Tρία εξαιρετικά ποιήματα του Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί

“Νεκρός ήμουνα”

Νεκρός ήμουνα
Ζωντάνεψα ξανά
Δάκρυα όλη η ζωή μου
Έγινα το γέλιο

Κι όλα λόγω της αγάπης
όταν ήρθε
η εφήμερη ζωή μου
από τότε και μετά
έγινε πραγματικά αιώνια

Η αγάπη με είπε
Όσο πρέπει
τρελός δεν είσαι
στον οίκο ετούτο
δεν χωράς

Έτσι προσπάθησα
και έγινα τρελλός,
τρελλός αρκετά
για να βρεθώ σιδηροδέσμιος

Η αγάπη είπε
Όσο πρέπει
δεν είσαι μεθυσμένος
στα πλήθη ετούτα
να ταιριάζεις

Και πήγα
και ήπια κρασί
ήπια κρασί αρκετό
να ξεχειλίσει το μυαλό
με αβάσταχτη ελαφρότητα

Η αγάπη είπε
Ακόμα παραμένεις
υπερβολικά έξυπνος
με φαντασία γεμάτος
και με σκεπτικισμό

Έτσι προσπάθησα
κι έγινα ευκολόπιστος
και τότε έντρομος
απομακρύνθηκα γρήγορα
από όλα αυτά

Η αγάπη είπε
Είσαι ένα κερί
που ελκύει τους πάντες
που μαζεύει τον καθένα
γύρω σου

Άλλο πια δεν είμαι
ένα κερί που μοιράζει φως
πλήθη πια γύρω μου δεν έλκω
και σαν τον καπνό
έχω σκορπίσει πια ολούθε

Η αγάπη είπε
Είσαι ένας δάσκαλος
είσαι ένα κεφάλι
και για τους πάντες
είσαι ένας ηγέτης

Άλλο πια δεν είμαι
μήτε δάσκαλος
μήτε ηγέτης
μονάχα ένας υπηρέτης ταπεινός
των επιθυμιών σου

Η αγάπη είπε
Πάνω σου ήδη έχεις
φτερά ολόδικά σου
δεν θα σε δώσω εγώ
άλλα φτερώματα

Και τότε η καρδιά μου
στα δύο σχίστηκε
και ξεχείλισε
από ένα νέο φως
ολόγιομο με νέα ζωή

Τώρα μέχρι και οι ουρανοί
ευγνωμοσύνη τρέφουν
γιατί εξαιτίας της αγάπης
έφτασα να γίνω
εγώ ο φωτοδότης»

“Τι θα γίνω”

Έχω πάλι και πάλι μεγαλώσει σα χορτάρι.
Έχω την εμπειρία εφτακόσιων εβδομήντα σαπισμάτων.
Πέθανα στο βασίλειο των μετάλλων κι έγινα φυτό.
Πέθανα στο βασίλειο των φυτών κι έγινα χτήνος.
Πέθανα στο βασίλειο των χτηνών κι έγινα άνθρωπος.
Λοιπον γιατί να φοβηθώ αφανισμό μέσα στο θάνατο;
Κι όταν πεθάνω τούτη τη φορά
Φτερά θα μου φυτρώσουνε και θα πετώ σαν τους αγγέλους.
Κι’ ύστερα σαν πεθάνω θ’ ανεβώ κι απ’ τους αγγέλους πιό ψηλά
Κι αυτό που δέ μπορεί να φανταστείς, αυτό θά γίνω.

“Επιτάφιος ”

΄Οταν θα είμαστε νεκροί να μη γυρέψεις τον
τάφο μας πάνω στη γη.
Ψάξε στις καρδιές των ανθρώπων.