Και αυτό επειδή φτάνοντας κάποιος στο μηδέν, τουλάχιστον αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει τα πράγματα και να σκεφτεί κάποιες λύσεις που θα τον βοηθήσουν να επιβιώσει. Η πλήρης αποτυχία ωθεί κάποιον στην ανάληψη πρωτοβουλιών. Σε αυτή, λοιπόν, την περίπτωση υπάρχει μόνο ένας δρόμος: ο ανοδικός. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει στην περίπτωση της μετριότητας.
Γιατί ξέρετε ποιος είναι ο μεγάλος κίνδυνος της μετριότητας; Ότι μπορεί και γίνεται ανεκτή.
Ζούμε μέσα στη μετριότητα, τη συνηθίζουμε και βολευόμαστε. Νομίζω πως εδώ είναι το κατάλληλο σημείο να μοιραστώ μαζί σας μία ιστορία, η οποία αναδεικνύει αντιπροσωπευτικά την παραπάνω τακτική:
Μια μέρα ένας άνδρας επισκέφτηκε έναν γνωστό που ζούσε σε μια επαρχιακή πόλη και ήταν κυνηγός. Ο κυνηγός προσκάλεσε τον επισκέπτη του να καθίσουν μαζί στη μεγάλη βεράντα του σπιτιού του, που ήταν στρωμένη με ξύλινο δάπεδο. Εκεί ήταν ξαπλωμένο και ένα από τα κυνηγετικά του σκυλιά.
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησε ο επισκέπτης ήταν ότι το σκυλί ένιωθε δυσάρεστα. Ήταν φανερό πως κάτι το ενοχλούσε και το έκανε να κλαψουρίζει συνεχώς. Τότε ρώτησε τον κυνηγό τι θα μπορούσε να προκαλεί τη δυσφορία στο κακόμοιρο αυτό ζώο.
«Μη νοιάζεσαι γι’αυτό το γέρικο σκυλί», του απάντησε εκείνος και συμπλήρωσε: Εδώ και καιρό κάνει έτσι».
«Το έχεις πάει σε κτηνίατρο;» τον ρώτησε ο επισκέπτης.
«Μα δεν υπάρχει λόγος. Ξέρω ακριβώς τι φταίει, είναι απλώς πολύ τεμπέλικο».
Ο άνδρας παραξενεύτηκε. Μα τι σχέση θα μπορούσε να έχει η τεμπελιά- κατά τα λεγόμενα του κυνηγού – με το κλαψούρισμα του ζώου; Του εξέφρασε, λοιπόν, αυτή την απορία του.
«Κοίταξε», του απάντησε τότε ο κυνηγός, δείχνοντας παράλληλα με το δάχτυλό του, «αν δεις καλά εκεί που κάθεται, προεξέχει ένα καρφάκι από το ξύλο. Κάθε φορά που ξαπλώνει εκεί, τρυπιέται από το καρφί και αυτό το ενοχλεί. Έτσι, αρχίζει να κλαψουρίζει…»
«Μα τότε γιατί δεν μετακινείται κάπου αλλού;» αναρωτήθηκε έκπληκτος ο επισκέπτης.
«Τι να σου πω; Έχει συνηθίσει μάλλον. Έχει βολευτεί εκεί και μάλλον το καρφάκι δεν θα πρέπει να τον ενοχλεί και τόσο πολύ ώστε να αλλάξει θέση».
Θεωρώ πως αυτή η σύντομη ιστορία εξηγεί με σαφήνεια τον κίνδυνο που κρύβει η μετριότητα: η μετριότητα μπορεί να είναι ενοχλητική, αλλά ποτέ δεν είναι τόσο ενοχλητική που να μας κάνει να αποφασίσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Και τώρα θα ήθελα να απαντήσετε με ειλικρίνεια στο παρακάτω ερώτημα:
Μήπως αντιμετωπίζετε και εσείς μια κατάσταση μετριότητας στη ζωή σας;
Μήπως έχετε κάποιο «καρφάκι», ένα μικρό «αγκάθι» που μπήγεται στο δικό σας «πλευρό» και νιώθετε πως σας εμποδίζει να ζήσετε τη ζωή που αξίζετε, αλλά το μόνο που κάνετε είναι να παραπονιέστε ή και να μεμψιμοιρείτε;
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, αναλάβετε τώρα δράση και αρχίστε να απελευθερώνετε από μέσα σας τα μπλοκαρίσματα που σας στερούν τη δυνατότητα να ζήσετε μια πραγματικά υπέροχη ζωή. Εστιάστε στον εαυτό σας και αναρωτηθείτε: Γιατί «κλαψουρίζετε» εσείς; Για τα οικονομικά σας, τα ερωτικά σας (π.χ. είστε μόνος/η), για τον τρόπο ζωής σας (π.χ. μένετε με τους γονείς σας);
Όλα αυτά είναι «καρφάκια» που σας τρυπάνε κι εσείς πονάτε, γκρινιάζετε. Δεν αλλάζετε όμως τίποτα! Γιατί υπάρχουν μέσα σας οι περιοριστικοί «ελέφαντες» που σας εμποδίζουν.
Επομένως, για να χρησιμοποιήσω ένα από τα παραδείγματα που προανέφερα, υπομένετε να ζείτε στο ίδιο σπίτι με τους γονείς σας, επειδή στην πραγματικότητα φοβάστε ότι δεν μπορείτε να ζήσετε μόνοι.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Βίκυ Χατζηβασιλείου και Χάρη Παπαδόπουλου «Κάν’ το να συμβεί ΤΩΡΑ!» από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος
