Όταν έχεις μάθει να ησυχάζεις τη φλυαρία του νου σου με το διαλογισμό, τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτό το μέσο για να ζητήσεις άμεσα καθοδήγηση.
Για πολλούς ανθρώπους αυτό είναι μια τόσο μεγάλη αποκάλυψη, ώστε δυσκολεύονται να πιστέψουν πως είναι τόσο απλό. Κι όμως, είναι! Ζήτησε και θα σου δοθεί. Αυτός είναι ένας συμπαντικός νόμος.
Όταν ήμουν παιδί, είχα παρακολουθήσει σε πολλές περιπτώσεις τη μητέρα μου να διαλογίζεται για να ζητήσει καθοδήγηση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία από εκείνες τις φορές, επειδή την είχε ενθουσιάσει ο τρόπος με τον οποίο πήρε αυτή την καθοδήγηση.
Διαβάστε επίσης: Ο διαλογισμός δεν επηρεάζει μόνο εσένα, αλλά και όλους τους άλλους γύρω σου
Πριν από πολλά χρόνια, η μητέρα μου είχε το χόμπι να ζωγραφίζει με λάδι πάνω σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μια εξειδικευμένη τεχνική που ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή. Της άρεσαν οι ώρες της περισυλλογής και της δημιουργικότητας που της πρόσφερε το κάθε έργο και με τον καιρό έγινε τόσο καλή, ώστε άρχισε να παίρνει μέρος σε εθνικούς διαγωνισμούς φωτογραφίας στον τομέα της ζωγραφικής με λάδι.
Μια χρονιά, η Εθνική Ένωση Επαγγελματιών Φωτογράφων διοργάνωσε ένα διαγωνισμό στον οποίο η μητέρα μου πήρε μέρος. Έστειλαν σε όλους μια ασπρόμαυρη φωτογραφία μιας όμορφης κοπέλας που φορούσε ένα πλατύγυρο ψάθινο καλοκαιρινό καπέλο.
Η μητέρα μου έπιασε αμέσως δουλειά στο πορτρέτο και δούλεψε ευσυνείδητα, μέρα-νύχτα, για περισσότερους από τρεις μήνες. Ολοκλήρωσε το έργο της και ήταν πραγματικά υπέροχο, αλλά αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα με το στέγνωμα της μπογιάς, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να στείλει το έργο της στους διοργανωτές για να το κρίνουν.
Πέρασαν πολλές μέρες χωρίς να στεγνώνει η μπογιά και η τελευταία προθεσμία για την αποστολή των έργων πλησίαζε γοργά. Η μητέρα μου ήταν απόλυτα εστιασμένη στο να βρει μια λύση, παρά το γεγονός ότι είχε αρχίσει να πανικοβάλλεται.
Κάποια μέρα σήκωσε τα χέρια της ψηλά νευριασμένη και είπε: «Πάει και τελείωσε! Θα καθίσω σε τούτη την καρέκλα ήσυχα-ήσυχα και δεν πρόκειται να το κουνήσω μέχρι να μου έρθει η απάντηση!» Και κάθισε.
Εμείς τα παιδιά ξέραμε πολύ καλά ότι δεν έπρεπε να την ενοχλήσουμε. Βρισκόταν σε μια από εκείνες τις «μην τολμήσετε να βγάλετε τσιμουδιά» διαθέσεις της, που δε δοκιμάζαμε ποτέ να τις ταράξουμε.
Και καθόταν. Μάτια κλειστά. Μάτια ανοιχτά να ατενίζουν το κενό. Μάτια κλειστά…ανοιχτά…..κλειστά….ανοιχτά. Για ώρες. Ο πατέρας μου μας πήγε αθόρυβα στο κρεβάτι. Ακόμα κι εκείνος δεν τολμούσε να τη διακόψει. Η μητέρα μου περίμενε την καθοδήγηση. Τελικά, υποθέτω πως αποκοιμήθηκε.
Κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, ξύπνησα μέσα στη νύχτα από τις γεμάτες έξαψη φωνές που ακούγονταν από την κρεβατοκάμαρα των γονιών μου.
«Πολ! Ξύπνα, Πολ!» ακούστηκε η φωνή της μητέρας μου από το διάδρομο.
«Τι είναι;» τον άκουσα να ρωτάει νυσταγμένα ενώ ανασηκωνόταν από το κρεβάτι.
«Με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα και ονειρεύτηκα ότι μιλούσα με το ζωγράφο Ραφαήλ. Στεκόταν δίπλα μου και κοιτούσε προσεκτικά τον πίνακά μου. Μου είπε ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν στεγνωτικό κοβαλτίου! Σήκω και πήγαινε να μου το πάρεις. Είμαι σίγουρη ότι θα κάνει τη δουλειά του!» του είπε γεμάτη υπερδιέγερση.
«Τώρα;» είπε ικετευτικά ο πατέρας μου. «Είναι τέσσερις το πρωί! Πήγαινε να ξαπλώσεις! Θα σου το πάρω αύριο».
Και της το πήρε πρωί-πρωί.
Η μητέρα μου πέρασε το στεγνωτικό κοβαλτίου, ένα σχετικά άγνωστο στεγνωτικό για λάδια, όπως την είχε συμβουλέψει ο Ραφαήλ. Και όπως ακριβώς της είχε υποσχεθεί, η μπογιά στέγνωσε με θαυμαστό τρόπο. Δύο μέρες αργότερα, ο πίνακας στάλθηκε με πλοίο στο διαγωνισμό και η μητέρα μου κέρδισε το πρώτο βραβείο.
Η απάντηση είχε έρθει όταν εκείνη σταμάτησε να μιλάει, να σκέφτεται, να αγωνιά. Της ήρθε όταν αποφάσισε να κάνει το νου της να σωπάσει για να ζητήσει καθοδήγηση από έναν από τους πνευματικούς της βοηθούς. Ύστερα διατήρησε αυτή την ησυχία του νου για να μπορέσει να ακούσει την απάντηση.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Sonia Choquette «Η καρδιά σου έχει δίκιο» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
