Φανταστείτε ότι βρίσκεστε πάνω σε ένα υπερωκεάνιο, σε ένα κρουαζιερόπλοιο 5 αστέρων και διασχίζετε πράοι, τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο καιρός γλυκός και τροπικός, η θάλασσα γαλάζια και γαλήνια, ο ήλιος ζεστός και φιλικός.
Φανταστείτε τώρα ότι δεν υπάρχει στεριά. Δεν υπάρχει προορισμός, δεν υπάρχει το επόμενο νησί, δεν υπάρχει η χώρα στη οποία ζούσατε. Μόνο ωκεανός, ένας στρογγυλός, σφαιρικός και ζουμερός ωκεανός…
Αυτή ήταν η μορφή της Γης μερικά δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Τότε ήταν πράγματι ο γαλάζιος πλανήτης. Τίποτα δεν επέπλεε στην επιφάνειά της. Οποιαδήποτε υπόνοια ζωής ελλόχευε στα βάθη, κοντά στο μάγμα και στους σεισμούς, μακρυά από το φως του Ήλιου, ανυποψίαστη για την ατμόσφαιρα και τις καταιγίδες που μαίνονταν στην επιφάνεια.
Στο βιβλίο του Τσατσόμοιρου για τα Αρχέτυπα των Γραμμάτων, στον πρόλογο ο συγγραφέας κάνει λόγο για την πρώτη στεριά που είδε το φως του Ήλιου. Ξεκάθαρα λέει πως το πρώτο βουνό που βγήκε πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ήταν ο Όλυμπος. Δυστυχώς, δεν έχει τα στοιχεία που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο, σε αντίθεση με την υπέροχη διατριβή του που εξελίσσεται σε ολόκληρο το βιβλίο περί του Ελληνικού Αλφαβήτου και της δικής του γενέσεως. Όμως ποιος θα μπορούσε να ΄χει στοιχεία για κάτι που χάνεται τόσο βαθειά στον χρόνο;
Αλήθεια, ποια να ήταν η πρώτη πρώτη στεριά; Να βρίσκεται ακόμη και σήμερα πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης, ή να έχει καταβυθιστεί από τις συγκρούσεις των τεκτονικών πλακών, και άλλα κομμάτια του βυθού να έχουν αναδυθεί στη θέση της;
Τα βουνά θεωρούνται πως είναι οι πρώτες στεριές οι οποίες εμφανίστηκαν, οι οποίες είδαν το φως. Στις κορυφές τους λέγεται πως συνοψίζεται διδασκαλία αιώνων και τα πετρώματά τους είναι θαυματουργά. Δίχως τη στεριά, η ζωή όπως την ξέρουμε σήμερα δε θα υπήρχε. Θα υπήρχε κάπως αλλιώς, όπως για χρόνια και χρόνια υπήρξε. Θα ήταν λίγο πιο υγρή, πιο θολή και πολύ πιο σκοτεινή. Θα κοιτούσε τον ήλιο κάτω από την επιφάνεια του νερού, θα ένιωθε τη θέρμη του και τη φωτεινότητά του και θα έλκονταν προς αυτόν. Το δίχως άλλο, η ζωή θέλησε να συναντήσει το φως εκατομμύρια χρόνια πριν… και το συνάντησε!
Το βουνό είναι πάντα ένας μαγικός προορισμός έξω από τα συνηθισμένα. Καθώς διασχίζουμε απόκρημνα μονοπάτια, καθώς σκαρφαλώνουμε απότομους βράχους που μας παν όλο και πιο ψηλά, ερχόμαστε σε επαφή με την αρχέγονη ανάγκη της ζωής να ενωθούμε με το φως. Να φτάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στον Ήλιο.
Ένα βουνό πάντα μας ανταμείβει με αυτό. Στην κορυφή του, που συχνά ξεπερνά τη στρώση των νεφών, δεν αντικρίζουμε μόνο τον Ήλιο. Αντικρίζουμε τη Γη μέχρι εκεί που φτάνει η όρασή μας. Εκεί η διάνοιά μας επιδέχεται εναρμόνιση και εξισορρόπηση με όλο τον κόσμο. Για να φτάσουμε δε μέχρι εκεί έχουμε βάλει τα δυνατά μας· ποτέ μια κορυφή δεν ήταν εύκολη υπόθεση! Ολόκληρο το σώμα μας έχει κοπιάσει κι έχει αφήσει πίσω, ότι δεν του χρειάζονταν για την ανάβαση.
Παλιές πεποιθήσεις και ανισορροπίες αποβάλλονται φυσικά με την αναπνοή, δίχως καμία δυσκολία. Όποιος φτάνει σε μια κορυφή, φτάνει πάντοτε υγιής και ελαφρύς. Έτοιμος για τα μηνύματα που θα λάβει για τον εαυτό του και τον κόσμο. Έτοιμος για να αναλάβει την επόμενη αποστολή του. Και έτσι κατεβαίνει πάλι στα πεδινά: Αδειανός και έτοιμος.
