Για να ακολουθήσουμε την καρδιά μας ίσως χρειαστει να φιμώσουμε άλλες φωνές που μπορεί να θέλουν να ακολουθήσουμε το δικό τους όνειρο.
Ο Ρόν, που είχε περάσει τα 70 όταν τον γνώρισα, μεγάλωσε σε μια οικογένεια στην οποία η ιατρική ήταν το επάγγελμα επιλογής. Ο θείος του ήταν ένας αξιοσέβαστος γιατρός, και όταν ο Ρον αποφάσισε να σπουδάσει ιατρική, η οικογένεια και οι φίλοι επικρότησαν την απόφασή του.
Λίγο πριν μπει στην Ιατρική Σχολή, επισκέφθηκε ως ασθενής έναν χαρισματικό χειροπράκτη. Στη διάρκεια της θεραπείας του εξοικειώθηκε με την θεωρεία σύμφωνα με την οποία το σώμα έχει την δύναμη να θεραπεύεται μόνο του. Επιβεβαίωσε την αξία του αγγίγματος, την οποία ενστικτωσώς έβρισκε ενδιαφέρουσα.
“Ένιωσα αμέσως έλξη γι αυτό το επάγγελμα και διαισθάνθηκα ότι ταίριαζε στον ψυχισμό μου. Ήξερα ότι έτσι θα ακολουθούσα την καρδιά μου. Μα εκείνη την εποχή, η χειροπρακτική ιατρική αποτελούσε μυστήριο για τους ανθρώπους. Όταν, λοιπόν, ανακοίνωσα την πρόθεσή μου, οι φίλοι μου διαμαρτυρήθηκαν έντονα. -Τώρα, δηλαδή, θα γίνει κομπογιαννίτης;- μου είπαν. Ήξερα, ωστόσο, πως αυτός ήταν ο δρόμος μου, οπότε έπρεπε να κλείσω τα αυτιά μου σε αυτές τις φωνές.”
Για να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας, χρειάζεται συχνά να ακούσουμε την μοναδική φωνή που μας καλεί, ακόμα και αν οι άλλοι δεν μπορούν να την ακούσουν. Ο Ρον συνέχισε λέγοντας πως, όταν αργότερα παρα΄τηρησε την επιτυχημένη του καριέρα ως χειροπράκτης για να ασχοληθεί με την “ενεργειακή θεραπεία”, συνάντησε την ίδια αντίδραση. Και πάλι ήξερε ότι αυτός ήταν ο δρόμος του. “Σε όλη μου την ζωή ήξερα τι να κάνω. Νομίζω πως το ίδιο συμβαίνε ιστους περισσότερους ανθρώπους. Ξέορνυ, μα πρέπει να έχουν το θάρρος να δράσουν”.
Μου είπε επίσης, ότι υπάρχουν δύο κλειδιά για να ακολουθήσουμε την καρδιά μας: να έχουμε την πειθαρχία να την ακούσουμε και το θάρρος να την ακολουθήσουμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο του John Izzo “Τα 5 μυστικά που πρέπει να ανακαλύψεις πριν πεθάνεις” από τις εκδόσεις Διόπτρα.
