…Ήταν η εποχή που είχα ανακαλύψει τις ασκήσεις αναπνοής που εφάρμοζα επί ώρες… Μια ημέρα, κατά τη διάρκεια μίας από τις ασκήσεις αυτές, αισθάνθηκα να μεταφέρομαι στο διάστημα, πολύ μακριά, πολύ ψηλά και ξαφνικά άκουσα όλο το σύμπαν που τραγουδούσε: τα βουνά, τα δέντρα, οι θάλασσες, η Γη ολόκληρη, αλλά και οι ήλιοι, τ’αστέρια, όλα τραγουδούσαν!
Όλη η δημιουργία δεν ήταν παρά μουσική, και καμιά ανθρώπινη μουσική δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που άκουσα. Λέγω «άκουσα», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά τρόπος του λέγειν. Αυτή η μουσική δεν ακούγεται με τα φυσικά αυτιά, αλλά με την ψυχή, με το πνεύμα.
Αυτήν τη μουσική συμφωνία όλου του σύμπαντος, ποιητές και φιλόσοφοι όπως ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων την έχουν αποκαλέσει «αρμονία των σφαιρών» ή «μουσική των σφαιρών».
Ό,τι υπάρχει εκπέμπει ήχους, αλλά προφανώς όχι ήχους υπό την έννοια που καταλαβαίνουμε γενικώς με την λέξη «ήχοι». Για να την αντιληφθεί κάποιος, πρέπει να βγει από το σώμα του.
Η μουσική των σφαιρών είναι μία σύνθεση όλων των γλωσσών που χρησιμοποιεί η δημιουργία για να εκδηλωθεί. Μέσα στη φύση, διακρίνουμε όχι μόνον ήχους, αλλά χρώματα, κινήσεις, αρώματα, μορφές, γιατί τα αισθητήρια όργανα που διαθέτουμε μας δίνουν μία αντίληψη των πραγμάτων διαφοροποιημένη.
Αλλά, πέραν των πέντε φυσικών μας αισθήσεων, διαθέτουμε κι άλλα όργανα που είναι ικανά να κάνουν την σύνθεση αυτών των αντιλήψεων και σε ορισμένες ξεχωριστές στιγμές είναι δυνατόν να συλλάβουμε την δημιουργία ταυτόχρονα ως ήχους, χρώματα, μορφές, κινήσεις και αρώματα.
Αυτό που έζησα, λοιπόν, ήταν ταυτόχρονα θαυμάσιο και φοβερό.
Διαβάστε επίσης: Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς τότε ακόμα και το σύμπαν θα είναι στο πλευρό σου
Πόση ώρα κράτησε, δεν ξέρω καθόλου. Πολύ λίγο χωρίς αμφιβολία. Αισθανόμουν ότι απλωνόμουν στις διαστάσεις του σύμπαντος, γινόμουν ο ίδιος σύμπαν, επεκτεινόμουν επ’ αόριστο μέσα στο διάστημα και δεν ήξερα μέχρι πού θα πήγαινα…
Και τότε, ξαφνικά, φοβήθηκα!
Φοβήθηκα ότι θα διαλυθώ, θα γίνω σκόνη, θα χαθώ… και επέστρεψα.
Είναι σίγουρο ότι εάν αυτή η κατάσταση παρατεινόταν, δεν θα είχα επιζήσει.
Ξαναγύρισα, λοιπόν, στο σώμα μου, γιατί δεν ήταν για μένα η κατάλληλη στιγμή για να φύγω, δεν είχα ούτε καν αρχίσει την αποστολή μου ακόμα.
Μου συνέβη αργότερα να μετανιώσω που είχα οικειοθελώς βάλει τέλος στην εμπειρία αυτή, καθώς δεν μου δόθηκε ξανά η ευκαιρία να την ζήσω, αλλά είναι αδύνατον να αντέξει κάποιος για μεγάλο διάστημα την ισχύ των κραδασμών αυτών, δεδομένου ότι το φυσικό σώμα δεν είναι προετοιμασμένο για κάτι τέτοιο.
Διότι, ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή η ψυχή απομακρύνεται από το σώμα, δεν αποσυνδέεται από αυτό – δεν αποσπάται, παρά μόνον αν την αφήσουμε να πάει πολύ μακριά – αλλά η ένταση αυτού που ζει αντηχεί πολύ δυνατά στον οργανισμό.
Μόνον οι άγγελοι, επειδή δεν έχουν φυσικό σώμα, μπορούν να αντέξουν τέτοιους κραδασμούς.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Omraam Mikhael Aivanhov «Ένα Ζωντανό Βιβλίο Αυτοβιογραφικά Στοιχεία 1» από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος
