……Χρειάστηκε όλο το κύρος του Δασκάλου Πέτερ Ντενώφ, που συνάντησα δυο χρόνια αργότερα, για να δεχτώ να επιστρέψω στο κολέγιο και μετά να πάω στο πανεπιστήμιο. Αλλά για την ώρα ήμουν ελεύθερος…. Πήγαινα να εργαστώ για να κερδίζω χρήματα και μετά περνούσα τον υπόλοιπο χρόνο μου στο διάβασμα.
Διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου και, όπως είμαστε συνήθως σε εκείνη την ηλικία, ήμουν ακόμα επηρεασμένος από ορισμένους υλιστές στοχαστές: τον Μόλεσοτ, τον Ερνστ Μαχ, τον Ερνστ Χαίκελ που έγραψε το Σύστημα Ηθικής…
Παρ’όλο που από την παιδική μου ηλικία γνώριζα ήδη ορισμένες μυστικιστικές καταστάσεις, κατέληγα να αφήνομαι να με κερδίζει μια υλιστική αντίληψη του σύμπαντος και του ανθρώπινου όντος. Και είναι αλήθεια ότι, από την οπτική γωνία ενός διανοούμενου, αυτές οι θεωρίες μπορούν να είναι πολύ πειστικές. Σιγά-σιγά οδηγούμουν να μην πιστεύω σε τίποτε εκτός από τους νόμους της ύλης.
Αλλά να, που μια μέρα βρήκα κατά τύχη την «Ανώτερη Ψυχή» του Αμερικανού φιλόσοφου Έμερσον. Δεν ήταν παρά ένα μικρό φυλλάδιο, αλλά επέφερε σ’εμένα ένα αποτέλεσμα απερίγραπτο: μονομιάς με μάγεψε, ένα φως και μια λάμψη με κεραυνοβόλησαν. Κύλησα τόσα χρόνια από τότε ώστε δεν κράτησα από εκείνη την ανάγνωση αναμνήσεις ακριβείς, συγκράτησα μόνο την ιδέα που προκάλεσε σ’εμένα μία τόσο μεγάλη ανατροπή.
Αυτή η ιδέα είναι η εξής: ό,τι υπάρχει μέσα στο σύμπαν περιέχεται μέσα στην αρχή που κατέχουμε όλοι και ο Έμερσον αποκαλεί Ανώτερη Ψυχή.
Διαβάστε επίσης: Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σχεδόν ίδιος με το σύμπαν
Αυτή η Ανώτερη Ψυχή είναι που αγγίζει τον Ουρανό, που κατοικεί στον Ουρανό και είναι εκπόρευση του ίδιου του Θεού.
Καθώς κατεβαίνουμε για να ενσαρκωθούμε μέσα στην ύλη, χάνουμε την συνείδηση αυτής της Ψυχής, της ύπαρξής της μέσα μας, αλλά αν προσπαθήσουμε να την γνωρίσουμε, αν ταυτιστούμε μαζί της, ερχόμαστε πιο κοντά στην αληθινή οντότητά μας: η συνείδησή μας ανυψώνεται, οι δονήσεις της γίνονται πιο έντονες και μια μέρα συγχωνεύεται μέσα στη συνείδηση της Παγκόσμιας Ψυχής, και γινόμαστε ένα με τον Θεό και με όλη τη δημιουργία.
Η ιδέα αυτή, ότι κατέχουμε μέσα μας μαι πεμπτουσία όλων όσα υπάρχουν στο σύμπαν, γιατί είχε πάνω μου μια τέτοια αστραπιαία απήχηση;
Χωρίς αμφιβολία γιατί ήδη το ήξερα: μεμιάς, ξανάβρισκα την ανάμνηση κάποιου πράγματος που ήταν εκεί, θαμμένο στα βάθη του είναι μου.
Δεν ήταν μια αφηρημένη ιδέα, το ζούσα έντονα.
Και εφόσον εμπεριείχα το σύμπαν μέσα μου, δεν είχα πια τίποτε να ζητήσω, έπρεπε μόνο να αναζητήσω, να σκάψω.
Ό,τι έμαθα στη συνέχεια, ό,τι κατανόησα και πραγματοποίησα, είχε ως αφετηρία αυτήν την αλήθεια που είχα διαβάσει στην ηλικία των δεκαέξι ετών περίπου στον Έμερσον. Αυτήν την γνώση, αυτούς τους θησαυρούς που περιέχονταν μέσα μου, έπρεπε να πάω να τους εξερευνήσω και να τους επαναφέρω στη συνείδησή μου.
Έτσι, όταν σας μιλώ σήμερα, είναι κομμάτια της ζωής μου που σας δίνω. Αυτό που αισθάνομαι, αυτό που σκέπτομαι, αυτό που αναπνέω – με αυτό σας τρέφω.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Omraam Mikhael Aivanhov «Ένα Ζωντανό Βιβλίο Αυτοβιογραφικά Στοιχεία 1» από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος
