Η ανθρώπινη ζωή, η φιλοσοφία, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις σε όλους τους τόπους και σε όλο το μήκος του χρόνου- από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα- κινούνται γύρω από έναν και μοναδικό στόχο, την ευτυχία ή πιο ορθά την κατάκτηση της ευδαιμονίας.
Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος, που έζησε τον 3 ο αιώνα π. Χ, στην επιστολή του προς Μενοικέα, η ευδαιμονία σχετίζεται με τη μακάρια ζωή, δηλαδή στο να μην υποφέρει κάποιος από σωματικούς πόνους και να μην είναι η ψυχή του ταραγμένη.
“..πᾶσαν αἵρεσιν και φυγήν ἐπανάγειν οἶδεν ἐπί τήν τοῦ σώματος ὑγίειαν καί τήν τῆς ψυχῆς ἀταραξίαν, ἐπεί τοῦτο τοῦ μακαρίως ζῆν ἐστι τέλος..” (Διογένης Λαέρτιος- Βίος Επίκουρου, Προς Μενοικέα)
Την τέχνη του ευ ζην ή του ηδεώς ζην μπορεί να την κατακτήσει κάθε ανθρώπινο ον, αρκεί να είναι δεκτικό στην εκμάθησή της.
Σύμφωνα με τον Σέξτο Εμπειρικό, ο Επίκουρος, όριζε την φιλοσοφία ως ενέργεια και διαλογισμό μέσω της οποίας η ζωή μας μετατρέπεται σε ευδαίμονα.
“Ἑπίκουρος μέν ἔλεγε τήν φιλοσοφίαν ἐνέργειαν εἶναι λόγοις καί διαλογισμοῖς τόν εὐδαίμονα βίον περιποιῦσαν” (Σέξτος Εμπειρικός – Προς Ηθικούς)
Ως «διαλογισμό», μπορούμε να ορίσουμε κάθε πρακτική κατά την οποία ένα άτομο εκπαιδεύει το Νου να παρατηρεί ό, τι περιέχει. Ο όρος αναφέρεται σε διάφορες πρακτικές που εμπεριέχουν τεχνικές σχεδιασμένες για να προωθούν τη χαλάρωση, αναπτύσσουν την ενέργεια της ζωής που αναφέρεται ως πράνα ή τσι, την συμπόνια, την αγάπη, τη γενναιοδωρία και την συγχώρεση απέναντι στον συνάνθρωπο και γενικότερα σε ό, τι μας περιβάλλει.
Η αλήθεια είναι ότι ο όρος «διαλογισμός», επιφορτίζεται με πλήθος σημασιών σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Οι διαλογιστικές πρακτικές ασκούνται από την αρχαιότητα και κυρίως ως συστατικό θρησκευτικών παραδόσεων και πεποιθήσεων. Η αυτο-ρύθμιση του μυαλού, ο καθαρισμός του από τις άσχημες σκέψεις μπορεί να προσφέρει πολύτιμη βοήθεια σε προβλήματα υγείας, όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση, η κατάθλιψη και το άγχος.
Μπορεί να γίνει στατικά ή με ενεργό τρόπο, κάποιοι για παράδειγμα προσπαθούν να διατηρούν μία κατάσταση εγρήγορσης του νου κατά τις καθημερινές τους ασχολίες.
Κατά τη διάρκεια του διαλογισμού χρησιμοποιούνται συνήθως κομπολόγια (malas) ή άλλα αντικείμενα, ώστε να παρακολουθεί ο ασκούμενος κάθε πτυχή της εκπαίδευσης.
Παρόλα όσα αναφέρθηκαν ή μπορεί να έχετε σκεφτεί για τον διαλογισμό, παρά τις ρίζες του που αναφέρονται στην μία ή την άλλη θρησκεία, ο διαλογισμός είναι τρόπος ζωής και μας αφορά όλους. Δεν είναι ένας οραματισμός ή μια απλή μέθοδος αυτοσυγκέντρωσης.
Στόχος του διαλογισμού είναι να βρεθεί το άτομο σε μια υπαρξιακή κατάσταση αρκετά οξύμωρη σε θεωρητικό επίπεδο. Είναι μία κατάσταση κατά την οποία η απόλυτη εγρήγορση συναντά την απόλυτη αταραξία. Ο Νους αδειάζει και η παρατήρηση αφορά τη στιγμή, σκέψεις, εμπειρίες, άγχη σταματούν να ακούγονται. Είναι σαν όλα μέσα μας, όλεςοι φωνές και οι δεύτερες σκέψεις να σιωπούν!
Οι διαλογιστικές μέθοδοι και πρακτικές ποικίλουν, αυτό που πρέπει ο καθένας μας να αναζητήσει, είναι αυτήν που του ταιριάζει!
