Η ζωή μας φέρνει πάντοτε αντιμέτωπους με δυσάρεστες αλήθειες. Μία εξ αυτών είναι το γεγονός πως δεν αρέσουμε σε όλους. Είναι αδύνατο να ταιριάζουμε με άλλους, είναι αδύνατο να μπορέσουν όλοι να αντιληφθούν την αληθινή μας αξία.
Οι άνθρωποι έχουμε έμφυτη την ανάγκη να μας δέχονται, να μας δίνουν αγάπη και να κρίνουν θετικά. Η απορριπτική στάση είναι ικανή να μας πληγώσει βαθιά, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που αγαπάμε πολύ. Η απόρριψη μας ματαιώνει το αίσθημα του ανήκειν στην κοινωνική ομάδα, το αίσθημα της αποδοχής που τόσο έχουμε ανάγκη.
Η απόρριψη αναδύει στην επιφάνεια τα ήδη υπάρχοντα δυσάρεστα συναισθήματα για τον εαυτό ή μπορεί και να τα δημιουργήσει από μόνη της. Ο εαυτός μας είναι έτοιμος να εξαπολύσει κατηγορίες εναντίον μας, είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη της απόρριψης ολοκληρωτικά. Ξεχνάμε όμως πως ευθύνη φέρει και το έτερο πρόσωπο.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι απορρίψεις στη ζωή είναι πολλές. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή σας, δίχως να εξαρτάμε αυτό που είμαστε απόλυτα από κανέναν. Οι σχέσεις δεν εξαρτώνται, δυστυχώς, από έναν άνθρωπο, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε βέβαιοι για την εξέλιξη μίας οποιασδήποτε σχέσης γιατί ο άλλος άνθρωπος δεν ελέγχεται, μπορεί να αλλάξει ή να χάσει το ενδιαφέρον του. Και δεν μπορούμε, δυστυχώς, να επιβάλλουμε και σε κανέναν να αισθάνεται το οτιδήποτε.
Η απόρριψη έχει μερικές σπουδαίες διδασκαλίες για τη ζωή: μας αποδεικνύει πως αυτή δεν τελειώνει αλλά και ούτε αρχίζει με έναν άνθρωπο. Η ζωή για τον έναν άνθρωπο που δε μας αγαπάει, θα μας φέρει στη συνέχεια δύο για να μας αναπληρώσει τον πόνο που αισθανόμαστε σήμερα.
Ναι, είναι οκ κάποιος να μη μας θέλει. Αν κάποιος δεν εκτίμησε και πάλι, ας το αφήσουμε, ας είναι δικό του το λάθος. Είναι εντάξει να μη θέλεις γιατί αυτό που έχω ανάγκη δεν είναι να με αγαπήσει κανένας που δεν το θέλει πραγματικά. Αυτό που έχει σημασία είναι να με αγαπάω εγώ και να μην ορίζω την αυταξία μου από την κρίση ενός ανθρώπου.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
