Ο Dr. Gabor Maté είναι διάσημος γιατρός, ομιλητής και συγγραφέας, γνωστός για το έργο του στον τομέα του εθισμού, του τραύματος και του στρες. Είναι κορυφαίος εμπειρογνώμονας για τη σχέση μεταξύ παιδικού τραύματος και εθισμού και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της έρευνας στον τομέα αυτό εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Η προσέγγιση του Dr. Maté για τον εθισμό και το τραύμα είναι μοναδική, καθώς πιστεύει ότι η ρίζα αυτών των προβλημάτων δεν βρίσκεται στη γενετική ή στην προσωπική αδυναμία, αλλά στις εμπειρίες της πρώιμης παιδικής ηλικίας και στο κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζουν τα άτομα.
Η προσέγγισή του δίνει έμφαση στη συμπόνια, την ενσυναίσθηση και την κατανόηση και έχει βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους να θεραπευτούν από τον εθισμό και το τραύμα αντιμετωπίζοντας τα βαθύτερα αίτια του πόνου τους. Εκτός από το κλινικό του έργο, ο Δρ Μάτε είναι επίσης καταξιωμένος συγγραφέας και δημόσιος ομιλητής, και τα βιβλία και οι διαλέξεις του έχουν αγγίξει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Τον Ιούνιο του 2023 θα έχουμε τη χαρά να τον φιλοξενήσουμε στην Αθήνα για ένα διεθνές διήμερο workshop με τίτλο “Ενδοσκόπηση μέσω Συμπόνοιας: Επούλωση από το Τραύμα & το Στρες”. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ https://upliftingevent.com/el/
10 αποφθέγματα του Dr Gabor Mate
Ακολουθούν τα 10 κορυφαία αποφθέγματά του που μεταμόρφωσαν την αντίληψή μας για τον εθισμό και την ψυχική υγεία.
“Το τραύμα δεν είναι αυτό που σου συμβαίνει, αλλά αυτό που συμβαίνει μέσα σου ως αποτέλεσμα αυτού που σου συμβαίνει”.
Αυτό το απόσπασμα υπογραμμίζει το γεγονός ότι το τραύμα δεν είναι μόνο ένα φυσικό γεγονός ή εμπειρία, αλλά και η ψυχολογική και συναισθηματική αντίδραση που εμφανίζεται μέσα σε ένα άτομο ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ή της εμπειρίας.
“Το παιδί μπορεί να μη θυμάται, αλλά το σώμα θυμάται”.
Αυτό το απόφθεγμα υπογραμμίζει τον μακροχρόνιο αντίκτυπο των παιδικών εμπειριών, ακόμη και αν ένα άτομο δεν μπορεί να ανακαλέσει συνειδητά τις εμπειρίες αυτές. Οι τραυματικές εμπειρίες μπορούν να αποθηκευτούν στο σώμα και να επηρεάσουν τη σωματική και συναισθηματική ευεξία ενός ατόμου για πολλά χρόνια, ακόμα και στην ενήλικη ζωή του.
“Το ερώτημα δεν είναι γιατί ο εθισμός, αλλά γιατί ο πόνος”.
Ο Dr. Maté πιστεύει ότι ο εθισμός είναι συχνά ένας μηχανισμός αντιμετώπισης που χρησιμοποιούν τα άτομα για να μουδιάσουν τον συναισθηματικό πόνο ή για να προσπαθήσουν να καλύψουν ένα κενό που αφήνουν οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας. Ως εκ τούτου, η κατανόηση του υποκείμενου πόνου και η αντιμετώπισή του είναι το κλειδί για τη θεραπεία από τον εθισμό.
“Η προσπάθεια διαφυγής από τον πόνο, είναι αυτό που δημιουργεί περισσότερο πόνο”.
Αυτό το απόφθεγμα υπογραμμίζει το γεγονός ότι η προσπάθεια αποφυγής ή καταστολής του συναισθηματικού πόνου μπορεί στην πραγματικότητα να δημιουργήσει περισσότερο πόνο μακροπρόθεσμα. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε και να επεξεργαζόμαστε τα επώδυνα συναισθήματα προκειμένου να προχωρήσουμε προς τη θεραπεία.
“Δεν έχουν όλοι οι εθισμοί τις ρίζες τους στην κακοποίηση ή στο τραύμα, αλλά πιστεύω ότι όλοι μπορούν να εντοπιστούν σε επώδυνες εμπειρίες. Ένας πόνος βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των εθιστικών συμπεριφορών”.
Αυτό το απόσπασμα τονίζει την ιδέα ότι ο εθισμός δεν προκαλείται αποκλειστικά από τραυματικές εμπειρίες, αλλά ότι είναι πάντα μια απάντηση σε κάποια μορφή συναισθηματικού πόνου ή πληγής.
“Η μεγαλύτερη ζημιά που προκαλούν η παραμέληση, το τραύμα ή η συναισθηματική απώλεια δεν είναι ο άμεσος πόνος, αλλά οι μακροπρόθεσμες στρεβλώσεις που προκαλούν στον τρόπο με τον οποίο ένα αναπτυσσόμενο παιδί θα συνεχίσει να ερμηνεύει τον κόσμο και την κατάστασή του σε αυτόν”.
Εδώ τονίζεται ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος των παιδικών εμπειριών στην κοσμοθεωρία και τους μηχανισμούς αντιμετώπισης ενός ατόμου. Το τραύμα ή η παραμέληση μπορεί να οδηγήσει σε στρεβλές αντιλήψεις και δυσπροσαρμοστικές συμπεριφορές που επιμένουν και στην ενήλικη ζωή.
“Η σύγκρουση μεταξύ της θέλησης να αρνηθεί κανείς τα φρικτά γεγονότα και της θέλησης να τα φωνάξει δυνατά είναι η κεντρική διαλεκτική του ψυχολογικού τραύματος”.
Ο Mate αναδεικνύει την εσωτερική πάλη που συχνά αντιμετωπίζουν οι επιζώντες του τραύματος μεταξύ του να θέλουν να αρνηθούν ή να αποφύγουν επώδυνες αναμνήσεις και εμπειρίες και του να αισθάνονται υποχρεωμένοι να μιλήσουν γι’ αυτές προκειμένου να τις επεξεργαστούν και να θεραπευτούν.
“Όλοι μας έχουμε ασυνείδητες πτυχές στη ζωή μας. Αλλά με τους επιζώντες τραυμάτων, το ασυνείδητο γίνεται γνωστό όχι μόνο με ψυχικά συμπτώματα αλλά και με σωματικά συμπτώματα”.
Tο τραύμα μπορεί να έχει τόσο σωματικές εκδηλώσεις όσο και ψυχικές ή συναισθηματικές. Το τραύμα μπορεί να επηρεάσει το νευρικό σύστημα του σώματος και να οδηγήσει σε σωματικά συμπτώματα όπως χρόνιο πόνο ή αυτοάνοσες διαταραχές.
“Το τραύμα είναι η αδυναμία να κατοικήσει κανείς στο σώμα του χωρίς να κυριεύεται από τις άμυνές του και το συναισθηματικό μούδιασμα που αποκλείει κάθε εμπειρία, συμπεριλαμβανομένης της ευχαρίστησης και της ικανοποίησης”.
Το τραύμα μπορεί να οδηγήσει σε αποσύνδεση από το σώμα και τα συναισθήματα του ατόμου, γεγονός που με τη σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε δυσκολίες στην εμπειρία της ευχαρίστησης και της ικανοποίησης στη ζωή.
“Το άγχος δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η σχέση μας με το στρες”.
Αυτό το απόσπασμα τονίζει την ιδέα ότι το ίδιο το στρες δεν είναι εγγενώς επιβλαβές, αλλά μάλλον είναι η αντίδρασή μας στο στρες που μπορεί να προκαλέσει αρνητικές επιπτώσεις στη σωματική και συναισθηματική μας ευεξία. Η ανάπτυξη υγιών μηχανισμών αντιμετώπισης και μιας θετικής σχέσης με το στρες μπορεί να μας βοηθήσει να διαχειριστούμε καλύτερα τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή.
