Όταν παρουσίασα την έννοια του ΠΕΣ ΝΑΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΟΥ, ένα μαθητής μου έκανε μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: “Αν λες συνέχεια ναι στο σύμπαν, θα μπορέσεις να αποφύγεις τον πόνο;”
Σκέφτηκα για λίγο και μετά του απάντησα αρνητικά. Δεν μπορείς να αποφύγεις τον πόνο, μπορείς όμως να πεις ναι στον πόνο, αφού κατανοήσεις ότι είναι ένα κομμάτι της ζωής.
Τότε δεν θα νιώθεις τον εαυτό σου σαν θύμα, γιατί θα γνωρίζεις ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις τον πόνο όπως και την κατάσταση που προκαλεί τον πόνο.
Δεν θα το βλέπεις σαν καταδίκη.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένας μαθητής μου φώναξε: “Το βρήκα! Εννοείς πως υπάρχει ο πόνος του ναι, ενάντια στον πόνο του όχι”. Αυτό ακριβώς εννοούσα.
Όσο οι μαθητές μου το μελετούσαν, τόσο πιο εύκολο ήταν γι’ αυτούς να βρουν παραδείγματα από περιπτώσεις που είχαν πει ναι στον πόνο της ζωής τους, χωρίς να συνειδητοποιούν τι κάνουν.
Η Ναντίν θυμήθηκε μια μέρα της προηγούμενης εβδομάδας, που σκέφτηκε τη μητέρα της η οποία είχε πεθάνει πρόσφατα.
Κάθισε κι έκλαψε καθώς αναπολούσε τις όμορφες στιγμές που είχαν ζήσει μαζί κι αυτό την έκανε να νιώσει ένα περίεργα γλυκό συναίσθημα.
Καθώς έκλαιγε, ένιωσε την ανάγκη να λέει και να ξαναλέει, “ευχαριστώ….. ευχαριστώ….”
Καθώς βίωνε τον πόνο της, ήξερε ότι η ζωή μας επιφυλάσσει αρκετά αντίο – όμως, έτσι είναι η ζωή. Με αυτό τον τρόπο, είδε τη διαφορά της αντιμετώπισης του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου σαν μια καταστροφή (λέγοντας όχι) και της διατήρησης στο νου μας της ευλογίας που είχαμε με αυτό το άτομο στη ζωή μας (λέγοντας ναι).
Έτσι, βλέπουμε το θάνατο σαν ένα κομμάτι ζωής – μια φυσική εξέλιξη – και όχι σαν μια φοβερή στέρηση και ένα άδικο φαινόμενο.
Η Μπέτσι, μια άλλη μαθήτρια, θυμήθηκε τη γλύκα του πόνου που ένιωσε όταν είπε το αντίο στο γιο της με ένα φιλί, για να τον αποχαιρετήσει τότε που έφευγε από το σπίτι για το κολέγιο. Με δάκρυα στα μάτια τον παρακολουθούσε να προχωρά προς το καινούργιο του αυτοκίνητο, γνωρίζοντας ότι θα επέστρεφε μόνο σαν επισκέπτης.
Ήταν η στιγμή που έπρεπε να τον απελευθερώσει από τα δεσμά της. Μας είπε ότι σκεφτόταν πως, ναι έτσι είναι η ζωή… αλλάζει συνεχώς. Τίποτα δεν μένει για πάντα.
Άφησε τον εαυτό της να κλάψει και μετά συγκέντρωσε όλο της το κουράγιο και αποφάσισε να απολαύσουν ένα δείπνο στο φως των κεριών. Στο κάτω κάτω, με τον άντρα της, για πάρα πολλά χρόνια, δεν είχαν μείνει καθόλου μόνοι και το γεγονός αυτό μπορούσε να μετατραπεί σε μια ευκαιρία για έναν καινούργιο μήνα του μέλιτος.
Κάνε μόνος σου τη σύγκριση αυτής της περίπτωσης με μια μάνα που τρέμει στην ιδέα ότι τα παιδιά της θα φύγουν από το σπίτι και όταν τελικά συμβεί, το μόνο που μπορεί να δει είναι το κενό στο σπίτι και τη ματαιότητα της ζωής της.
Ένα τέτοιο άτομο, που αρνείται την αλλαγή, χάνει τους καινούριους δρόμους που ανοίγονται μπροστά του. Η ιστορία της Μπέτσι μας δείχνει πολύ όμορφα τη δυνατότητα να νιώσουμε τον πόνο όταν κάτι τελειώνει, και μας θυμίζει πως πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά και να χτίσουμε καινούριες ιδέες και όνειρα για μας.
Η ζωή μας αποκτά ποιότητα και πληρότητα όταν μόλις τελειώσει μια όμορφη εμπειρία της ζωής μας, με λαχτάρα περιμένουμε τις επόμενες.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Susan Jeffers “Κάν’ το…κι ας φοβάσαι!” από τις εκδόσεις Διόπτρα
