Η τάση που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι να μην αναλαμβάνουν κανένα περιπετειώδες εγχείρημα, εκτός κι αν διαθέτουν, προτού ξεκινήσουν, όλα τα απαραίτητα κεφάλαια για το εγχείρημα αυτό.
Αυτού του είδους η νοοτροπία επιβραδύνει τρομερά την πρόοδό σας, επειδή αυτό συνήθως μετατρέπεται σε δικαιολογία για να παραμείνετε στη ζώνη της άνεσής σας.
Ένα όνειρο μπορεί να αντλήσει νερό ακόμα και μέσα από ένα στερεμένο πηγάδι.
Έχω δει τον κανόνα αυτό να επιβεβαιώνεται τόσες πολλές φορές, που έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο κινούμαι προς το μέλλον.
Σήμερα είμαι πιο πρόθυμος να ξεκινήσω ένα ταξίδι, μολονότι δεν διαθέτω όλα τα μέσα που χρειάζονται για να φτάσω στον προορισμό μου. Το κάνω αυτό, έχοντας τη βεβαιότητα ότι τα μέσα θα γίνουν διαθέσιμα από διάφορες ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν στην πορεία. Και πάντα έτσι γίνεται.
Έχω ζωηρές αναμνήσεις από την εποχή που έφυγα από το σπίτι μου στα δεκαοχτώ μου χρόνια, αποχαιρετώντας την οικογένειά μου και παίρνοντας ένα αεροπλάνο για την άλλη άκρη της ηπείρου. Ήταν καιρός να αρχίσω να μορφώνομαι για το επάγγελμα που είχα επιλέξει. Ήταν μια συναρπαστική εποχή, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Τα μοναδικά μου υπάρχοντα ήταν δύο βαλίτσες, δύο κιθάρες και ένας τραπεζικός λογαριασμός με υπόλοιπο οχτακοσίων δολαρίων.
Τα δίδακτρα στο κολέγιο για το πρώτο έτος ήταν δύο χιλιάδες πεντακόσια δολάρια. Η διοίκηση του κολεγίου ζητούσε να πληρωθεί προκαταβολικά το πρώτο εξάμηνο.
Με μόνο οχτακόσια δολάρια στη διάθεσή μου, δεν μπορούσα να πληρώσω καν το πρώτο μου εξάμηνο!
Οι γονείς μου, καθώς είχαν φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας μεγαλώνοντας τέσσερα παιδιά, δεν ήταν σε θέση να με βοηθήσουν οικονομικά. Άλλωστε, όταν έφυγα απ’ το σπίτι, διεκδικούσα την ανεξαρτησία μου και ήμουν περήφανος γι’ αυτό – κάτι που είναι δύσκολο να αποκτήσεις, αν εξαρτάσαι οικονομικά από τους γονείς σου!
Καθώς στεκόμουν στην ουρά για να εγγραφώ στο κολέγιο μαζί με άλλους σπουδαστές, άρχισα να σκέφτομαι κάποια πιθανή στρατηγική, για να εξηγήσω την αδυναμία μου να εξασφαλίσω την απαιτούμενη πληρωμή.
Μέσα στη νευρικότητά μου, άρχισα να κουβεντιάζω με έναν άλλο σπουδαστή, ο οποίος επίσης θα φοιτούσε στο κολέγιο για πρώτη φορά. Έλπιζα ότι δεν θα ήμουν ο μοναδικός πρωτοετής σπουδαστής με αυτό το πρόβλημα κι έτσι έφερα την κουβέντα στο θέμα των διδάκτρων.
Μου έκανε νόημα να πάω κοντύτερα, σαν να ήθελε να μου εκμυστηρευτεί κάποια εμπιστευτική πληροφορία. “Έχω στη τράπεζα δώδεκα χιλιάδες δολάρια”, είπε, “κι αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να πληρώσω και για τα τέσσερα χρόνια των σπουδών από τώρα, για να τελειώνω μια και καλή”.
Υπέροχα, ακριβώς αυτού του είδους την ενθάρρυνση χρειαζόμουν!
Μήπως θα μπορούσα να είχα δείξει μεγαλύτερη προσοχή και σύνεση, σχετικά με τις οικονομικές μου προετοιμασίες για το κολέγιο;
Πιθανώς, αλλά είχα επίσης την αίσθηση ότι αυτό δεν ήταν απαραίτητο.
Όταν επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο, μολονότι πετούσα προς την αβεβαιότητα, υπήρχε ένα πράγμα για το οποίο ήμουν σίγουρος – το όραμά μου για το τι ήθελα να γίνω έστεκε σταθερό και ακλόνητο μέσα στο μυαλό μου. Κάτι μου έλεγε ότι αυτό ήταν το μόνο πράγμα που χρειαζόμουν.
Όσο το πάθος για την πραγματοποίηση του ονείρου σας διατηρεί ζωντανό το όραμά σας, το ταξίδι σας προς την υλοποίησή του θα σας παρέχει τις ευκαιρίες που χρειάζεστε για να φτάσετε στον προορισμό σας.
Πριν από το ταξίδι, μπορεί να μην γνωρίζετε από πού θα προέλθουν οι ευκαιρίες ή πώς θα εμφανιστούν, αλλά αυτές είναι κρυμμένες κάπου εκεί στην πορεία του ταξιδιού σας.
Αν κινείστε προς τον στόχο σας, θα είστε σε θέση να εκμεταλλευθείτε τον ούριο άνεμο, όταν αυτός φυσήξει.
Η ευκαιρία που εγώ χρειαζόμουν ήταν μια δουλειά. Τη βρήκα.
Η φοίτησή μου στο κολέγιο κόστισε συνολικά πάνω από έντεκα χιλιάδες δολάρια. Έφτασα στο κολέγιο με οχτακόσια δολάρια και ένα όνειρο. Αποδείχτηκαν υπεραρκετά.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Wes Beavis “Πώς να γίνετε ο άνθρωπος που ανέκαθεν ονειρευόσασταν” από τις εκδόσεις Θέσις
