Η ζήλια βρίσκει μεγάλο έδαφος στις σχέσεις ενός ζευγαριού. Ζήλια, λοιπόν, γιατί εμείς δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας, ζήλια γιατί θεωρούμε ότι κάποιος άλλος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από μας αυτό που είμαστε.
Το άγχος μήπως χάσουμε τον άλλο από δίπλα μας, μας οδηγεί στο να μην ακολουθούμε μια λογική σκέψη και μια λογική συνάφεια σε ό,τι κάνουμε, αλλά στο να εγκλωβιζόμαστε μόνο στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε τον άλλο δίπλα μας.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπαίνουμε σε μια διαδικασία συμπεριφοράς εντελώς παράλογης, γιατί πλέον δεν υπακούμε στους κανόνες μια λογικής σκέψης, αλλά η μόνιμη τοποθέτησή μας είναι πώς θα κρατήσουμε τον άλλο δίπλα μας, φτάνοντας πολλές φορές σε ακραίες συμπεριφορές, τέτοιες που ακουμπούν τον παραλογισμό.
Έτσι η ζήλια μας γίνεται ανεξέλεγκτη, χωρίς να μας ενδιαφέρουν πλέον η έκθεση και οι αρνητικές αντιδράσεις των άλλων, αλλά το πώς θα επιβεβαιώσουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι για να κρατήσουμε τον άλλο δίπλα μας. Στη ζωή όμως πολλές φορές πληρώνουμε ακριβά τον παραλογισμό και τις ψευδαισθήσεις μας.
Η πραγματικότητα μπορεί να είναι σκληρή μετά από τέτοιες συμπεριφορές απόλυτης ζήλιας. Όμως δεν είναι μόνο η εγκατάλειψη από τον άλλο και η απόλυτη έκθεση του εαυτού μας, αλλά η πίστη ότι η ζωή μας δεν έχει ουσιαστικό πλέον περιεχόμενο.
Πώς μπορούμε να αποφύγουμε τέτοιες ακραίες καταστάσεις;
Πώς μπορούμε να μη θέσουμε τον εαυτό μας σε απόλυτη έκθεση της προσωπικότητάς μας;
Πώς μπορούμε να μη βρεθούμε στο παράλογο;
Η εμπιστοσύνη σ’ εμάς δεν είναι μια κατάσταση ή μια στιγμή που τη σκεφτόμαστε και αμέσως μετά το πρόβλημα λύνεται. Δεν είναι ότι σκεφτήκαμε παράλογα και ξαφνικά νιώθουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, οπότε σταματάμε τον παραλογισμό. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, μιας και αυτό είναι το κριτήριο για ν’ αποφύγουμε τη ζήλια μας, δεν είναι στατική, τη νιώθουμε δηλαδή μια φορά και τέλος, αλλά διαχρονική, και για να υπάρχει θα πρέπει ν λειτουργήσουν κάποιοι παράγοντες που θα μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας.
Εάν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, το πρώτο βήμα προκειμένου να αποκτήσουμε είναι να σκεφτούμε το πρώτο θετικό που εκφράζει τη ζωή μας σήμερα. Ακόμα κι αν έχουμε δέκα αρνητικά να σκεφτόμαστε, εμείς επικεντρωνόμαστε στο ένα θετικό. Αυτό, λοιπόν, θα είναι το πρώτο βήμα. Η αρχή στην οποία θα πατήσουμε για να οικοδομήσουμε κι άλλα θετικά μαζί με αυτό. Μόλις ξεχωρίσουμε αυτό το χαρακτηριστικό μας, από εκείνη τη μέρα και μετά αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τι θετικό κάναμε ή ποια μικρή επιτυχία και χαρά είχαμε στη ζωή μας, προκειμένου να βάλουμε το δεύτερο θετικό χαρακτηριστικό, και όταν περάσουν κάποιες μέρες ένα τρίτο και ένα τέταρτο.
Έτσι θα χτίσουμε στοιχεία συμπεριφοράς που θα μας δώσουν την πεποίθηση ότι αξίζουμε και μπορούμε να οικοδομήσουμε σε μια νέα βάση, αφήνοντας πίσω μας οτιδήποτε θεωρούσαμε αρνητικό.
Όταν οργανώσουμε μέσα μας ένα μικρό κομμάτι εμπιστοσύνης θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κι εμείς αξία και μπορούμε να στηρίξουμε μόνοι μας τον εαυτό μας χωρίς να έχουμε την ανάγκη όχι της συναισθηματικής επικοινωνίας, αλλά της απόλυτης εξάρτησης από κάποιο άτομο.
Στις προσωπικές μας σχέσεις το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε συναισθήματα για τον άλλο. Το πρόβλημα είναι η απόλυτη συναισθηματική ταύτιση που καθορίζει τη ζωή μας σε οποιαδήποτε κίνηση και εκδήλωσή της. Αυτή η απόλυτη ταύτιση είναι που μας κάνει να μπαίνουμε σε έντονη ζήλια.
Αυτό που μας σώζει είναι η καλή σχέση επικοινωνίας και λειτουργίας με τον εαυτό μας.
Ασχολούμαστε, λοιπόν, με αυτό που έχουμε μέσα μας και όχι με τον άλλο, γιατί αν αλλάξει αυτό που έχουμε μέσα μας αμέσως βλέπουμε να αλλάζουν οι συνθήκες της ζήλιας που επικρατούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Δανιά “Όσο πιο λίγο μ’ αγαπάς τόσο πιο πολύ σε θέλω” από τις εκδόσεις Καστανιώτη
Σχετικές Εκδηλώσεις στην Εναλλακτική Ατζέντα:
