Το να αισθάνεστε άνετα με τα δικά σας συναισθήματα, όσο ισχυρά κι αν είναι, είναι το κλειδί για να αποδεχτείτε τα συναισθήματα του παιδιού σας. Εάν απορρίψετε τα συναισθήματά σας ως ασήμαντα, δεν θα είστε σε θέση να διαχειριστείτε τα συναισθήματα του παιδιού σας. Εάν γίνεστε υστερικοί, δεν είστε σε θέση να διαχειριστείτε τα δικά σας συναισθήματα, πόσο μάλλον του παιδιού σας.
Μπορεί να χρειαστεί να εξασκηθείτε στη διαχείριση των συναισθημάτων σας, ώστε ούτε να τα καταπιέζετε ούτε και να γίνεστε υστερικοί, αλλά να αναγνωρίζετε το πώς αισθάνεστε και να βρίσκετε τρόπους να ηρεμείτε και να ανακουφίζετε τον εαυτό σας ή να δέχεστε βοήθεια από τους γύρω σας.
Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να ορίζετε το συναίσθημά σας και όχι τον εαυτό σας. Μπορείτε να κάνετε το ίδιο και για το παιδί σας.
Έτσι, αντί να λέτε «είμαι στενοχωρημένος» ή «είσαι στενοχωρημένος», μπορείτε να λέτε «αισθάνομαι στενοχωρημένος» ή «φαίνεται πως νιώθεις κάπως στενοχωρημένος». Η χρήση αυτής της φράσης σημαίνει ότι επισημαίνεις το συναίσθημα αντί να ταυτίζεσαι με αυτό. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά κάνει μεγάλη διαφορά.
Είναι επίσης σημαντικό να αποκτήσετε τη συνήθεια να μιλάτε για συναισθήματα, τόσο τα δικά σας όσο και του παιδιού σας. Καθώς τα παιδιά ωριμάζουν, το λογικό μέρος του εγκεφάλου γίνεται πιο κυρίαρχο.
Αυτό δε σημαίνει πως το παιδί θα γίνει αποκλειστικά ένα λογικό ον – οι άνθρωποι είναι πάντα συναιαθηματικοί -, αλλά σταδιακά μαθαίνει να χρησιμοποιεί εικόνες, ζωγραφική και λόγο για να περιγράψει και να καταλάβει πώς νιώθει.
Έχοντας αποκτήσει αυτή την ικανότητα, τα συναισθήματα πλέον αρχίζουν να δουλεύουν υπέρ του, αντί να είναι εκείνο στο έλεός τους. Όταν το παιδί σας εκφράζει τα συναισθήματά του, μπορεί να σας βοηθήσει να τα βάλετε σε μια τάξη και να τα κατανοήσετε, περιγράφοντάς τα με λέξεις ή εικόνες.
Είναι εύκολο να πείτε «φαίνεσαι χαρούμενος», αλλά είναι δυσκολότερο να αναγνωρίσετε και να αποδεχτείτε τα δυσάρεστα συναισθήματα που δεν θέλετε να νιώθουν τα παιδιά σας.
Εάν ένα παιδί κλαίει επειδή δεν το αφήσατε να φάει παγωτό πριν το μεσημεριανό, το ότι αναγνωρίζετε και αποδέχεστε ένα άσχημο συναίσθημα δε σημαίνει ότι θα του δώσετε παγωτό, ή ότι θα εγκαταλείψετε τη δουλειά σας ώστε να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να μείνει το παιδί με μπέιμπι σίτερ, ή ότι θα του κάνετε όλα τα χατίρια.
Απλώς σημαίνει ότι αξιολογείτε τα συναισθήματά του και τα λαμβάνετε υπόψη όταν παίρνετε αποφάσεις. Προσπαθείτε να ανακουφίζετε το παιδί από την ταραχή του, όχι με απόρριψη ή απόσπαση της προσοχής, αλλά αποδεχόμενοι αυτό που αισθάνεται, χωρίς να αποφύγετε την επαφή με το συναίσθημα ή, ακόμα χειρότερα, την επαφή με το ίδιο το παιδί.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Philippa Perry «Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου» από τις εκδόσεις Διόπτρα
