Εσωστρεφής, ευγενής, μοναχική. Η ποιήτρια Έμιλυ Ντίκινσον, άλλαξε τη δομή της παγκόσμιας ποίησης γράφοντας μέσα στο δωμάτιό της, χρόνια ολόκληρα, ξεφεύγοντας από τη θλίψη… από τη σύνθλιψη θα λέγαμε καλύτερα, που της προξενούσαν οι, σε μικρά χρονικά διαστήματα, θάνατοι των πιο αγαπημένων της προσώπων. Φίλοι, σύντροφοι, γονείς… σαν ο θάνατος να ήθελε να την νικήσει με την παρουσία του μέσα στη ζωή της.
Δεν το κατάφερε. Η Έμιλυ, κλεισμένη όλο και περισσότερο στο δωμάτιό της μέχρι και τον δικό της θάνατο στα 55 της, έγραψε και θεμελίωσε τη σύγχρονη μοντέρνα Ποίηση, σπάζοντας τα μέτρα, αψηφώντας τις ρίμες, χρησιμοποιώντας ελεύθερο συνειρμό και καθημερινές λέξεις, κρύβοντας τις προφανείς έννοιες ενός ποιήματος, φωτίζοντας συνάμα άλλες πτυχές της μεγάλης Ψυχής της ανθρωπότητας η οποία εμφανίζονταν με διάφορους τρόπους, σε πολλά μεγάλα πνεύματα, στη χαραυγή του 19ου αιώνα.
Ένα απ’ αυτά τα πνεύματα και η Έμιλυ Ντίκινσον, βρήκε τη θέση της ανάμεσα στους μεγαλύτερους ποιητές της ιστορίας, αθάνατη, αν και δεν είχε πρόθεση, με ποιήματα που γράφτηκαν θαρρείς από τον ίδιο τον αιώνα που ακολούθησε… και τον επόμενο.
Η “Ελπίδα” είναι αυτό με τα φτερά –
Που μέσα στην ψυχή κουρνιάζει –
Και μελωδία δίχως λέξεις τραγουδά –
Και που ποτέ – στιγμή – δεν ησυχάζει
Γλυκά – στη Θύελλα – ολόγλυκα ηχεί –
Ανάθεμα στην καταιγίδα που θα κάνει –
Να πάψει το Πουλάκι που ζεστή
Κρατά κάθε καρδιά που ᾽χει αποκάμει –
Στη γη του πάγου τ᾽άκουγα για ώρα –
Και σε νερά ανοίκεια μακρυσμένα –
Μ᾽ακόμα και στης ´Ενδειας τη χώρα,
Ούτ᾽ένα ψίχουλο δεν ζήτησε – από μένα.
Έμιλι Ντίκινσον 1830 – 1886
Ποιήματα της Έμιλυ Ντίκινσον διαβάσαμε στο www.antifonies.gr
