Μία από τις αγαπημένες μου τεχνικές για να εναρμονίζομαι άμεσα με το παρόν είναι να φαντάζομαι τι κάνουν όλα τα πανέμορφα πλάσματα του Θεού κάθε στιγμή της ύπαρξής τους. Δεν τα απασχολεί το τέλος τους· απολαμβάνουν τη χαρά του τώρα. Ζουν κάθε στιγμή ολοκληρωτικά.
Δεν βλέπω κανένα πλάσμα να δείχνει πως μισεί αυτό που κάνει, να καταριέται τον κλήρο του στη ζωή ή να τα βάζει με τον εαυτό του ή με τα άλλα πλάσματα για όλα όσα υπάρχουν. Δεν κάνουν τη ζωή εχθρό τους και δεν σπαταλούν τις πολύτιμες στιγμές τους σε κατάσταση άγχους ή κατάθλιψης.
Πριν από αρκετά χρόνια, είχα το προνόμιο να λάβω μέρος σε ένα σαφάρι στον βορρά της Νότιας Αμερικής.
Ένα βράδυ, τα άλλα μέλη της ομάδας κι εγώ είχαμε συγκεντρωθεί για το δείπνο, όταν παρατηρήσαμε έξι ή επτά ζέβρες να βόσκουν έξω από τη σκηνή μας.
Κοιτάζοντάς τες από κοντά, παρατήρησα κάτι που από τότε χρησιμοποιώ για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως πρέπει να διατηρώ φιλική σχέση με το τώρα και όχι να το αντιμετωπίζω ως εμπόδιο που πρέπει να υπομείνω καθώς οδεύω προς κάπου αλλού.
Διαβάστε επίσης:Η Τίγρη και οι 5 πράσινες πόρτες (Μια διδακτική ιστορία)
Μία από τις ζέβρες είχε δεχτεί επίθεση κατά τη διάρκεια της νύχτας και το δεξί της καπούλι και πόδι έμοιαζαν να έχουν μασηθεί από κάποιο λιοντάρι που αναζητούσε το γεύμα του. Αυτό το υπέροχο ζώο έδειχνε πως έβοσκε γαλήνια, όντας απορροφημένο ολοκληρωτικά στο παρόν, έστω κι αν ένα από τα πόδια του είχε σχεδόν καταφαγωθεί την προηγούμενη νύχτα.
Σκέφτηκα πως, αν εκείνο το ζώο είχε την ικανότητα να είναι ολοκληρωτικά παρόν στο τώρα υπό τέτοιες συνθήκες, πώς μπορούσα εγώ να υποφέρω από άγχος για ό,τι ίσως γινόταν ή δεν γινόταν στο μέλλον ή να είμαι αναστατωμένος για κάτι που είχε συμβεί στο παρελθόν;
Εκείνη η ζέβρα ήταν σαν να λέει: «Αυτή είναι η μοναδική στιγμή που διαθέτω. Είναι αυτή που είναι· κι εγώ θα ζήσω ολοκληρωτικά κάθε στιγμή μέχρι να φύγω απ’αυτή τη σφαίρα ύπαρξης».
Αν και πρόκειται για ένα ακραίο παράδειγμα, πάντα με βοηθά – ιδιαίτερα όποτε νιώθω την τάση να καταφεύγω σε εκείνες τις δικαιολογίες που επιστρατεύω συχνά, όταν κάνω το σφάλμα να μετατρέπω την παρούσα στιγμή περισσότερο σε εχθρό παρά σε σταθερό μου σύντροφο.
Σκέφτομαι εκείνη την εκπληκτικά όμορφη, αν και ακρωτηριασμένη, ζέβρα και επανέρχομαι στο τώρα. Και βρίσκομαι εκεί κατά τρόπο που δεν το αναλώνω νιώθοντας αναστάτωση για κάποιο περασμένο γεγονός ή ανησυχώντας για το τι μέλλει να συμβεί.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Wayne W. Dyer «Διακιολογίες ΤΕΛΟΣ!» από τις εκδόσεις Ιβίσκος
