“Υπήρχε λένε κάποτε, στην αρχή του όλου, ή πριν απ΄όλα, μιαν εποχή, που όλοι οι άνθρωποι ούτε λίγο μα ούτε πολύ ήσανε όλοι τους Θεοί. Έβλεπαν την καταιγίδα κι εκείνη ερχόταν και ξέσπαγε πάνω στον ωκεανό. Άκουγαν τον σεισμό και έπειτα η γης κουνιότανε συθέμελα.
Έβλεπαν το Δέντρο και ο σπόρος μεγάλωνε και μεγάλωνε και έβγαζε άνθη και καρπούς και έκανε κλαριά και δυνατό κορμό και από κάτω του ξεκουράζονταν τα όνειρα και πότε πότε και οι καημοί. Σκέφτονταν έναν πλανήτη και ο πλανήτης σχηματιζόταν, ονειρεύονταν έναν κόσμο και ο κόσμος υφαινόταν. Ανάσαιναν και κάθε στιγμή που έπαιρναν μιαν ανάσα, απλωνόταν μεταξύ γης και ουρανού μια σκάλα μαγική και υφαίνονταν τα όνειρα και ξετυλίγονταν οι ευχές κι οι προσευχές. Τίποτα αδύνατο δεν φάνταζε, αφού όλες οι πιθανότητες και οι ευκαιρίες για το θαύμα μέσα τους κυοφορούνταν και αναπαύονταν. Μια μικρή στάλα θέλησης έφτανε η πιθανότητα να ενεργοποιηθεί, το θαύμα να συμβεί, και σ΄όλο το μεγαλείο της απλότητάς του, να ξεδιπλωθεί και γέφυρα να φτιάξει, το φως για να περάσει.”
Το παραμύθι είναι ένας τρόπος να σκύψει κανείς στα βάθη της ψυχής του και να την αφουγκραστεί, να επικοινωνήσει με τη σιωπή, τους φόβους του, τα εγώ του. Είναι ένας τρόπος για να ονειρευτούμε, να ξαναθυμηθούμε, να επανενωθούμε με την ψυχή και να υφάνουμε την πραγματικότητά μας. Μα κι ένας δρόμος μαγικός την πλάνη του φόβου να υπερβούμε, μα και την άκρη της κλωστής να πιάσουμε, τη γέφυρα από την αρχή να φτιάξουμε. Άλλωστε τα παραμύθια όλων των λαών κουβαλούν υφάδια τούτου του ονείρου από την αυγή του χρόνου, μιλούν με τρόπο συμβολικό και παραβολικό για το μεγάλο ταξίδι της ψυχής στην Πηγή να επιστρέψει, για το μυητικό ταξίδι αυτογνωσίας στο πέρασμα της ζωής και τη διαδικασία της συνειδητότητας.
Και πως το υλικό τούτο να μην είναι ανθεκτικό, αφού στη μοίρα του ανθρώπου είναι να ονειρεύεται, να οραματίζεται και να δίνει πνοή στα όνειρά του μέσω του δώρου του θαυμαστού που του ΄χει δοθεί, εκείνου της δημιουργίας;
Στο βιβλίο αυτό, θα συναντήσετε δώδεκα παραμύθια εμπνευσμένα από ιστορίες σοφίας παλιές της ανατολής, μα και νέα, που όλα τους δημιουργήθηκαν από την αρχή και όλα τους θαρρώ μιλούν για αλήθειες της καρδιάς παλιές μα πάντα νέες και διαχρονικές… Απευθύνονται σε μεγάλους που ακόμα ονειρεύονται, μα και σε όσους θέλουν να επανασυνδεθούν με τον πυρήνα της ύπαρξής τους και να ξαναθυμηθούν αλήθειες της καρδιάς που έχουν λησμονήσει. Εξάλλου, από την αρχή του χρόνου, τα παραμύθια ήταν ένας τρόπος, μια αφορμή για να συναντηθούν τα μέλη της κοινότητας γύρω από μια φωτιά, να συνδιαλλαγούν, να επικοινωνήσουν μέσα από την καρδιά τους, να μοιραστούν τη στεναχώρια τους, τον πόνο τους, τον καημό τους, αλλά και τη χαρά τους και τα όνειρά τους. Μέσω των παραμυθιών μπορούσαν οι άνθρωποι να μιλήσουν για μεγάλες αλήθειες, για οδυνηρές καταστάσεις, για δυσβάσταχτους πόνους με έναν τρόπο απλό και γλυκό, με μία γλώσσα ποιητική και συμβολική. Αυτός ο μαγικός κόσμος, που τα παραμύθια κουβαλούν στα φτερά τους, μας λυτρώνει από το βάρος της ζωής, μπορεί να βαστάξει τα αβάσταχτα…
Όσο για τις εικόνες που συνοδεύουν τα παραμύθια, είναι ακουαρέλλες σε χαρτί, προερχόμενες οι πιο πολλές από τη σειρά “Μπλε Ώρες”. Άλλες φτιάχτηκαν κοντά στη θάλασσα και άλλες ονειρευόμενη τη θάλασσα ή κάτω από το κύμα του ονείρου…
Ελάτε το λοιπόν να συνταξιδέψουμε εκεί που το Ανείπωτο και το Απίστευτο μπορεί να συναντηθεί μαζί με μια κόκκινη κλωστή που περιμένει να ξετυλιχθεί…
Ζωή Νικητάκη
