Η θλίψη έρχεται απλώς όταν ζητάμε από τη ζωή πράγματα που δεν μπορεί να μας δώσει. Όσο πιστεύουμε πως είμαστε πλάσματα της φύσης, τα βάσανα μας ακολουθούν όταν επιδιώκουμε την ικανοποίηση των επιθυμιών μας. Το να επιζητούμε το πνεύμα επιθυμώντας υλικά αγαθά είναι -για να δανειστώ μια παλιά περσική παροιμία- σαν να ζητάς από έναν ελέφαντα να κορέσει την πείνα του με έναν σπόρο σουσάμι.
Η μύηση στη συμπαντική συνειδητότητα είναι, όπως έχει λεχθεί, μια μύηση στη συμπαντική συμπόνια… κι επομένως στη συμπαντική θλίψη. Όσο αρχίζει η αγάπη να βαθαίνει, αρχίζουν να λιώνουν και τα αόρατα τείχη που μας απομονώνουν από τους άλλους. Δεν μπορούμε πια να παίρνουμε την εφημερίδα και να διαβάζουμε για τους πεινασμένους και τους άστεγους χωρίς να νιώθουμε πως έχουμε κι εμείς μέρος της ευθύνης. Δεν μπορούμε πια να παρακολουθούμε παθητικά τις εκρήξεις βίας. Τα βάσανα αυτά θα είναι δικά μας βάσανα και θα αλλάξουν την ζωή μας: θ’ αφιερώσουμε χρόνο μέσα από άλλες δραστηριότητες και θα βρούμε τρόπους βοήθειας. Πνευματική ανάπτυξη σημαίνει μια ανώτερη αίσθηση θλίψης, αλλά συνεπάγεται επίσης τη χρησιμοποίηση εσωτερικών δυνατοτήτων για την ανακούφισή της: δύναμη, ενόραση, ευσπλαχνία, δημιουργική δράση.
Οι ευκαιρίες για να συνειδητοποιήσουμε περισσότερο τις ανάγκες των άλλων βρίσκονται γύρω μας. Η προσφορά βοήθειας είναι το ουσιαστικό έργο κάθε ανθρώπου και δεν χρειάζεται να περιμένουμε να συμβεί κάποιο φοβερό γεγονός για να μας το αποκαλύψει. Η σύζυγος του γείτονα είναι άρρωστη -γιατί να μην προσφερθούμε να κρατήσουμε εμείς τα παιδιά της για μια μέρα; Η κόρη σου γύρισε από το σχολείο δακρυσμένη -μπορείς να την αφήσεις να συνέλθει μόνη της ή να τροποποιήσεις το πρόγραμμα σου ώστε να βρεις το χρόνο που χρειάζεται για να την ακούσεις και να τη βοηθήσεις. Όλα αυτά είναι επουσιώδη, αλλά συνεισφέρουν στο έργο της αγάπης.
Οι περισσότεροι, τουλάχιστον στην αρχή, μπορούμε να σηκώσουμε στους ώμους μας ένα μικρό φορτίο τέτοιας θλίψης. Μέχρι το τέλος, όμως, της ημέρας, όταν όλα θα έχουν τακτοποιηθεί, ίσως να διαπιστώσουμε πως έχουμε σηκώσει ένα βαρύ φορτίο. Και κατά έναν θαυματουργό τρόπο, δεν θα νιώθουμε την κούραση που αισθανόμασταν όταν η θλίψη ήταν αυστηρά προσωπική.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Η Αρχέγονη Καλοσύνη” του Έκναθ Ησγουαραν από τις εκδόσεις Καστανιώτη
