Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που μπορούσαν να μετασχηματίσουν σε μια δυνατή εικόνα – μια ζωγραφιά, ένα γκράφιτι, μια φωτογραφία, ένα έργο γλυπτικής ή αρχιτεκτονικής – κάτι που θα χρειαζόταν αρκετές δεκάδες ή και εκατοντάδες λέξεις για να ειπωθεί.
Κάποτε, στην εφηβεία μου, έγραφα ποιήματα – όπως και πολλοί άλλοι σ’ αυτή την ηλικία – για τον έρωτα, τη φιλία, τη ζωή και το θάνατο.
Θυμάμαι, στην Α’ Λυκείου, είχα γράψει ένα ποίημα για την ψυχή και τον έρωτα και το είχα δώσει σε μια φίλη να το διαβάσει.
Το ποίημα αυτό ανέφερε ότι η ψυχή μας είναι ένας καθρέφτης, που όταν γεννιόμαστε σπάει σε χιλιάδες κομματάκια, τα οποία σκορπίζονται σαν κύμα ενέργειας σε όλο τον κόσμο.
Αυτό που κάνουμε σε όλη μας τη ζωή είναι να μαζέψουμε όσα κομματάκια μπορούμε για να φτιάξουμε τον καθρέφτη της ψυχής μας, κι έτσι να καθρεφτιστούμε μέσα μας.
Ακόμα και τώρα, σε περίληψη, χρησιμοποίησα αρκετές λέξεις, χωρίς να δημιουργήσω το αίσθημα συγκίνησης που ήθελα. Φαντάζομαι ότι το ποίημα τα κατάφερε λίγο καλύτερα, διότι η φίλη μου την επόμενη μέρα μου έφερε μια εικόνα που είχε φτιάξει, εμπνευσμένη από το ποίημα.
Με χρωματιστές κηρομπογιές είχε περάσει απανωτά στρώματα διαφορετικών χρωμάτων πάνω σε μια χοντρή κόλλα ζωγραφικής σχετικά μεγάλου μεγέθους.
Το τελευταίο στρώμα μπογιάς ήταν μαύρου χρώματος, και πάνω είχε κολλήσει πολλά ανισομεγέθη κομμάτια αλουμινόχαρτου.
Με μια γλυφίδα είχε ξύσει, άλλοτε απαλά και άλλοτε δυνατά, τα στρώματα μπογιάς, έτσι ώστε να αποκαλυφθούν διαφορετικά χρώματα εδώ κι εκεί και να δημιουργήσουν ένα περίεργο αποτέλεσμα που προκαλούσε ενδιαφέρον και άγγιζε το συναίσθημα.
“Αυτός”, μου είπε, “είναι ο καθρέφτης μου, με τα κομμάτια του σκορπισμένα στον κόσμο. Το ταξίδι μου θα έχει άλλοτε φωτεινά και άλλοτε σκοτεινά χρώματα”.
Η κοπέλα είχε – και συνεχίζει να έχει ασφαλώς – εξαιρετική χωροταξική νοημοσύνη.
Σαν όλα τα άτομα με τέτοιου τύπου νοημοσύνη, σκέφτεται με εικόνες και χρώματα και μπορεί να αναπτύξει μοντέλα του φυσικού κόσμου μέσα στο μυαλό της χωρίς να χρειάζεται να τα έχει σε πραγματικές διαστάσεις μπροστά της.
Είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε άτομα με καλή χωροταξική νοημοσύνη. Εκφράζονται συνεχώς μέσα από τη χρήση των τριών διαστάσεων, μέσα από τις εικόνες και μέσα από την τέχνη. Έχουν καλλιτεχνικά χαρίσματα και τους αρέσει να δουλεύουν με αντικείμενα.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι καλλιτέχνες (ζωγράφοι, γλύπτες, φωτογράφοι, σχεδιαστές, γραφίστες κ.λ.π.) κι οι αρχιτέκτονες άτομα με καλή χωροταξική νοημοσύνη.
Οι μηχανικοί, είτε είναι πολιτικοί μηχανικοί είτε μηχανικοί αυτοκινήτων, ανήκουν στην κατηγορία αυτή, όπως και οι οικοδόμοι και οι κάθε λογής τεχνίτες.
Στην καθημερινότητά μας, η χωροταξική νοημοσύνη εκφράζεται μέσα από την καλλιτεχνική έκφραση διαφόρων ειδών, αλλά όχι μόνο.
Εκφράζεται, επίσης, όταν επιδιορθώνουμε κάτι, όταν προσπαθούμε να χωρέσουμε πολλά αντικείμενα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου ή όταν “διαβάζουμε” έναν χάρτη και προσανατολιζόμαστε μέσω αυτού.
Προσωπικότητες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους με ένα κοινό:
εξαιρετική χωροταξική νοημοσύνη! Μιλάμε για τους ζωγράφους Πάμπλο Πικάσο, Βίνσεντ Βαν Γκογκ και Σαλβαντόρ Νταλί, τους αρχιτέκτονες Ικτίνο και Καλλικράτη και Φρανκ Λόιντ Ράιτ.
Tους σκηνοθέτες Στίβεν Σπίλμπεργκ και Κρίστοφερ Νόλαν, το φωτογράφο Άνσελ Άνταμς, τον καλλιτέχνη Μιχαήλ Άγγελο και την αεροπόρο Αμέλια Έρχαρτ.
Άλλη μια προσωπικότητα, πολύ ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα, είναι ο Antoni Gaudi, ο διάσημος Καταλανός καλλιτέχνης-αρχιτέκτονας, ο οποίος έζησε από το 1852 ως το 1926.
Ο Γκαουντί είχε τέσσερα πάθη: την αρχιτεκτονική, τη φύση, τη θρησκεία και την αγάπη του για την Καταλονία και, συγκεκριμένα, τη Βαρκελώνη.
Και τα τέσσερα αυτά πάθη είναι εμφανέστατα στο πλούσιο έργο του, ειδικά στο αριστούργημά του, τη Sagrada Famillia.
Μοιάζει σαν να του έδωσαν μια πόλη και να του είπαν: “Ορίστε, ο καμβάς σου. Δημιούργησε”. Η πόλη της Βαρκελώνης είναι γεμάτη από έργα του διάσημου καλλιτέχνη με την εξαιρετική χωροταξική νοημοσύνη.
Εκτός από την Sagrada Famillia, δικό του έργο είναι και το πάρκο Guell, το πιο διάσημο πάρκο στη Βαρκελώνη, η Casa Batllo, με φανερές επιδράσεις του Μοντερνισμού και της Art Nouveau, αλλά και η Casa Mila, οι καμινάδες της οποίας έχουν καθιερωθεί ως σύμβολα της Βαρκελώνης.
Όλα τα έργα του είναι γεμάτα συμβολισμούς από τη θρησκεία, γεμάτα σχήματα και δομές, γεμάτα με σαφή επιρροή από το φυσικό περιβάλλον.
Όλη του η δουλειά αποκαλύπτει τρομερή μελέτη και έμφαση στη λεπτομέρεια. Τίποτα δεν έγινε τυχαία ή μόνο από έμπνευση, αντίθετα, κάθε έργο του είναι προϊόν πολύ σκληρής δουλειάς και μελέτης.
Η συνεισφορά του Γκαουντί στην αρχιτεκτονική και στην κατασκευαστική τεχνολογία είναι εξαιρετικά σημαντική, όχι μόνο σε τεχνικό επίπεδο, αλλά κυρίως στο δημιουργικό επίπεδο.
Άλλα έργα του που αξίζει να δει κανείς: Casa Vicens, Casa el Capricho, Palau Guel, Colegio Teresiano, Casa Calvet, Casa de los Botines κ.α.
Πολλαπλή Νοημοσύνη Ελένη Γαρυφαλάκη εκδόσεις Διόπτρα
