Σε κάθε σχέση υπάρχουν δύο μέρη. Το ένα είστε εσείς και το άλλο είναι ο γιος σας, η κόρη σας, η μητέρα σας, οι φίλοι σας, ο ή η σύντροφός σας.
Από τα μέρη αυτά, είστε υπεύθυνοι μόνο για το δικό σας και όχι για το άλλο. Δεν έχει σημασία πόσο στενή νομίζετε ότι είναι η σχέση, ή πόσο πολύ νομίζετε ότι αγαπάτε, δεν μπορείτε να είστε υπεύθυνοι για αυτό που έχει ο άλλος στο μυαλό του. Δεν μπορείτε να ξέρετε ποτέ τι νιώθει, τι πιστεύει και τι υποθέτει. Δεν ξέρετε τίποτα για εκείνον.
Αυτή είναι η αλήθεια, αλλά τι κάνουμε;
Προσπαθούμε να αναλάβουμε την ευθύνη και για το άλλο μισό και γι’ αυτό οι σχέσεις στην κόλαση του κόσμου βασίζονται στον φόβο, στο δράμα και στη σύγκρουση για την απόκτηση ελέγχου.
Αν συγκρουόμαστε συνεχώς προσπαθώντας να αποκτήσουμε τον έλεγχο, αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουμε σεβασμό. Η αλήθεια είναι ότι δεν αγαπιόμαστε. Είναι εγωισμός, όχι αγάπη· αλλά παίρνουμε τις μικρές δόσεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά. Όταν δεν έχουμε σεβασμό, συγκρουόμαστε για το ποιος θα πάρει τον έλεγχο, επειδή ο ένας αισθάνεται υπεύθυνος για τον άλλο.
Πρέπει να σε ελέγξω, γιατί δεν σε σέβομαι. Πρέπει να είμαι υπεύθυνος για σένα, γιατί ό,τι σου συμβεί θα με πληγώσει και θέλω να αποφύγω τον πόνο.
Έπειτα, αν δω ότι δεν είσαι υπεύθυνος, θα σε κατακρίνω συνεχώς για να προσπαθήσω να σε κάνω υπεύθυνο, αλλά «υπεύθυνο» σύμφωνα με τη δική μου προσωπική οπτική. Δεν σημαίνει ότι έχω δίκιο.
Αυτό συμβαίνει όταν βρισκόμαστε στο μονοπάτι του φόβου. Επειδή δεν υπάρχει σεβασμός, φέρομαι σαν να μην είστε αρκετά ικανός ή έξυπνος για να καταλάβετε τι είναι καλό για σας και τι όχι. Υποθέτω ότι δεν είστε αρκετά δυνατός για να αντιμετωπίσετε συγκεκριμένες καταστάσεις και να προστατέψετε τον εαυτό σας.
Διαβάστε επίσης: Τι είναι αυτό που κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις να αντέχουν στο χρόνο;
Πρέπει να πάρω τον έλεγχο και να πω «Άσε, θα το κάνω εγώ για σένα» ή «Μην το κάνεις αυτό». Προσπαθώ να καταστείλω το δικό σας μισό και να ελέγξω εγώ ολόκληρη τη σχέση. Αν, όμως, πάρω τον έλεγχο ολόκληρης της σχέσης, τι ρόλο παίζετε εσείς; Η σχέση θα αποτύχει.
Μαζί με το άλλο μισό μπορούμε να μοιραστούμε, να απολαύσουμε, να δημιουργήσουμε μαζί το εκπληκτικότερο όνειρο.
Όμως, το άλλο μισό έχει τα δικά του όνειρα, τη δική του βούληση και δεν μπορούμε να ελέγξουμε ποτέ το όνειρο, όσο κι αν προσπαθούμε.
Πρέπει να επιλέξουμε: Μπορούμε να αρχίσουμε να συγκρουόμαστε για το ποιος θα αποκτήσει τον έλεγχο ή μπορούμε να γίνουμε συμπαίκτες και να παίζουμε ομαδικά.
Οι συμπαίκτες παίζουν μαζί, όχι ό ένας ενάντια στον άλλο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Don Miguel Ruiz «Μαθαίνοντας την Αγάπη» από τις εκδόσεις Διόπτρα
