Η αιτία που τη γλίτωσα και έγινα ωκεάνιος εκπαιδευτής άγριων ζώων, ήταν ότι ο Ρίτσαρντ Πάρκερ δεν ήθελε στ’ αλήθεια να μου επιτεθεί. Οι τίγρεις και στην ουσία όλα τα ζώα, δε χρησιμοποιούν τη βία ως μέθοδο διακανονισμού των διαφορών τους.
Όταν τα ζώα μάχονται, έχουν την πρόθεση να σκοτώσουν και την επίγνωση ότι μπορεί να σκοτωθούν. Κάθε μάχη έχει το τίμημά της. Γι’ αυτό τα ζώα διαθέτουν ένα ολοκληρωμένο σύστημα προειδοποιητικών σημάτων, ώστε ν’ αποφεύγονται μάταιες αιματοχυσίες, και επιπλέον να υποχωρούν όταν πειστούν ότι τα συμφέρει.
Σπανίως μια τίγρη θα επιτεθεί σε άλλο σαρκοβόρο χωρίς προειδοποίηση. Η κλασική συμπεριφορά περιλαμβάνει πολλά προκαταρκτικά γρυλίσματα και απειλές πριν το ζώο ορμήσει με το κεφάλι κάτω. Και πριν είναι πολύ αργά, η τίγρη παγώνει βρυχώμενη προς εκφοβισμό. Ουσιαστικά εκτιμά την κατάσταση. Αν αποφασίσει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και απομακρύνεται θεωρώντας ότι έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της.
Ο Ρίτσαρντ Πάρκερ ξεκαθάρισε τη θέση του μαζί μου τέσσερις φορές. Τέσσερις φορές με χτύπησε με το δεξί του χέρι και μ’ έστειλε σούμπιτο στη θάλασσα. Τέσσερις φορές έχασα την ασπίδα μου. Ήμουν πανικόβλητος πριν και κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, και αλλόφρων μετά από κάθε επίθεσή του. Κρυβόμουν τρέμοντας στη σχεδία μου.
Κάποια στιγμή, έμαθα να ερμηνεύω τα σήματά του. Διαπίστωσα ότι με αυτιά, με τα μάτια, τα μουστάκια, τα δόντια, την ουρά, το λαρύγγι του, μιλούσε σε μιαν απλούστατη, δυναμική και σαφέστατη διάλεκτο, και με ενημέρωνε για την επόμενη κίνησή του. Έμαθα να υποχωρώ πριν υψώσει τη χερούκλα του.
Συνερχόμουν ψυχολογικά μετά από μέρες κι αποτολμούσα τα επόμενα γυμνάσια. Διευκρίνιζα την περιοχή και τις προθέσεις μου, με τα πόδια στο στηθαίο, ταλαντευόμενος δυνατά, φυσώντας, έξαλλος κι απελπισμένος, τη σφυρίχτρα μου, άρρωστος απ’ τη ναυτία, καθώς ο Ρίτσαρντ Πάρκερ βρυχόταν κι αγκομαχούσε λαχανιασμένος.
Η πέμπτη ασπίδα μου άντεξε ως το τέλος του εκπαιδευτικού προγράμματος.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γιαν Μαρτέλ “Η ζωή του Πι” Εκδόσεις Ψυχογιός
