Ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε τα συναισθήματά μας, αλλά και το είδος των συναισθημάτων που μπορούμε να βιώσουμε – ή των συναισθημάτων που δυσκολευόμαστε να βιώσουμε – εξαρτώνται ουσιαστικά από την έμφυτη ιδιοσυγκρασία μας και από τις εμπειρίες των παιδικών μας χρόνων. Σημαντική επιρροή ασκούν εδώ οι ασυνείδητες πεποιθήσεις μας.
Υπό τον όρο «πεποίθηση» νοείται στην ψυχολογία μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη που εκφράζει μια άποψη για τον εαυτό μας ή για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Πολλές πεποιθήσεις σχηματίζονται κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού, μέσα από την αλληλεπίδρασή του με τα πρόσωπα αναφοράς που βρίσκονται στο άμεσο περιβάλλον του.
Μια τέτοια πεποίθηση είναι, για παράδειγμα, η φράση «Είμαι εντάξει!» ή «Δεν είμαι εντάξει!». Στη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας και της μετέπειτα ζωής μας σχηματίζουμε πεποιθήσεις θετικές και αρνητικές. Οι θετικές πεποιθήσεις, όπως η φράση «Είμαι εντάξει», προέκυψαν από καταστάσεις όπου εισπράξαμε την αποδοχή και την αγάπη των σημαντικότερων προσώπων αναφοράς μας. Αυτές οι πεποιθήσεις μας δυναμώνουν.
Αντίθετα, οι αρνητικές πεποιθήσεις, όπως η φράση «Δεν είμαι εντάξει», προέκυψαν από καταστάσεις όπου νιώσαμε ότι κάπου σφάλαμε και μας απέρριψαν.
Αυτές οι πεποιθήσεις μας αποδυναμώνουν.
Διαβάστε επίσης: Να μην ξεχάσουμε ποτέ, να είμαστε παιδιά
Το σκοτεινό παιδί περικλείει τις αρνητικές πεποιθήσεις μας και τα δυσάρεστα συναισθήματα που αυτές γεννούν, όπως η θλίψη, ο φόβος, η απόγνωση ή η οργή, από τα οποία απορρέουν με τη σειρά τους οι λεγόμενες αμυντικές στρατηγικές, δηλαδή οι στρατηγικές που έχουμε αναπτύξει για να διαχειριζόμαστε αυτά τα συναισθήματα ή, ακόμα καλύτερα, για να μην τα νιώθουμε καθόλου.
Ορισμένα παραδείγματα τυπικών αμυντικών στρατηγικών είναι η απόσυρση, η πάση θυσία αποφυγή των αντιπαραθέσεων, η τελειομανία, η επιθετικότητα, η εξουσιομανία και η εμμονή με τον έλεγχο.
Το σκοτεινό παιδί αντιπροσωπεύει το πληγωμένο και ασταθές τμήμα της αυτοεκτίμησής μας.
Το φωτεινό παιδί, αντίθετα, αντιπροσωπεύει τα θετικά βιώματα και συναισθήματά μας. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός χαρούμενου παιδιού: αυθορμητισμό, περιπετειώδες πνεύμα, περιέργεια, ανεμελιά, ζωντάνια, ενεργητικότητα και όρεξη για ζωή. Το φωτεινό παιδί αποτελεί μια μεταφορά για το αλώβητο τμήμα της αυτοεκτίμησής μας.
Ακόμα και οι άνθρωποι που κουβαλούν βαρύ φορτίο από την παιδική τους ηλικία έχουν και υγιή κομμάτια στην προσωπικότητά τους. Υπάρχουν στη ζωή τους και καταστάσεις όπου αντιδρούν φυσιολογικά, αλλά και στιγμές χαράς, περιέργειας και ανεμελιάς – όταν το φωτεινό τους παιδί παίρνει το πάνω χέρι.
Εντούτοις, στους ανθρώπους που έζησαν δύσκολα παιδικά χρόνια, το φωτεινό παιδί βγαίνει σπανίως στην επιφάνεια. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, πρέπει να ενθαρρύνουμε όσο περισσότερο μπορούμε το φωτεινό παιδί ενώ φροντίζουμε να παρηγορήσουμε το σκοτεινό παιδί, ώστε να νιώσει ορατό, να ηρεμήσει και να αφήσει χώρο στο φωτεινό παιδί να αναπτυχθεί.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Stefanie Stahl «Το Παιδί που Κρύβουμε Μέσα μας» από τις εκδόσεις Διόπτρα
