Είναι θλιβερό, αλλά πάρα πολλές φορές δεν προσφέρουμε άνευ όρων αγάπη ειδικά στους ανθρώπους που αγαπάμε περισσότερο.
Για να το πω πιο απλά, ενώ εύκολα παραβλέπουμε ή αγνοούμε τις παραξενιές και τα ελαττώματα άγνωστών μας ανθρώπων, είναι δύσκολο να κάνουμε τι ίδιο με τους οικείους μας, δηλαδή με τα παιδιά και τον σύντροφό μας.
Αυτό το θέμα μου το υπέδειξε πρόσφατα μια καλή μας φίλη, η οποία παρατήρησε τις πολύ υψηλές προσδοκίες που είχα από τις δυο μου κόρες.
Όπως μου είπε: ” Μου φαίνεται ότι σε πολλά θέματα που αφορούν τη σχέση σου με τα παιδιά σου είσαι αρκετά δεκτικός και ήρεμος, έχεις όμως συνειδητοποιήσει ότι περιμένεις από τις κόρες σου να είναι πάντα χαρούμενες και γεμάτες ενθουσιασμό;”
Και συνέχισε: ” Μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να εκπληρώσεις τέτοιου είδους προσδοκίες;”
Ένιωσα λες και κάποιος μου έριξε χαστούκι!
Η παρατήρησή της με πόνεσε, αλλά ήξερα πως είχε δίκιο.
Έτσι η πλήρης και άνευ όρων αποδοχή των αγαπημένων μου έγινε τελικά μια εξαιρετικά σημαντική στρατηγική στη ζωή μου.
Η φίλη μου είχε πέρα για πέρα δίκιο. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι συνεχώς χαρούμενοι. Πιστεύω ότι γενικά μπορώ να αποδέχομαι τους ανθρώπους έτσι όπως ακριβώς είναι. Έχω αναπτύξει όμως τη συνήθεια να φανερώνω τη δυσαρέσκειά μου στα ίδια μου τα παιδιά όποτε εκφράζουν ένα συναίσθημα διαφορετικό από τη χαρά.
Συνειδητοποίησα ότι και εγώ, όπως ακριβώς και οι περισσότεροι άνθρωποι, διατηρώ πολύ υψηλές προσδοκίες από τους ανθρώπους που αγαπώ περισσότερο.
Σκεφτείτε λίγο το προφανές: αν κάποιος επισκέπτης σας χύσει κατά λάθος ένα ποτήρι χυμό στο πάτωμα, το πιο πιθανό είναι να του πείτε: “Α, μην ανησυχείς, θα το καθαρίσω αμέσως”· αλλά αν αυτό ακριβώς το πράγμα το κάνει το παιδί σας, μάλλον δεν θα αντιδράσετε με τον ίδιο τρόπο. Το πιο πιθανό είναι να φανείτε απογοητευμένοι, θυμωμένοι ή στενοχωρημένοι.
Και αυτά τα συναισθήματα τα εκφράζετε στο παιδί σας, στο άτομο δηλαδή που αγαπάτε με όλη τη δύναμη της ψυχής σας.
Παρομοίως, αποδέχεστε τις “αθώες” μικροϊδιοτροπίες ενός οικογενειακού φίλου, αλλά όταν ο σύντροφός σας κάνει ακριβώς το ίδιο, εσείς γίνεστε έξω φρενών.
Δεν θέλω να αναλύσω τους λόγους για τους οποίους κάνουμε αυτή την εσφαλμένη αξιολόγηση και εκδηλώνουμε διαφορετική συμπεριφορά. Πιστεύω όμως ότι είναι πολύ σημαντικό, αφού αναγνωρίσουμε την τάση μας να έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από αυτούς που αγαπάμε περισσότερο, να θέσουμε ως στόχο μας να τους προσφέρουμε την άνευ όρων αγάπη μας.
Στη δική μου περίπτωση, αυτό που με βοήθησε ήταν να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι κάθε άνθρωπος εκφράζεται τελείως διαφορετικά από τους άλλους – το ίδιο και τα παιδιά μου.
Έπρεπε λοιπόν να μάθω να σέβομαι τα παιδιά μου και τον τρόπο έκφρασής τους έτσι όπως προσπαθούσα πάντα να σέβομαι όλους τους άλλους. Και πραγματικά τα κατάφερα!
Πιστεύω ότι τα παιδιά μου ένιωσαν την ειλικρινή μου επιθυμία να γίνω λιγότερο επικριτικός απέναντί τους και τη διάθεσή μου να τους προσφέρω την άνευ όρων αγάπη μου.
Κι εγώ αντίστοιχα ένιωσα μια ανάλογη αγάπη να μου προσφέρεται από τη μεριά τους.
Αν λοιπόν θέσετε ως προτεραιότητά σας την πλήρη και απεριόριστη αποδοχή των ανθρώπων που αγαπάτε, νομίζω ότι θα ανταμειφθείτε πλουσιοπάροχα από την αγάπη που θα ανθίσει στην οικογένειά σας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Richard Carlson “Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα στο σπίτι και στην οικογένεια” από τις εκδόσεις Πεδίο
