Δεν είναι μόνο οι Ιχθύες που έρχονται αντιμέτωποι με την άβολη αίσθηση της αφηρημάδας. Θα μου πείτε, άβολη για τους άλλους ίσως αλλά όχι για τους Ιχθύες… πολλές φορές μπορεί να μείνουν “εκεί” για μέρες, ανενόχλητοι από σεισμούς, τυφώνες, καύσωνες, απολύσεις κλπ. Κάποια στιγμή συνέρχονται και βλέπουν μόνο τα ερείπια γύρω τους, ανίκανοι να αντιληφθούν γιατί η ζωή τους φέρθηκε τόσο σκληρά. Ε… η ζωή σε προειδοποίησε, απλά έλειπες μικρό μου ψαράκι.
Βέβαια, όλοι περνάμε από τις φάσεις της αφηρημάδας αρκετές φορές στη ζωή μας. Είναι ένας τρόπος να κλείσουμε την επαφή με τον έξω κόσμο και να εισέλθουμε σε καταστάσεις του νου μας που μας χαλαρώνουν και μας ξεκουράζουν. Υπάρχει και η σκληρή όψη της αφηρημάδας όπου ο λογισμός μας χάνεται σε προβλήματα και καταστροφικά γεγονότα που μπορεί να συμβούν στο μέλλον και εγκλωβιζόμαστε σ’ ένα χάος άγχους και ακυβερνησίας που, ακόμα και ως Ιχθείς, θα προτιμούσαμε την πραγματικότητα.
Να λοιπόν ένας γρήγορος και δυνατός διαλογισμός ο οποίος αν χρησιμοποιηθεί καθημερινά μπορεί να μας αποκαλύψει τα θαύματα της πραγματικότητάς μας και να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε εκείνο που έκανε τον Χριστόφορο Κολόμβο ν’ ανακαλύψει την Αμερική: πως η πραγματικότητα πολλές φορές είναι πολύ πιο τολμηρή από την φαντασία!
Τον διαλογισμό αυτόν μπορούμε να τον κάνουμε οπουδήποτε και για όσο χρονικό διάστημα θέλουμε:
Στεκόμαστε όρθιοι με τα πόδια μισάνοιχτα τόσο, όσο το άνοιγμα των ώμων. Αν θέλουμε ωστόσο, καθόμαστε σε καρέκλα με τα πόδια ν’ ακουμπούν καλά το έδαφος.
Τα χέρια μας τα έχουμε είτε χαλαρά στο πλάι ή κρατάμε το ένα με το άλλο μπροστά, χαμηλά (δεν τα διπλώνουμε μπροστά στο στήθος πάντως)
Ισιώνουμε τους ώμους μας και την πλάτη.
Παίρνουμε μια βαθειά αναπνοή και αφήνουμε αργά τον αέρα να βγει τελείως.
Παρατηρούμε χαλαρά τις σκέψεις μας, οτιδήποτε μας δημιουργεί αφηρημάδα. Εισπνέουμε και φανταζόμαστε ότι μέσα στον αέρα που εισέρχεται στους πνεύμονές μας, εισέρχονται και οι σκέψεις μας. Αν πχ στη σκέψη μας έχουμε εμάς σε μια ειδυλλιακή παραλία με το ταίρι μας -πραγματικό ή όχι- νιώθουμε να εισπνέουμε αυτή την εικόνα. Αν η εικόνα είναι εμείς στη φυλακή από τα χρέη, πάλι νιώθουμε να εισπνέουμε την εικόνα.
Καθώς εκπνέουμε, φανταζόμαστε την εικόνα αυτή, μαζί με τον αέρα, να περνούν μέσα από όλο μας το σώμα προς τα πόδια και να φτάνουν στα πέλματα. Βλέπουμε την εικόνα να περνάει μέσα στο έδαφος και να φτάνει βαθειά στη γη. Νιώθουμε την επαφή των πελμάτων μας με το έδαφος.
Επαναλαμβάνουμε όσες φορές θέλουμε μέχρι να γειώσουμε τελείως την εικόνα που μας απασχολεί. Το να γειώσουμε την εικόνα ή τη σκέψη που μας απασχολεί, γίνεται κατανοητό όταν η σκέψη δεν απασχολεί πια περισσότερο από το 10% του διανοητικού μας δυναμικού. Αν θέλουμε μπορούμε να την εκμηδενίσουμε τελείως.
Δηλώνουμε μέσα μας πως “παραδίδω αυτή την εικόνα (σκέψη) στη Γη, η οποία ξέρει πολύ καλά τη να την κάνει”
Μένουμε για λίγο στην ίδια στάση, αναπνέοντας ήρεμα και απολαμβάνοντας την κατάσταση της διαύγειας.
Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας που είμαστε και πάλι παρόντες.
Κινούμαστε ελαφρά και τινάζουμε πόδια και χέρια εις ένδειξη πως τελειώσαμε την άσκηση.
