Η ποίηση δεν είναι τραγούδια αν και πολλά τραγούδια έρχονται από την ποίηση. Η ποίηση δεν είναι ωραία λόγια στοιχισμένα σε μέτρο ή άμετρα. Πολύ περισσότερο η ποίηση δεν είναι στοχοθετημένη, δεν επιδέχεται παραγγελίες “πού ‘σαι ποιητή! γράψε μου κανα δυο ποιηματάκια για τα κορίτσια… ή για το κόμμα… ή για το μαγαζί” Κατά καιρούς οι ποιητές γράφουν για τον έρωτα και για την κοινωνία αλλά ποιος τους το υπαγορεύει;
Κάτι εκεί μέσα…
Όταν έρθει μια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που αντιληφθεί ότι είναι ποιητής, τότε ο άνθρωπος αυτός κάθεται στα σοβαρά κάτω, μια νύχτα ολόκληρη κι αναλογίζεται. Τι θα κάνει με αυτή του την ιδιότητα; Θα γράψει ποιήματα; Λες κι είναι κάτι απλό! Μα ούτε οι φτασμένοι ποιητές δεν το ‘χουν εύκολο να γράψουν· οι που έχουν λάβει την εκπαίδευση, και το χρίσμα, και τα οράματα.
Κι έπειτα, αν γράψει… τι θα τα κάνει; ποιος να ενδιαφερθεί; ίσως κάτι εκεί μέσα στην ψυχή του ευφραίνεται καθώς μια λέξη ζωντανεύει και του φέρνει στο νου και τις φίλες της· ίσως μια όμορφη γιορτή της διανοίας του να συμβαίνει πράγματι καθώς εκείνος κάθεται ήσυχος, κι ανύπαρκτος για τα κουτσομπολιά, μ’ ένα καφεδάκι πίσω στο μεσημεριάτικο μπαλκόνι.
Αποδοχή; από ποιον; κατανόηση; από πότε; δόξα; η ποίηση; χρήμα; πάμε εντελώς προς την αντίθετη κατεύθυνση!… γάμο τότε; ποια/ποιος να θελήσει έναν ποιητή; τι θα τρώνε;
Τ’ αναλογίζεται όλα αυτά ο ποιητής κι αναρωτιέται από που κι ως που ν’ αξίζει ο κόπος; πώς κι οι ποιητές υπάρχουν από την αρχή της ιστορίας; γιατί ενώ κανείς δεν αγοράζει ποιήματα, αυτά υπάρχουν πάντα; Γιατί σ’ αυτή τη χώρα η ποίηση δεν έχει λείψει ούτε για δέκα χρόνια από τη γένεσή της; γιατί οι ποιητές παίρνουν Νόμπελ;
Και κατά τα χαράματα ξέρει ότι το να γίνει ποιητής είναι γιατί ακούει τις υψηλές συχνότητες των πραγμάτων, γιατί αυτό που δονείται αριστερά στο στέρνο του έχει να πει, να μοιραστεί… έχει ν’ αποκαλύψει τι είναι αυτό που το κάνει να χτυπά. Οι παλμοί για κάποιο λόγο στο δικό του σύστημα μπορούν να γίνουν λέξεις, μπορούν να εξηγήσουν την Ποίηση, τη Δημιουργία. Μπορούν μέσα σε ποιήματα να δώσουν κατανόηση και για το φως, όσο και για το σκοτάδι. Μπορούν να μιλήσουν για τον χτύπο όσο και για το κενό ανάμεσα στους χτύπους. Από εκεί μέσα τρέχει η Ποίηση στις φλέβες του και αποκαλύπτεται… Μεγάλη τιμή, το δίχως άλλο!
Πριν να βγει ο ήλιος έχει πάρει την απόφασή του. Ή θα αφιερώσει τη ζωή του στην αποκάλυψη του μυστηρίου, όπως εκείνο πάλλεται μέσα στη δική του καρδιά, μες στη δική του αλήθεια, την τόσο ασήμαντη για τους πολλούς και βιαστικούς, την τόσο πολύτιμη για το Κόσμημα Σύμπαν όσο και τ’ αστέρια, ή θα πάρει την άλλη ρότα, την πεπατημένη, εκείνη που οι άλλοι πάνε, αρνούμενοι ίσως δικά τους κοσμικά μονοπάτια, για να ζήσουν την επίγεια ζωή, δίχως κάποιον ιδιαίτερο λόγο, δίχως να χρειαστεί ποτέ να μάθουν…
Το μεγάλο όχι
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
Που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
Να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
Έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα
Πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθσί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
Όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
Εκείνο το όχι – το σωστό- εις όλην την ζωή του.
Κωνσταντίνος Καβάφης
