συνδέει του δύο νευρώνες.
Απεδείχθη επίσης πως, όσο πιο έντονο είναι το συναίσθημα τόσο πιο ισχυρή είναι η σύνδεση των δύο νευρώνων. Αυτό, στην πράξη, μεταφράζεται σε μια ακαριαία αντίδραση του ενός νευρώνα μόλις ερεθιστεί ο άλλος, από την πληροφορία που κάποτε δημιούργησε το νευροσυσχετισμό.
Για να το καταλάβουμε ας το βάλουμε σε παραδείγματα της καθημερινότητάς μας. Κάποια μέρα περπατάτε στο δρόμο, κάτι σας έχει στενοχωρήσει και δεν είστε και στα καλύτερά σας. Ξαφνικά, από κάποιο παράθυρο, ακούτε ένα συγκεκριμένο τραγούδι και αλλάζει αμέσως η διάθεσή σας. Τι έχει συμβεί;
Το τραγούδι αυτό το είχατε ακούσει κάποτε σε μια στιγμή πάρα πολύ όμορφη για σας. Μπορεί να το ακούσατε την ώρα που πήρατε το πρώτο φιλί από την αγάπη σας, μπορεί την ώρα που χοροπηδάγατε από χαρά όταν είδατε το όνομά σας στη λίστα των επιτυχόντων στο πανεπιστήμιο ή μπορεί κάπου αλλού σε μια στιγμή που νιώθατε πάρα πολύ όμορφα.
Το ακουστικό αυτό ερέθισμα (το τραγούδι) έχει δεθεί με το συναίσθημα που κυριαρχούσε όταν το ακούσατε. Κάθε φορά που θα το ακούτε από τότε, θα νιώθετε το ίδιο όμορφα γιατί έχει δημιουργηθεί ένας νευροσυσχετισμός μεταξύ του ερεθίσματος και του συναισθήματος.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το εξής: Βρίσκεστε με μια παρέα στην εξοχή, όπου συμμετέχει και μια κυρία, σαράντα περίπου χρονών, πολύ μορφωμένη, επιτυχημένη επαγγελματικά, δυναμική, υπέροχη σε όλα. Ξαφνικά, περίπου πέντε μέτρα μακριά σας εμφανίζεται ένα ποντίκι. Τότε, η κυρία, πετάγεται επάνω, ανεβαίνει στην καρέκλα της και αρχίζει να τσιρίζει.
Το ποντίκι βέβαια εξαφανίζεται αμέσως και η κυρία, αφού συνέλθει γυρνάει και σας λέει: “Συγγνώμη, δεν ξέρω τι παθαίνω όταν βλέπω ποντίκι. Δεν μπορώ με τίποτα να συγκρατηθώ”.
Και σ’ αυτήν την περίπτωση έχουμε έναν νευροσυσχετισμό. Κάποτε, το πιθανότερο όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, εμφανίστηκε ένα ποντίκι και η μαμά ή η γιαγιά ή κάποιος άλλος ενήλικας που ήταν μαζί της έβαλε τις φωνές και δημιούργησε μια αίσθηση κινδύνου και πανικού. Το μικρό κοριτσάκι έδεσε μέσα του την παρουσία του ποντικιού με την αίσθηση του κινδύνου και από τότε, κάθε φορά που βλέπει ένα ποντίκι, εντελώς παράλογα, παθαίνει πανικό!!!
Όλοι μας είμαστε γεμάτοι από νευροσυσχετισμούς με όλα μας τα συναισθήματα. Δηλαδή, έχουμε νευροσυσχετισμούς (συγκεκριμένα ερεθίσματα) που μας προκαλούν χαρά, θλίψη, αυτοπεποίθηση, αδυναμία, σεξουαλικό ερεθισμό, κλπ.
Το ευχάριστο είναι ότι, έχει βρεθεί και ο τρόπος να σπάμε έναν αρνητικό νευροσυσχετισμό που δημιουργεί προβλήματα στη ζωή μας και στη θέση του να δημιουργούμε κάποιον θετικό.
Η ύπαρξη αυτού του μηχανισμού της δημιουργίας των νευροσυσχετισμών ερμηνεύει πάρα πολλές από τις συμπεριφορές μας και παίζει το δικό του ρόλο στη διαμόρφωση του ΕΙΜΑΙ μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αντώνη Καλογήρου “Έξι βήματα πίσω, μια ζωή μπροστά” από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
