Όλο τρέχω και δεν προλαβαίνω. Μαγείρεψα ένα φαγητό το οποίο είναι χάλια. Δεν επικοινώνησα με τη μητέρα μου, είμαι άθλια κόρη. Δεν πληρώνομαι καλά, δεν έχω καλή δουλειά, δεν είμαι καλή φίλη.’’
Κατηγορίες προς τον εαυτό μας, κατηγορίες, κατηγορίες, κατηγορίες. Όλα στραβά, όλα ελλιπή, όλα μισά. Ο εαυτός μας σα σκληρός δικαστής, ο σκληρότερος όλων, μας καταδικάζει δίχως κανένα ελαφρυντικό. Με πόσο μίσος προς τον εαυτό μας απευθυνόμαστε, με πόση κακία, χωρίς καμία αγάπη και τρυφερότητα!
Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πως ο εαυτός μας είναι ο καλύτερος φίλος που έχουμε;
Αν εμείς δε μας δείξουμε αγάπη, ποιος θα το κάνει; Αν εμείς δε μας αγκαλιάσουμε, ποιος θα μας δείξει στοργή; Αν δε μας βρίσκουμε τίποτα καλό, γιατί ο άνθρωπος έξω από εμάς να μας εκτιμήσει;
Είμαστε άνθρωποι που προσπαθούμε για το καλύτερο. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας, τις καλές και τις στραβές μας μέρες, τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι, αξία έχει να είμαστε αληθινοί.
Να μάθουμε να λέμε στον εαυτό μας: Σε αγαπάω, ξέρω πόσο προσπαθείς και σε συγχωρώ και για τα λάθη σου.’’ Προσπαθούμε για το καλύτερο και πρέπει να αντιληφθούμε πως στον καθημερινό μας αγώνα είναι αδύνατο να μην ξεχνάμε ή να ευχαριστούμε τους πάντες.
Να μας αγαπάμε, φτάνει πια με την αυτομομφή. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, δίνουμε κάθε μέρα κομμάτια από την ψυχή μας, τι άλλο πρέπει να δώσουμε πια;
Μαρία Σκαμπαρδώνη