Όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ίδιες προκλήσεις προσπαθώντας να κατακτήσουμε τους στόχους μας.
Θα δουλέψουμε σκληρά για κάτι που μπορεί να μας πάρουν;
Θα επενδύσουμε χρόνο και ενέργεια ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι εγγυημένο;
Με τα κατάλληλα κίνητρα είμαστε πρόθυμοι να προχωρήσουμε. Με το Εγώ όχι.
Συνήθως ελέγχουμε ελάχιστα τις ανταμοιβές που θα λάβουμε για τη δουλειά και τις προσπάθειές μας – την εκτίμηση, την αναγνώριση, τον έπαινο των άλλων.
Τι θα κάνουμε λοιπόν;
Δεν θα είμαστε καλοί, δεν θα δουλέψουμε σκληρά, δεν θα παράγουμε επειδή υπάρχει πιθανότητα να μην υπάρξει αντάλλαγμα;
Δεν το νομίζω!
Σκεφτείτε τους ακτιβιστές που θα ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να προωθήσουν όσο επιθυμούν τον σκοπό τους. Τους ηγέτες που δολοφονούνται προτού ολοκληρώσουν το έργο τους. Τους εφευρέτες που οι ιδέες τους μαραζώνουν επειδή «είναι μπροστά από την εποχή τους».
Σύμφωνα με τους κανόνες της επιβράβευσης που επικρατούν στην κοινωνία μας, οι άνθρωποι αυτοί δεν ανταμείφθηκαν και δεν θα ανταμειφθούν για το έργο τους.
Άρα δεν θα έπρεπε να έχουν κάνει τη δουλειά τους;
Κι όμως, υπό την επίδραση του Εγώ, όλοι κάποια στιγμή σκεφτήκαμε σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο.
Αν αυτή είναι η στάση σας, πώς σκοπεύετε να υπομείνετε τις δύσκολες στιγμές;
Τι θα συμβεί αν βρεθείτε μπροστά από την εποχή σας;
Τι γίνεται αν η αγορά ευνοεί παράνομες συναλλαγές;
Και τι θα κάνετε αν το αφεντικό ή οι πελάτες σας δεν καταλαβαίνουν;
Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σε περίπτωση που αρκούμαστε στο να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Για να το θέσω αλλιώς, όσο λιγότερο συνδεδεμένοι είμαστε με τα αποτελέσματα, τόσο το καλύτερο.
Είναι πολύ καλύτερα όταν αυτό που μας γεμίζει υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό είναι το να κάνουμε καλή δουλειά σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα. Όταν αρκεί η προσπάθεια – και όχι το αποτέλεσμα, καλό ή κακό.
Διαβάστε επίσης: Η ψυχή των δέντρων και η φιλία τους με τους ανθρώπους
Αυτό για το Εγώ δεν είναι ούτε κατά διάνοια αρκετό. Όχι, είναι απαραίτητο να μας αναγνωρίσουν. Πρέπει να μας ανταμείψουν. Και το πρόβλημα είναι ότι συχνά εισπράττουμε και τα δύο.
Μας επαινούν και μας ανταμείβουν, και εμείς βγάζουμε το συμπέρασμα ότι αυτά τα δύο πράγματα πάνε πάντα μαζί. Αναπόφευκτα θα ακολουθήσει η «μέθη των προσδοκιών».
Η ιστορία μιλά για μια ασυνήθιστη συνάντηση ανάμεσα στον Μέγα Αλέξανδρο και στον διάσημο φιλόσοφο Διογένη τον Κυνικό.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Αλέξανδρος προσέγγισε τον Διογένη, που ήταν ξαπλωμένος και απολάμβανε τον καλοκαιρινό αέρα.
Στάθηκε πάνω του και ρώτησε τι θα μπορούσε αυτός, ο πιο ισχυρός άνδρας στον κόσμο, να κάνει για εκείνον τον φτωχό άνθρωπο. Ο Διογένης θα μπορούσε να ζητήσει οτιδήποτε. Αυτό που ζήτησε ήταν πρωτόγνωρο: «Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο».
Ακόμη και δύο χιλιάδες χρόνια μετά, μπορούμε να φανταστούμε σε ποιο σημείο του ηλιακού πλέγματος η απάντηση αυτή θα πρέπει να χτύπησε τον Αλέξανδρο.
Σχολιάζοντας αυτό το περιστατικό, ο συγγραφέας Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον είπε:
«Είναι πικρό να έχες παλέψει σκληρά, να έχεις διανύσει όρη και πεδιάδες, και όταν όλα αυτά τελειώσουν, να ανακαλύπτεις ότι η ανθρωπότητα στέκεται αδιάφορη απέναντι στα επιτεύγματά σου».
Λοιπόν, ετοιμαστείτε. Αυτό θα συμβεί. Ίσως οι γονείς σας να μην εντυπωσιαστούν. Ποτέ. ΄Ισως η σύντροφός σας να μη δείξει ενδιαφέρον. Ίσως ο επενδυτής να μη δει τα νούμερα. ΄Ισως το κοινό να μη χειροκροτήσει. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε. Δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτό να αποτελεί το κίνητρό μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ryan Holiday «Το Εγώ είναι ο Εχθρός» από τις εκδόσεις Πεδίο
