Βαρέθηκα τους γρίφους σου. Δοκιμάζεις μήπως τα πιστεύω μου και τις αρετές μου; Την αφοσίωσή μου στο γάμο μου, την πίστη μου στις σχέσεις και τις ιδέες μου; Γιατί μου έπαιξες απρόοπτα τέτοιο άτιμο παιχνίδι;
Από την ημέρα που συνάντησα τον Κωνσταντίνο, νιώθω σαν να άνοιξε ένα παράθυρο μέσα μου. Ένα μανταλωμένο παράθυρο με παντζούρια για χρόνια ερμητικά κλειστά, καρφωμένα, θαρρείς.
Ένα γλυκό φως δραπετεύει τώρα από εκείνο το άνοιγμα και με ελκύει. Όπως το κενό ελκύει τον υψοφοβικό. Τι να κρύβεται άραγε από πίσω; Φοβάμαι.
Όμως κάτι με τραβά ακάθεκτα. Και όσο το πλησιάζω – σαν να διασχίζω το τούνελ του θανάτου – με τυλίγει μια γλυκιά ευφορία, μια μακαριότητα όπως την περιγράφουν όσοι πήγαν μέχρι την άλλη όχθη και επέστρεψαν.
Διέρχομαι το καλειδοσκόπιο των αναμνήσεών μου. Ξαναβλέπω ξεχασμένα πρόσωπα, σκηνές, τόπους, τα αδέξια χέρια σου πάνω στο κορμί μου την πρώτη φορά. Όλα ωστόσο έχουν χάσει την έντασή τους. Σαν να φιλτραρίστηκαν. Σαν να έχω μετατρέψει στο εργαστήρι του μυαλού μου τα όμορφα και τα άσχημα σε ελιξίριο, σ’ ένα μυρωμένο λικέρ από πικραμύγδαλο.
Αυτό το ξεσκέπασμα του παρελθόντος μου δίνει την εντύπωση πως θα μπορέσω επιτέλους να αγαπήσω ολοκληρωτικά τον εαυτό μου, γιατί σίγουρα κουβαλάει ένα λυτρωτικό μυστικό. Το πέρασμα από το σήμερα στο χθες καταλήγει σε μια σπηλιά της καρδιάς μου, την ύστατη που μου έμεινε να εξερευνήσω. Μέσα της κρύβονται κουβαριασμένα ερωτήματα που με άφησαν κάποτε αιμόφυρτη. Τώρα θα μπορέσω ίσως να βάλω λέξεις στα μη ειπωμένα, στα λάθη μου, στους φόβους και των δυο μας.
Θα ξεκαθαρίσω το τοπίο μου για να φτάσω στο γαλήνεμα στο οποίο πασχίζω τόσα χρόνια να παραδώσω την ταλαίπωρη ψυχή μου.
Και επειδή έμαθα να βιώνω τα πάντα μέσω της μουσικής, ακούω, θαρρείς, ένα αντάτζιο με άρπα να κυλά από το μισάνοιχτο κούφωμα της καρδιάς. Οι νότες σκορπίζονται χαρούμενα, δίχως θυμό, δίχως φόβο, δίχως μίσος πια.
Μου αρέσει αυτός ο κόσμος που ζει μέσα μου, κρυφά απ’ όλους, κρυφά από τον καθένα. Αποτελεί ένα μέρος του Εγώ μου – πυκνό δάσος από βιώματα, αποτυχίες και απότομες διακοπές σχέσεων, άνω τελείες που άφησαν γεγονότα στον αέρα – κι ας είναι αόρατος.
Όλα αυτά τα μικροπράγματα της νιότης μου με διαμόρφωσαν, με γκρέμισαν και με έχτισαν. Με τα ελαττώματά μου και τα προτερήματά μου. Με τα κενά μου, τις αγωνίες μου, τις προτεραιότητές μου. Οι χαρές, οι οδύνες μου, τα συναισθήματα που απέβαλα σαν ενοχλητικό ξένο σώμα έχουν κρυσταλλωθεί εκεί ερήμην μου.
Ένας μικρόκοσμος φαινομενικά σιωπηλός κι όμως τόσο ζωντανός, τόσο καθοριστικός. Εικόνες, συγκινήσεις, ταραχές, που θα φύγουν αθόρυβα κι απαρατήρητα σαν καπνός μαζί με το κορμί μου κάποτε, για να σμίξουν και να γίνουν ένα με τη μαγευτική μάζα του σύμπαντος…….
Απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Ζοέλ Λοπινό “Χάρτινος Έρωτας” από τις εκδόσεις Καστανιώτη
