Ένα από τα σονέτα του πασίγνωστου θεατρικού συγγραφέα, Ουίλιαμ Σαίξπηρ, όπου τα έργα του έχουν μαγέψει όχι μόνο το κοινό της τότε Βρετανίας αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Με γάργαρα λόγια, με αστραφτερή έμπνευση, με οξεία διαύγεια και απαράμιλλη τρυφερότητα, ο Σαίξπηρ μας διαγράφει την αμηχανία, τη ντροπή, τον τελευταίο σκοτεινό φόβο του ανθρώπου, πριν να ομολογήσει την αγάπη και τον έρωτά του.
ΣΟΝΝΕΤΟ αρ. 23
Όπως ένας αδέξιος θεατρίνος
π’ όλο ξεχνάει τα λόγια του, αγχωμένος,
και σαν το άγριο, λυσσασμένο χτήνος,
που την καρδιά του τρώει περίσσιο μένος,
έτσι κι εγώ, που ν’ ανοιχτώ φοβάμαι,
ξεχνώ τα λόγια της αγάπης τ’ άγια•
λειωμένος απ’ το εντός μου πάθος, να μαι,
και με λυγούν βαριά του έρωτα μάγια.
Άσ’ της καρδιάς μου που φωνάζει, να ’ναι
οι στίχοι μου, λοιπόν, βουβοί αγγέλοι,
κι απόκριση κι αγάπη να ζητάνε
πιότερο απ’ όσα η γλώσσα να πει θέλει.
Μάθ’ όσα ο πόθος μου έχει να σου πει•
τα μάτια σου θ’ ακούνε στη σιωπή.
Πηγή: Ποιείν.gr
