Τι πιο γλυκό από το να ξυπνάς ύστερα από ένα εφιάλτη και να βρίσκεις σκυμμένο πάνω σου ένα χαμογελαστό, αγαπημένο πρόσωπο….Μ΄αρέσει να πιστεύω ότι έτσι θα ‘ναι και το ξύπνημά μας από τη γη στον Παράδεισο.
Ούτε στιγμή δεν αμφιβάλλω ότι κάθε αγαπημένος φίλος που “έχασα”, είναι κι ένας καινούριος δεσμός ανάμεσα σ’ αυτό τον κόσμο και την άλλη, πιο ευτυχισμένη χώρα, πέρα από το θρήνο.
Κάποτε η ψυχή μου λυγίζει κάτω από τη θλίψη, γιατί δεν νιώθω πια το άγγιγμα των χεριών τους ή δεν ακούω ένα γλυκό τους λόγο.
Το φως της πίστης όμως, ποτέ δεν σβήνει από τον ουρανό μου και ξαναπαίρνω κουράγιο, χαρούμενη, γιατί είναι πια ελεύθεροι οι φίλοι.
Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί όλοι φοβούνται το θάνατο. Η ζωή εδώ είναι πιο σκληρή από το θάνατο. Η ζωή χωρίζει κι αποξενώνει, ενώ ο θάνατος, που στην ουσία είναι αιώνια ζωή, ενώνει και συμφιλιώνει.
Πιστεύω πως όταν τα μάτια της ψυχής μου θ’ ανοίξουν στο μελλούμενο κόσμο, θα δω ότι είναι αυτός που έχω στην καρδιά μου.
Αυτή η ακλόνητη πίστη μου με κάνει να ξεπερνώ την αδυναμία μου να δω πέρα από τα εφήμερα πράγματα!
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι πιθανότητες να ζουν όλοι οι φευγάτοι αγαπημένοι μας είναι μόνο μία στο εκατομμύριο, εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω αυτή τη μοναδική πιθανότητα.
Προτιμώ να κάνω λάθος παρά ν’ ανακαλύψω αργότερα ότι με τις αμφιβολίες μου πίκρανα τις ψυχές τους.
Απ’ τη στιγμή που υπάρχει έστω και μια πιθανότητα αθανασίας, θα προσπαθώ να μη σκιάσω τη χαρά αυτών που έφυγαν.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιος χρειάζεται περισσότερο παρηγοριά: αυτός που σέρνεται ψηλαφιστά εδώ κάτω ή αυτός που αρχίζει να μαθαίνει πώς να βλέπει μέσα στο φως του Θεού;
Πόσο πραγματικό είναι το σκοτάδι γι’ αυτόν που μονάχα μαντεύει, μέσα στους ίσκιους της γης, έναν ήλιο που ποτέ δεν αντίκρισε!
Αλλά και πόσο αξίζει τον κόπο η προσπάθεια για μια πνευματική επαφή μ’ αυτούς που μας αγάπησαν μέχρι την τελευταία τους στιγμή πάνω στη γη!
Σίγουρα, μια από τις πιο γλυκές εμπειρίες μας είναι όταν το άγγιγμα κάποιου ευγενικού αισθήματος ή μιας αγνής χαράς μας φέρνει τρυφερά στη θύμησή μας τους νεκρούς και μας κάνει να νιώθουμε μια ακατανίκητη έλξη γι’ αυτούς.
Και πάντα η συνείδηση μιας τέτοιας πίστης, έχει τη δύναμη ν’ αλλάζει το πρόσωπο του θανάτου, να μεταμορφώνει την έχθρα σε νικηφόρα πάλη και να σηκώνει πυρσό ενθάρρυνσης γι’ αυτούς που στερήθηκαν και το τελευταίο στήριγμα χαράς.
Δεν υπάρχει αυτό που λένε “ένας άλλος κόσμος” όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι ο Παράδεισος δε βρίσκεται πέρα από μας, αλλά μέσα μας.
Δεν έχουμε παρά να προσπαθούμε όλο και πιο πολύ να δράσουμε, ν’ αγαπήσουμε, να πολεμήσουμε την απελπισία και να χρωματίσουμε αποφασιστικά το σκοτάδι γύρω μας, με τις πανέμορφες αποχρώσεις του ενδόμυχού μας Παραδείσου, Εδώ και Τώρα.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Jess Weiss “Το Πέρασμα” από τις εκδόσεις Διόπτρα
