Κάποτε άκουσα μια φράση που με συγκλόνισε από ένα κορίτσι βουτηγμένο στο θαύμα. Ένα κορίτσι που οι γιατροί που το παρακολουθούσαν δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς κατάφερνε να παραμένει στη ζωή, αλλά και πού έβρισκε επίσης τη δύναμη για μια τέτοια ιεροσυλία απέναντι στο ιατρικά ορθό και λογικό.
Έπασχε από μια βαριά αρρώστια, θεωρητικά μη αναστρέψιμη, είχε αντέξει πέντε εγχειρήσεις με πιθανότητες επιβίωσης κάτω του 1%.
Και όμως εκείνη πάλευε. Ακόμη περισσότερο, εκείνη ζούσε. Ακόμη περισσότερο, χαιρόταν κάθε στιγμή που δεν πονούσε, ήταν ένας φάρος ζωής, μια ημίθεη που θάμπωνε τα βαριεστημένα μάτια των κοινών θνητών και ξυπνούσε μέσα τους την ανάγκη για ανάσες βαθιές και ζωογόνες.
«Αυτό που ζεις αυτή τη στιγμή», μου είπε, «βρίσκεται στις προσευχές κάποιου άλλου». Βρίσκεται στις προσευχές κάποιου άλλου κι εμείς μπορεί να το θεωρούμε αυτονόητο. Να μην το εκτιμάμε. Τι σκέψη!
Αν θέλεις ν’αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, βάλε βαθιά στο μυαλό σου ότι ίσως κάθε φορά που παραπονιέσαι για κάτι που έχεις πάθει, παθαίνεις κάτι ακόμη χειρότερο.
«Οι νεκροί δεν έχουν προβλήματα. Ευτυχώς που εσύ έχεις. Τα προβλήματα δεν είναι παρά κουκίδες μέσα σε λίγο μεγαλύτερες κουκίδες, που βρίσκονται μέσα σε λίγο μεγαλύτερες κουκίδες, που βρίσκονται μέσα σε λίγο μεγαλύτερες κουκίδες. Όσο μεγάλες κι αν είναι, παραμένουν κουκίδες. Όσο αναπνέεις, μπορείς να τα λύσεις. Επανέλαβε ύστερα από μένα: «Είμαι εδώ τώρα».
«Είμαι εδώ τώρα», επανέλαβε εκείνος.
«Είναι τόσο μεγάλο το δώρο της ζωής, που θα το τιμώ κάθε λεπτό».
«Είναι τόσο μεγάλο το δώρο της ζωής, που θα το τιμώ κάθε λεπτό», επανέλαβε εκείνος.
«Είμαι ευγνώμων».
«Είμαι ευγνώμων», είπε ξανά.
«Θα σου πω κάτι στενάχωρο. Σε παρακαλώ εκ των προτέρων να με συγχωρέσεις. Δεν στο λέω για να σε στενοχωρήσω, αλλά για να ξυπνήσει η διάθεσή σου για ζωή. Δεν θα υπάρχουμε για πάντα. Κι αυτό είναι κάτι που το ξέρουμε διαρκώς, αλλά το ξεχνάμε συνέχεια. Ας γίνει αυτή η σκέψη το σημερινό σου ξυπνητήρι ζωής. Οπότε λοιπόν σήμερα βγες έξω, χαμογέλα και ζήσε περισσότερο απ’ ό,τι είχες σκοπό πριν διαβάσεις αυτές τις γραμμές.
Είναι η ομορφότερη μέρα της ζωής σου. Κι αν δεν είναι, μπορείς να την κάνεις τέτοια.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νικόλα Σμυρνάκη «Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;» από τις εκδόσεις Διόπτρα
