«Χόρευε σαν να μη σε βλέπει κανείς
Τραγούδα σαν να μη σ’ακούει κανείς.
Αγάπα σαν να μην έχεις πληγωθεί ποτέ.
Ζήσε σαν να βρίσκεται ο παράδεισος στη Γη». MARK TWAIN
Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, έχουμε χρησιμοποιήσει το γέλιο, το τραγούδι και το χορό για να εκφραστούμε, για να μοιραστούμε τις ιστορίες και τα συναισθήματά μας, για να γιορτάσουμε και να θρηνήσουμε, για να αναπτύξουμε και να θρέψουμε την κοινωνία μας.
Η ζωή χωρίς γέλιο, τραγούδι, μουσική και χορό θα ήταν πραγματικά ανυπόφορη.
Είναι εύκολο να θεωρούμε δεδομένες αυτές τις εμπειρίες. Είναι τόσο συνυφασμένες με την καθημερινότητά μας, που ξεχνάμε πόσο πολύ εκτιμούμε εκείνους που μας κάνουν να γελάμε, τα τραγούδια που μας κάνουν να κατεβάζουμε το παράθυρο του αυτοκινήτου και να τραγουδάμε με όλη μας την ψυχή, και την απόλυτη ελευθερία που νιώθουμε όταν «χορεύουμε σαν να μην μας βλέπει κανείς».
Στο βιβλίο της Dancing in the streets: A History of collective Joy (Χορεύοντας στους Δρόμους: Μια Ιστορία Συλλογικής Χαράς), η κοινωνική κριτικός Barbara Ehrenreich αντλεί υλικό από την ιστορία και την ανθρωπολογία για να τεκμηριώσει τη σημασία της συμμετοχής μας σε αυτό που αποκαλεί «συλλογική έκσταση».
Η Ehrenreich συμπεραίνει ότι είμαστε «εγγενώς κοινωνικά όντα και ωθούμαστε σχεδόν ενστικτωδώς στο να μοιραζόμαστε τη χαρά μας».
Συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Επίσης, μου αρέσει πολύ η ιδέα της συλλογικής έκστασης – ιδιαίτερα σε τούτη την εποχή που φαίνεται να έχουμε κολλήσει σε μια κατάσταση συλλογικού φόβου και άγχους.
Καθώς εξέταζα τα στοιχεία μου, έκανα στον εαυτό μου δύο ερωτήσεις:
1.Γιατί το γέλιο, το τραγούδι και ο χορός είναι τόσο σημαντικά για εμάς;
2. Έχουν αυτά τα τρία κάποιο κοινό μεταμορφωτικό στοιχείο;
Δεν είναι απλό να απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις, γιατί στρεφόμαστε σ’ αυτές τις μορφές έκφρασης όχι μόνο όταν νιώθουμε χαρούμενοι, αλλά και όταν νιώθουμε μόνοι, λυπημένοι, ενθουσιασμένοι, ερωτευμένοι, συντετριμμένοι, φοβισμένοι, ντροπιασμένοι, σίγουροι, αβέβαιοι, γενναίοι, θλιμμένοι και εκστασιασμένοι (για να αναφέρω μερικά μόνο). Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει ένα τραγούδι, ένας χορός και ένας δρόμος που οδηγεί στο γέλιο, για κάθε ανθρώπινο συναίσθημα.
Το αληθινό γέλιο δεν έρχεται από την αυτο-αποδοκιμασία ή την κοροϊδία. Δεν είναι εκείνο το άσχημο γελάκι πίσω από το οποίο κρυβόμαστε μερικές φορές.
Το αληθινό γέλιο, το γέλιο με γνώση, ενσαρκώνει την ανακούφιση και τη σύνδεση που βιώνουμε όταν συνειδητοποιούμε τη δύναμη που έχει το μοίρασμα των ιστοριών μας. Δεν γελάμε εις βάρος του άλλου, αλλά μαζί με τον άλλον.
Έχω ακούσει τον πιο ωραίο ορισμό του γέλιου από τη συγγραφέα Anne Lamott: «Το γέλιο είναι μια αφρώδης, αναβράζουσα μορφή αγιότητας». Συμφωνώ απόλυτα.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Brene Brown «Ευτυχώς, δεν είμαι τέλειος!» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
